La emerita japana entreprenisto Etsuo Miyoshi post multjara paŭzo rekomencis sian grandan reklaman kampanjon por Esperanto en eŭropaj gazetoj. La kostegaj anoncoj tamen estas neprofesie fasonitaj kaj laŭ iuj prijuĝoj povos eĉ malutili.

Denove en tagaj gazetoj de eŭropaj landoj aperas tutpaĝaj, kostegaj anoncoj kiuj celas popularigi Esperanton. La anonckampanjon financas la konata japana entreprenisto kaj mecenato Etsuo Miyoshi, kiu persone decidis pri la enhavo de la anoncoj.

La anoncoj laŭ la ĝisnunaj informoj aperos en Germanio, Francio kaj Pollando, entute sepfoje. Fine de januaro jam aperis tutpaĝaj anoncoj en la prestiĝaj gazetoj Frankfurter Allgemeine Zeitung en Germanio kaj Le Monde en Francio.

Ŝajnas tamen dubinde, ĉu la tre verdaj anoncoj havos pli da sukceso ol la antaŭaj kampanjoj de Miyoshi.

– Estas senutile debati inter ni pri la enhavo de la anonco. Eĉ se ĉiu el ni estas konvinkita, ke li farus tre pli efikan anoncon, tio ne estas ebla sen financanto de la afero. Do, ni provu utiligi tion, kion ni havas kaj danki Mijoŝi-n, skribis Renato Corsetti en la reta diskutejo UEA-membroj.

La antaŭa multjara ĝenerala direktoro de UEA, Osmo Buller, ŝajne opinias, ke la anoncoj povas eĉ malutili al Esperanto:

– Mi kuraĝas spiti la admonon de Renato ne diskuti pri la enhavo de la anonco, por diri, ke la anonco plifortigas la bildon de eksteruloj pri esperantistoj kiel sekto, li skribis en UEA-membroj.

Laŭ Corsetti ne indas debati pri la enhavo, ĉar tia debato nenion ŝanĝus:

– Dum unu jaro kelkaj el la plej normalaj esperantistoj, kiujn mi konas, provis vane sugesti malsamajn tekstojn. Ĉiu el ni, kaj ankaŭ Ecuo, havas siajn firmajn ideojn pri la plej bona maniero prezenti Esperanton.
Ni esperu, ke la efikoj estos pli bonaj ol malbonaj.

La nuna ĝenerala direktoro de UEA, Martin Schäffer, ne havis altajn atendojn pri rezultoj:

– Bone planita kampanjo altigus la efikecon multoble. Nun restas al mi nur via espero, ke la efikoj estas pli bonaj ol malbonaj. Mi tamen dubas. En la lastaj tagoj neniu skribis; malmultaj registriĝis kiel “Amiko de Esperanto”.

Lu Wunsch-Rolshoven aliflanke proponis konsideri, ĉu eble ĝuste inter sektuloj oni pli facile povus trovi novajn adeptojn de Esperanto:

– Interesa opinio, tio pri sektoj. El varba vidpunkto ni nun eble demandu nin, kiu procentaĵo de la loĝantaro ŝatas iujn sektojn. Eble estas du ĝis kvin procentoj kaj eble tie troviĝas plia celgrupo por nia varbado, ĉar ja supozeble sektuloj estas homoj, kiuj kapablas agi sendepende de antaŭjuĝoj de la socio.

Etsuo Miyoshi mem estas ano de la religio Oomoto, kiu subtenas Esperanton. Li mem eklernis kaj ekŝatis Esperanton en 1995. Ekde tiu jaro li ankaŭ financis la gravan subvencion Cigno, kiu dum 17 jaroj estis aljuĝita al diversaj esperantistaj agadoj.

Baldaŭ li decidis krome kontribui al la diskonigo de la lingvo per anonckampanjoj en eŭropaj gazetoj.

La unuaj anoncoj aperis jam komence de la 2000-aj jaroj. Poste, en 2005, aperis anoncoj en kvin ĵurnaloj en novaj landoj de EU. En 2006 la tutlanda franca gazeto “Le Figaro” publikigis tutpaĝan anoncon kun intervjuo de la konata socilingvisto Robert Phillipson pri Esperanto kaj la sorto de la eŭropa multlingveco.

La rezultoj estis limigitaj, sed Etsuo Miyoshi daŭrigis la kampanjon en 2008, kaj refoje en 2010.

Poste li dum iom da tempo turnis sian atenton al subtenado de informa agado entreprenata de landaj asocioj, pere de la premio Cigno, kiu anstataŭis la antaŭan subvencion. La unuan premion Cigno en 2012 ricevis Esperanto-Asocio de Britio.

Samjare en intervjuo de Libera Folio Etsuo Miyoshi rakontis, ke li esperas je fina venko de Esperanto en Eŭropa Unio:

– Elekto kaj koncentriĝo estas la vojo al sukceso de ĉia agado. Mi kredas, ke ŝanco de Fina Venko estas nur en EU, ĉar ĝi influos poste al la mondo.

Li tiam proponis, ke UEA sukcesigu Esperanton en Eŭropo, uzante sian kapitalon por ripetaj gazetaj anoncoj. Tion UEA ne faris. Ŝajne tial li nun decidis refoje mem provi.

La prezo de tutpaĝaj anoncoj en grandaj eŭropaj gazetoj estas sveniga, kaj sendube precipe en la reta epoko facile eblus trovi multajn manierojn uzi ĝin kun pli granda utilo al Esperanto. Martin Schäffer ekzemplis per malgranda anonc-kampanjo de Meksika Esperanto-Federacio en Facebook, kiu laŭ li rezultis en aliĝo de sep personoj al pagenda kurso, kaj tiel eĉ estis profitiga.

– Kion do diri pri la nuna reklamado, kiu kostas cent-milojn, li demandis en UEA-membroj.

Ĉu Esperanto estas sekto? Ĉu tradukado estas mensogado? Kaj kiuj libroj en la ”Baza legolisto” efektive estas legindaj? Jen kelkaj demandoj, kiujn starigas la podkasto ”Usone persone”. Ni petis Hans Becklin rakonti pri la elsendo.

Libera Folio: Kiajn avantaĝojn laŭ vi havas la podkasta formo?

Hans Becklin: – Kiel aŭskultanto, mi trovas podkastojn konvenaj plurkiale. Unue, ili ĝenerale estas senpagaj kaj aŭtomate aperantaj en podkastilo – aboninte ilin, oni ne devas daŭre serĉi ilin, malkiel multajn specojn de informoj, kiujn oni devas postĉasi. Due, ili restas haveblaj longe, kaj oni povas, se pasia kaj interesata, ekŝati podkaston kaj traaŭskulti ĝian tutan katalogon facile. Tio povas esti ampleksa! Mi mem eksekvis podkastojn meze de la unua jardeko de nia nuna jarcento, do dum pli ol unu duono de mia tuta vivo. Podkasto tiel malnova, eĉ se malregula, povas havi amason da epizodoj! Trie, ili povas fokusiĝi pri io tre specifa – multe pli specifa ol televid-programo, ekzemple, kies multekosteco kondiĉas vastan akcepton. Tio kreas bonan etoson, kiu igas la homojn pasiaj kaj engaĝataj. Kiam mi trovas podkaston, kiu traktas temon aparte karan al mi, estas kvazaŭ mi ektrovus en mia urbo miraklan tavernon, kie ĉiuj almenaŭ unuflanke similas min. Kia ĝojo!

– Kiel podkast-kreanto, mi trovas la formon tre avantaĝa. Ne estas tre multekoste krei podkastojn – se oni povas akcepti mezbonan sonkvaliton, oni fakte povas registri podkaston per sia poŝtelefono. La sistemoj por registri, munti, kaj disŝuti, kiujn ni uzas por Usone persone, estas senpagaj. Oni povas krei laŭ sia propra ritmo, fidante, ke la aŭskultantoj kaptos la epizodon, kiam ajn ĝi estos preta. Kaj oni povas elekti tre specifan temon – eĉ en malgranda komunumo kiel Esperantujo – kaj fidi, ke la ĝustaj homoj trovos vin.

Kial vi decidis fari regulan podkaston?

– Same kiel multaj projektoj en Esperantujo, tiu ĉi fontas el pasio kombiniĝanta kun profunda amikeco. Rafa Nogueras kaj mi de longe konas unu la alian, estante pli-malpli kovitaj de la sama, kreskanta Esperanto-movado en Usono antaŭ 7-8 jaroj. Ambaŭ el ni regule partoprenas NASK, kiu estas en Usono ne nur kursaro sed ankaŭ nia ĉefa evento. Simile, ni interesiĝas pri beletro, verkado, tradukado kaj la Esperanta kulturo, kaj ofte korespondas pri ĉio ĉi inter NASK-oj.

– Brandon Sowers, pli longdaŭra Esperantisto el Atlanto (kvankam similaĝa kiel Rafa kaj mi) reaktivis dum la pandemio aparte en tiuj ĉi kampoj. Rapide mi kaj Rafa aparte amikiĝis kun li, kvankam dum sia nova epoko de esperantismo Brandono loĝas konstante ekster Usono – unue en Barbado kaj nun en Portugalujo. Ni de pli ol jaro kritikas kaj komentarias la verkojn de la aliaj kaj babilas preskaŭ ĉiutage per privata grupo en Telegramo.

– Nur unu fojon de la amikiĝo ni tri fakte estis fizike samloke – dum la plej lasta Universala Kongreso en Montrealo. Tiam, kadre de diskutoj jen en kunvenoj, jen en trinkejoj, ni komencis pensi pri nova podkasto – io forte enradikiĝinta en la Esperanta kulturo, lingve elstara, kaj familiara. Ni rimarkis, ke mankis en Esperantujo babil-podkasto, kiu plenumus ĉiujn el tiuj ĉi kondiĉoj. (Plurajn podkastojn mi mem ne povas rekomendi al miaj Esperanto-lernantoj pro konsekvencaj, bazaj eraroj, kvankam mi mem trovas la podkastojn amuzaj kaj ŝatindaj.) Do, anstataŭ vei pri manko, ni decidis kunkrei tion, kion ni volis. Kaj ni rapide rimarkis, ke fakte ne nur ni avidas ion ĉi tian.

Ĉu foje vi havas gastojn?

– Jes, sed ni havas tri ĉefajn kriteriojn: gasto povu prezenti ion gravan al Esperantujo, estu preta paroli kun ni kvazaŭ ni estus ĉirkaŭ tablo en trinkejo, do sufiĉe neformale, kaj parolu Esperanton simile bone kiel ni, por konservi la kvaliton de la elsendo kaj ĝian taŭgon por progresantoj. Ĝis nun ni bonvenigis plej ofte nian amikon Stela Besenyei-Merger. Nia triopo tamen restas la kerno, kaj ni ne volas transiri al plene gastiga podkasto, kvankam gasto faciligas la pretigadon (ĉar tiu prezentas la ĉefajn informojn kaj ni simple respondas).

Kiom da aŭskultantoj kutime havas la eroj? 

– Nuntempe, nova epizodo du semajnojn post sia apero ĝenerale estas aŭskultita 400 fojojn. Do sufiĉe multe! Ni dissendas la podkaston per RSS-fluo, kiun oni povas kapti per ajna podkaptilo, kaj ankaŭ per YouTube. Mi antaŭvidas, ke la nombro daŭre kreskos – ĝis nun, unu duono de niaj aŭskultantoj troviĝas en Usono, lando ĝenerale marĝena en Esperantujo.

Kiu ero ĝis nun estis plej populara?

– Eble ne surprizas la legantojn de Libera Folio, ke plej aŭskultita ĝis nun estas la epizodo Ĉu Esperanto estas sekto?!, kiun niaj samideanoj pli ol mil fojojn aŭskultis! Ni provis en ĝi nek dampi la proprajn opiniojn, nek kritiki senbaze aŭ tro persone (spite la nomon de la podkasto).

Kiujn podkastojn vi mem regule aŭskultas?

– Kiam mi estis freŝa Esperantisto antaŭ preskaŭ jardeko, mi multe aŭskultis la podkastojn Kern.punkto kaj Varsovia Vento – fakte, dum mi kuiris vespermanĝon aŭ purigis mian apartamenton, mi preskaŭ ĉiam aŭskultis unu el ili por akrigi mian senton pri parolata Esperanto. Nun, aŭskultinte la tutan katalogon de jamaj epizodoj, mi ne sentas min same fidela al tiuj, kvankam mi daŭre ĉion aŭskultas. Alia projekto, kiun mi tre ŝatas, estas Fremdulo, kvankam tiu lasta ĉesis regule aperi antaŭ jaro.

– En la angla lingvo, mi emas aŭskulti podkastojn pri aktualaĵoj, ĝenerale en mia aŭto survoje ien. Same kiel la plej granda nombro da usonaj podkastemuloj, mi sekvas The Daily, produktatan de la landa ĉefĵurnalo The New York Times. Mi aldone tre ŝatas Freakonomics, Lingthusiasm, the Allusionist, kaj la podkaston de Duolingo por lernantoj de la hispana. Ĉiuj el tiuj ĉi, tamen (eble flankenmetante Lingthusiasm) celas ion pli profesian, kun multe da muntado, scenaroj, fona muziko, kaj tiel plu. Sed ili havas pli grandan stabon – kaj ankaŭ per sia produkto lukras. Ni simple umas triope de tempo al tempo, kaj registras tion por niaj amikoj.

Ĉu podkastoj laŭ vi iugrade transprenas la rolon de radiaj elsendoj en Esperanto?

– Honeste dirite, frue en mia Esperantisteco eĉ la tradiciaj elsendoj komencis dissendi per podkastoj, sed ne ĉiam same lerte, kiel oni farus kreante ion plene novan. Do mi ne nepre scipovas kompari la oran epokon de la Esperanta radio al la nuna podkasto-periodo; por mi, neniam estis agordado de kurt-onda ricevilo por kapti la akcentatan Esperanton de iu fremdulo.

– Sed indas demandi, ĉu la pli formala formo uzata de la naciaj radioj (eksaj kaj nunaj) de Pollando, Kubo, Ĉinujo, Vatikano, ktp kongruas kun la ĝenro podkasto. Mi dirus, ke ne – ili simple adaptiĝas al la teĥnologio, ne mem tajlante sin al la ĝenro. Tion oni atendus – simile en Usono la plej popularaj podkastoj je la komenco estis radio-programoj, kiujn oni povis per podkastado kapti laŭ la propra ritmo, anstataŭ dependi de horaro. Tio estis iu meza fazo, kaj evidenta plibonigo. Sed ĉesigi la evoluadon en tiu transira fazo estus erare.

– Por mi, do, ne temas pri transpreno de ajna informa (aŭ propaganda) rolo – temas pri la kreado de tute nova ĝenro, kiu malpli utilas al unudirektaj registaraj deziroj, sed pli kongruas kun la bezonoj de la nuntempa Esperanto-komunumo. Iu izolito, sen loka klubo (aŭ eble kun loka klubo plena je krokodiloj) povas per podkastoj en sia domo sperti bonkvalitan, viglan Esperanton kun malpli da pretendoj pri pompo kaj graveco. Eĉ en la epoko de radioelsendoj, oni ofte devis iri al kongreso por tion ĉi ĝui. Kaj nia podkasto ne estas unudirekta – fakte, inspiras nin ofte sugesto aŭ komento de aŭskultanto, kiu ampleksiĝas en nia pretigado ĝis temo taŭga por epizodo. Ni eĉ sendas al demandintoj, kies demandojn ni uzas en la podkasto, glumarkon!

La estonteco de la biblioteka kolekto de UEA nun ŝajne estas sekurigita. La restanta parto de la kolekto de Biblioteko Hector Hodler estos transdonita al la Pola nacia biblioteko en Varsovio.

UEA kaj la Pola nacia biblioteko atingis principan interkonsenton pri la transdono de ĉiuj restantaj materialoj de Biblioteko Hector Hodler. Laŭ la kontrakto ĉiujn kostojn de pakado kaj transporto pagos la Pola nacia biblioteko.

Gravan rolon en la sekurigo de la transdono havis la antaŭa prezidanto de UEA, Mark Fettes, kiu partoprenis la intertraktadojn kiel direktoro de CED. Li afable konsentis respondi al kelkaj demandoj de Libera Folio.

Libera Folio: Kiuj estas la bazaj kondiĉoj de la transdono? Ĉu ili iel diferencas de la kondiĉoj, laŭ kiu parto de la bibliotekaj havaĵoj estis transdonitaj al la Aŭstria nacia biblioteko?

Mark Fettes: – La Pola Nacia Biblioteko havas sian propran ŝablonon por tiaj interkonsentoj, kiun ni adaptis kelkloke laŭ la modelo de la kontrakto kun Vieno. Unu el la plej gravaj punktoj por ni estas ke la kolekto konservos sian nomon kaj integrecon – ĝi restos “Biblioteko Hector Hodler” kaj estos tiamaniere trovebla kaj serĉebla per la biblioteka katalogo.

– Same kiel en Aŭstrio, temas pri plena transdono de ĉiuj materialoj, kun tia kondiĉo, ke se iam la Pola Nacia Biblioteko rezignos pri iu parto de la kolekto, UEA povos rehavigi ĝin aŭ transdonigi ĝin al tria partio. Sed kompreneble neniu antaŭvidas, ke tio reale okazos. En ĉiuj niaj intertraktoj montriĝis, ke la Biblioteko alte taksas la signifon kaj valoron de la kolekto kiel tuto, kaj intencas ĝin profesie konservi kaj alirebligi por la longa daŭro. Tiel estas dirite ankaŭ en la kontrakto.

Kiam kaj kiel la transdono povos okazi?

– La fizika transdono devas esti aranĝita kunlabore inter la Biblioteko kaj la Ĝenerala Direktoro – nome, la Biblioteko sendos homojn al Roterdamo por la pakado kaj etikedado de la materialoj. La intenco estas, ke tio okazu laŭeble baldaŭ, sed ni ankoraŭ ne havas definitivan daton. Ja temas pri granda laboro, ĉirkaŭ 160 laborhoroj laŭj la takso de Bernhard Tuider, kiu detale konatiĝis kun la kolekto en sia rolo por la Aŭstria biblioteko.

Kia estis via rolo en la traktado?

– Kiam mi konstatis, ke la aranĝo kun Vieno sekurigis nur ĉ. 5% de la kolekto, mi konkludis ke CED devus fari ĉion eblan por trovi adekvatan hejmon por la restantaj materialoj. Fakte tion jam sufiĉe emfaze argumentis Humphey Tonkin, kiu kiel antaŭa CED-direktoro daŭre konsilas al la nuna CED-estraro.

– Pritaksante la eblojn kun li, Bernhard Tuider kaj Pascal Dubourg-Glatigny – tri spertuloj, kiuj kombinas bonan konon de la Biblioteko Hodler kun kompreno pri la bezonoj de esplorbiblioteka prizorgo – ni identigis la Polan nacian bibliotekon kiel plej taŭgan solvon. En tiu ni havis ankaŭ plenan subtenon de la UEA-estraro kaj la Ĝenerala Direktoro. Feliĉe tiu vojo montriĝis fruktodona.

Universala Esperanto-Asocio havas tri grandajn defiojn en 2023. Ĉiuj estas ligitaj al la decido vendi la multjaran sidejon de la asocio en Nieuwe Binnenweg 176. Ĉiuj restas nesolvitaj.

Jam plurajn jarojn daŭras la diskuto pri la sorto de la domo de UEA en Nieuwe Binnenweg, kaj intertempe la situacio diversmaniere ŝanĝiĝis. Jam ne validas la oferto, kiun UEA ricevis pli frue. La merkato de nemoveblaĵoj fariĝis malpli favora por vendanto interalie pro la milito en Ukrainio. Tial ne tute klaras, kiel finiĝos la afero.

Jam en 2019 la tiama prezidanto de UEA, Mark Fettes, proponis ke UEA liberiĝu de la domo en Roterdamo kaj movu reduktitan oficejon al alia lando. En financa raporto publikigita en 2020 oni taksis, ke eblus vendi la oficejon por 500 000 eŭroj. En aŭgusto 2021 Libera Folio povis raporti, ke la estraro de UEA efektive planas fermi la Centran Oficejon en Nieuwe Binnenweg 176 kaj vendi la domon.

En septembro 2021 la komitato de UEA aprobis la planon transdoni la kongresan administradon kaj la libroservon de UEA al la organizaĵo E@I en Slovakio. La arkivon de UEA oni decidis transdoni al la Aŭstria Nacia Biblioteko en Vieno.

En februaro 2022 la komitato sekvis la rekomendon de la ĝenerala direktoro Martin Schäffer, kaj decidis pri vendo de la domo. Laŭ raporto preparita de Schäffer UEA tiam havis oferton de nenomita aĉetanto, kiu pretis pagi 1,075 milionojn da eŭroj por la konstruaĵo.

