Il es ossos. E a vices, le adipe jalne in le ossos;
e a vices, le sanguine rubie in le ungulas.
Il es porcos, o il es le capites del porcos,
on face pender in un croc le capites,
o  le facie de stupide morte del porcos
in le vitro sin brillo del macelleria.
O le blanco, plus blanc imbibite in rosa,
le sanguine in le sonio de intestinos,
sonia le macellero: qui impugna un cultro.
E le blanc avantal que se bania
o que bibe, le sanguine que salta ab le nervos
in un imbracio con ossos, ubi vibra le cultro,
e como brilla le cultro que seca:

il es iste le virtute del aciero in le pugno, que ascende,
o le menacia in le rota vacue que lo cape
in le spatio del macelleria, visibile al oculos,
annuncio de trenchamento. O clava su talia in un petra,
e le unic oculo vacue se concentra, a attender le carne.
Il es secturas in le petra vulnerate in sanguine,
o fissuras, ex ubi le morte lo insidia,
macellero in le sonio rubie, caressante
le talia acute, le surriso subtil del cultro,
que seca. E tunc le cultro es altere cosa:
ni porcos, ni nervos, ni ossos,
ni mesmo le macellero que lo sonia,
ma le parte extensive del bracio que lo vibra,
e parte indelibile de lo que illo mutila,
le talia acute, le surriso subtil del cultro, que seca.

Dirceu Villa, poeta brasilian, (1975-).