Chapitro 19
Atakata dal Arbori kombatanta
Ye la sequanta matino Dorothy adiis per kiso la beleta verda yunino, e li omna presis la manuo dil soldato havanta la verda vango-barbo, qua marchabis kun li til la pordego.
Rividante li, la Gardisto dil Pordego multe astonesis ke li livos la belega Urbo por trovar nova tribulo. Ma il quik klef-apertis lia orel-binokli, olquin il itere pozis aden la verda buxo, e donis a li multa bondeziri por portar kun li.
‘Vu esas nun nia regnanto,’ il dicis al Terorigilo; ‘do vu mustas rivenar a ni tam balde posible.’
‘Me certe facos lo se posible,’ replikis la Terorigilo; ‘ma me mustas unesme helpar Dorothy irar adheme.’
Dorothy donante al afabla Gardisto final adio dicis,
‘Me esis tre benigne traktita en tua belega Urbo, ed omni esis tre komplezant a me. Me ne povas dicar quante gratitudoza me esas.’
‘Ne esforcez to, mea karo,’ il replikis. ‘Ni tre prizus retenar tu kun ni, ma se tu deziras retroirar a Kansas, me esperas ke tu trovez moyeno.’ Lore il apertis la pordego dil extera muro e li ekiris e komencis lia voyajo.
La suno multe brilis dum ke nia amiki turnis sua vizaji vers la Lando del Sudo. Li omna esis tre gaya, e ridis e kune babilis. Dorothy itere esis esperoza irar adheme, e la Terorigilo e la Stana Hakisto joyis esar utila ad el. Pri la Leono, lu ravisate sniflis la liber aero e jetis sua kaudo ambalatere pro pura joyo esar itere en la ruro, e Toto kuris cirkum li e chasis falenti e papilioni dum ke lu gaye aboyas.
‘La vivo dil Urbo tote ne konvenas a me,’ komentis la Leono dum ke li briske marchis. ‘Me perdis multa karno depos ke me lojas hike, e nun me deziregas demonstrar a l’altra bestio, quante kurajoza me esas.’
Li nun turnis su e juis lasta regardo al Smeralda Urbo. Li povis vidar nur amaso de turmi e turmo-pinti dop la verda muri, ed alte super omno la klosho-turmi e kupolo dil Palaco di Oz.
‘Oz konkluze ne esis desbona Sorcisto,’ dicis la Stana Hakisto sentante sua kordio kliktiganta en sua sino.
‘Il savis quale donar cerebro a me, ed anke tre bona cerebro,’ dicis la Terorigilo.
‘Se Oz glutabis dozo del sama kurajo quan il donis a me,’ anke dicis la Leono, ‘il esabis bravulo.’
Dorothy dicis nulo. Oz ne satisfacabis sua promiso ad el, ma il agabis segun posibleso, do el pardonis il. Quale il dicabis, il esis bona homo, mem se il esis desbona Sorcisto.
La voyajo dil unesma dio esis tra verd agri e brila flori extensanta omnalatere cirkum la Smeralda Urbo. Tanokte li dormis sur la herbaro, nulo super li ecepte la steli; e li repozis ya tre bone.
Matine li duris voyajar til ke li venis a densa foresto. Esis nula voyo cirkum ol, nam ol semblis extensar al sinistra latero ed al dextra latero tam fore kam li povas vidar; e pluse li ne audacis chanjar la direciono di sua voyajo pro timo perdesar. Do li serchis loko ube li maxim facile povus enirar la foresto.
La Terorigilo avaniranta fine deskovris grand arboro havanta tante larje extensita branchi, ke esis spaco sube por la trupo pasar. Do lu avane marchis al arboro, ma jus irante sub l’unesma branchi, oli bendis adinfre e tordis su cirkum lu, e quik lu levesis del sulo e jetesis kapavane adinter sua kompananta voyajanti.
To ne nocis la Terorigilo, ma surprizis lu, e lu aspektis kelke vertijoza kande Dorothy stacigis lu.
‘Hike es altra spaco inter l’arbori,’ vokis la Leono.
‘Me unesme probez ol,’ dicis la Terorigilo, ‘name me ne nocesos jetita.’ Lu marchis parolante ad altra arboro, ma olua branchi quik sizis lu ed itere jetis lu retroe.
‘Quale stranja,’ klamis Dorothy; ‘quon ni facez?’
‘L’arbori evidente decidis kombatar ni, e haltigar nia voyajo,’ komentis la Leono.
‘Me opinionas, ke me ipsa probez ol,’ dicis la Hakisto, e pozinte sua hakilo sur sua shultro, lu marchis al unesma arboro olqua tante rude traktabis la Terorigilo. Granda brancho bendante adinfre por sizar lu, la Hakisto hakis tante feroce ke lu tranchis ol en du peci. Quik l’arboro sukusis sua omna branchi quaze ol doloras, e la Stana Hakisto sekure pasis sub ol.
‘Venez!’ lu kriis a l’altri; ‘hastez!’
Li omna kuris adavane e pasis sub l’arboro sen noco ecepte Toto, qua kaptesis da brancheto ed esis sukusita til ke lu ululas. Ma la Hakisto rapide forhakis la brancho e liberigis la hundeto.
L’altra arbori dil foresto facis nulo por ditenar li, do li decidis ke nur l’unesma rango dil arbori povas bendar adinfre lia branchi, e ke oli probable esas la policiani dil foresto, e donesis ta marveloza povo por gardar kontre stranjeri.
La quar voyajanti facile marchis tra l’arbori til ke li venis al fora bordo dil foresto. E lore astonate li trovis su avan alta muro qua semblis esar ek blanka porcelano. Ol esis glata, quale surfaco di plado, e plu alta kam lia kapi.
‘Quon ni nun facez?’ demandis Dorothy.
‘Me facos skalo,’ dicis la Stana Hakisto, ‘nam ni certe mustas klimar la muro.’