UEA tamen ne tuj akceptis la oferton, sed publike proponis la domon por vendo ĉe nederlanda maklerista firmao, kun la komenca prezo de 1,8 milionoj da eŭroj. Aĉetanto ne estis trovita, kaj nun tute ne klaras, kiom da mono UEA efektive povos ricevi por la ne plu bezonata sidejo.

En sia buĝeto por la jaro 2023 UEA eliras de tio, ke la domo tamen estos vendita iam meze de la nova jaro – la kostoj por la domo estas duonigitaj kompare kun la jaro 2022. Tamen tio estas nura supozo, laŭ tio, kion diris Martin Schäffer dum la komitata kunsido en decembro 2022:

– La buĝeto estas iurilate tre malsekura, ĉar estas vere multaj aferoj, kiuj ne estas tute klaraj, ekzemple kiam ni sukcesos vendi la domon, kiel evoluos la rentoj, kiel ni sukcesos investi nian monon, kaj tiel plu. Do estas vere pluraj aferoj, kiuj ne estas klaraj, kaj en ĉi tiu jaro estas eĉ pli da riskoj ol ĝenerale.

La problemo pri la vendo de la domo estas la unua kaj ĉefa defio de UEA dum la jaro 2023. La du aliaj defioj rekte rilatas al ĝi: la sorto de la libroservo kaj la sorto de la ĉefa parto de la Biblioteko Hector Hodler.

La buĝeto de la libroservo por 2023 restas tute senŝanĝa, kvankam Ionel Oneţ, la oficisto respondeca por ĝia funkciado, emeritiĝis jarŝanĝe, kaj la tuta libroservo esti transdonota al la organizaĵo E@I, kiu jam laŭkontrakte transprenis la prizorgadon de la kongresa fako de UEA. Tamen pro nekonata kialo la kontrakto pri la transpreno de la libroservo ĝis nun ne estis subskribita.

Kune kun la arkivo de UEA, ankaŭ parto de la Biblioteko Hector Hodler pasintjare estis transdonita al la Aŭstria Nacia Biblioteko en Vieno. La aŭstria biblioteko tamen volis transpreni nur verkojn, kiujn ĝi ne jam posedis, kio signifas, ke almenaŭ 95 procentoj de la Biblioteko Hector Hodler daŭre troviĝas en la vendota domo de UEA en Roterdamo.

Libera Folio petis ke la estraro de UEA respondu al tri demandoj pri ĉi tiuj defioj. Anstataŭ respondi rekte al Libera Folio, la estraro decidis dissendi siajn klarigojn al la komitato de UEA kaj al la retpoŝta listo “UEA-membroj” kun la subsskribo ”La Estraro kaj Ĝenerala Direktoro” eĉ ne menciante, ke temas pri respondoj al niaj demandoj.

Libera Folio: Kio okazas pri la libroservo nun, kiam emeritiĝis Ionel Oneţ? Ĉu oni fine sukcesis interkonsenti pri E@I? Kiel funkcios la libroservo ĉi-jare?

La Estraro kaj Ĝenerala Direktoro: ”La Libroservo seninterrompe funkcios. Nia libroservisto konsentis deĵori kelkajn pliajn monatojn.”

La estraro de UEA tute ne respondis al la demando pri la transdono de la libroservo al E@I, pri kiu la komitato de la asocio decidis jam en septembro 2021. Supozeble de tiam daŭras la intertraktadoj pri la precizaj kondiĉoj de tiu transdono.

La stoko de la libroservo de UEA estas tre granda – ĝi ampleksas proksimume 20 tunojn – kaj laŭ la bilanco de la asocio ĝi valoras proksimume 215 000 eŭrojn. La efektiva merkata valoro tamen sendube estas malpli alta, ĉar temas pri dekmiloj da volumoj, el kiuj multaj restas sen aĉetanto dum jardekoj.

Laŭ informoj de Libera Folio, UEA pretas preni la ĉefan financan riskon pri la plua funkciado de la libroservo. Laŭplane UEA pagu la transporton de la libroserva stoko al Slovakio, kie havas sian sidejon E@I. La stoko plu restos posedaