Chapitro 18
A la Sudo
Dorothy bitre ploris pro la paso di sua espero por irar adheme a Kansas; ma itere pensante pri l’omno, el esis felica ke el ne acensis per la balono. Ed el regretis perdir Oz, quale anke elua amiki.
La Stana Hakisto venis ad el e dicis,
‘Advere me esus negratitudoze se me ne lamentus por la homo qua donis a me mea bela kordio. Me kelke deziras plorar pro ke Oz es absenta, se tu benigne vishos mea lakrimi, por ke me ne rustifez.’
‘Kun plezuro,’ el respondis, e quik adportis tualet-tuko. Lore la Stana Hakisto ploris dum plura minuti, ed el sorgeme spektis la lakrimi e vishis oli per la tualet-tuko. Fininte, lu bone dankis el ed oleizis komplete su per sua juvelizita oleuyo, por gardar kontre acidento.
La Terorigilo esis nun la regnanto dil Smeralda Urbo, e quankam lu ne esis Sorcisto, la populo fieresis pri lu. ‘Nam,’ li dicis, ‘esis nul altra urbo en la tota mondo regnata da burizita homo.’ E, segun lia savo, li esis tote justa.
Ye la matino pos ke la balono acensabis kun Oz la quar voyajanti kunvenis en la Trono-Chambro e diskutis pri aferi. La Terorigilo sidis sur la granda trono e l’altri respektoze stacis avan lu.
‘Ni ne esas desfortunoza,’ dicis la nova regnanto; ‘nam ica Palaco e la Smeralda Urbo apartenas a ni, e ni povas agar segun nia plezuro. Rimemorante ke kurta tempo ante nun me esis sur stango en maizo-agro di farmisto, e ke me esas nun regnanto di ca belega Urbo, me tre satisfacesas pri mea destino.’
‘Me anke,’ dicis la Stana Hakisto, ‘esas tre plezita da mea nova kordio; ed, advere, to esas la nura kozo quon me deziris en la tota mondo.’
‘Pri me, me esas kontenta savar ke me esas tam brava kam irga bestio vivanta, se ne plu brav,’ humile dicis la Leono.
‘Se Dorothy nur kontentesus habitar en la Smeralda Urbo,’ dicis la Terorigilo, ‘ni omna esus kune felica.’
‘Ma me ne deziras habitar hike,’ kriis Dorothy. ‘Me deziras irar a Kansas, e lojar kun Onklino Em ed Onklulo Henry.’
‘Nu, quon ni facez?’ questionis la Hakisto.
La Terorigilo decidis pensar, e lu pensis tante forte ke la pingli ed aguli salieskis ek sua cerebro. Lu fine dicis:
‘Pro quo ne advokez l’Alizita Simii e demandez, ke li portez tu trans la dezerto?’
‘Me ne pensabis lo!’ Dorothy joyoze dicis. ‘La perfekt ideo. Me quik iros por l’Ora Chapeleto.’
Portinte ol aden la Trono-Chambro, el parolis la vorti magial, e balde la bando de Alizita Simii enflugis tra apertita fenestro e staceskis apud el.
‘Co esas la duesma foyo vu advokas ni,’ dicis la Rejo Simio reverencante avan la puerino. ‘Quon vu deziras?’
‘Me deziras, ke vi adportez me flugante a Kansas,’ dicis Dorothy.
Ma la Rejo Simio negis per kapsukusar.
‘Neposible,’ lu dicis. ‘Ni apartenas nur ad ica lando, e ne povas ekirar ol. Ne ja esis Alizita Simio en Kansas, e me supozas, ke nultempe esos, nam li ne apartenas ibe. Ni joyoze servos vu irgamaniere posibla, ma ni ne povas transirar la dezerto. Adio.’
E pos plusa reverenco la Rejo Simio extensis sua ali e forflugis tra la fenestro, sequata da sua tota bando.
Dorothy preske ploreskis pro senkurajigo.
‘Me vane disipis la sorco dil Ora Chapeleto,’ el dicis, ‘nam l’Alizita Simii ne povas helpar.’
‘Advere tre mala!’ dicis la bonkordia Hakisto.
La Terorigilo itere pensis, e lua kapo konvekseskis tante hororinde, ke Dorothy timis ke ol explozos.
‘Ni advokez la soldato havanta la verda vango-barbo,’ lu dicis, ‘e demandez ilua konsilo.’
Do la soldato advokesis ed timide eniris la Trono-Chambro, nam kande Oz vivis il nultempe permisesis irar plu adavane kam la pordo.
‘Ta puerino,’ dicis la Terorigilo al soldato, ‘deziras transirar la dezerto. Quale el povas?’
‘Me ne savas,’ respondis la soldato; ‘nam nulu ultempe transirabis la dezerto, ecepte Oz ipsa.’
‘Kad esas nulu qua povas helpar me?’ insisteme demandis Dorothy.
‘Forsan Glinda povas,’ il sugestis.
‘Qua esas Glinda?’ questionis la Terorigilo.
‘La Sorcerino del Sudo. El esas la maxim povoza del omna Sorcerini, e regnas la Quadlingi. Anke, elua kastelo situesas an la bordo dil dezerto, do el forsan savas pri maniero transirar ol.’
‘Glinda esas benigna Sorcerino, ka ne?’ demandis la puerino.
‘La Quadlingi opinionas, ke el es benigna,’ dicis la soldato, ‘ed el es benigna ad omni. Me audis, ke Glinda esas belega muliero savanta quale restar yuna malgre la multa yari dum ke el vivas.’
‘Quale me irus ad elua kastelo?’ demandis Dorothy.
‘La voyo al Sudo esas rekta,’ il respondis, ‘ma on dicas, ke ol havas multa danjeri por voyajanti. Esas sovaja bestii en la foresti, e raso de stranja homi qui ne prizas ke stranjeri transirez lia lando. Pro ta kauzo, nula Quadlingi ultempe venas al Smeralda Urbo.’
La soldato ekiris e la Terorigilo dicis,
‘Semblas, malgre la danjeri, ke esas maxim bona, ke Dorothy voyajez al Lando del Sudo e demandez, ke Glinda helpez el. Nam komprenende, se Dorothy restas hike, el nultempe retroiras a Kansas.’
‘Tu evidente pensis itere,’ komentis la Stana Hakisto.
‘Yes ya,’ dicis la Terorigilo.
‘Me iros kun Dorothy,’ deklaris la Leono, ‘nam me tedeskas pri tua urbo ed itere deziras la foresti e ruro. Me esas advere sovaja bestio, vi savas. Pluse, Dorothy bezonos ulo por protektar el.’
‘Lo es vera,’ konkordis la Hakisto. ‘Mea hakilo forsan esus utila ad el; do me anke iros kun el a la Lando del Sudo.’
‘Kande ni komencos?’ demandis la Terorigilo.
‘Ka tu iros?’ li suprizite demandis.
‘Certe. Sen Dorothy me nultempe havabus cerebro. El levis me del stango en la maizo-agro e duktis me al Smeralda Urbo. Do mea fortuno debesas ad el, e me nultempe livos el til ke el fine voyajeskos a Kansas.’
‘Danko,’ Dorothy dicis gratitudoze. ‘Vi omna esas tre benigna a me. Ma me deziras komencar tam balde posible.’
‘Ni iros morge matine,’ replikis la Terorigilo. ‘Do nun ni preparez, nam ol esos longa voyajo.’
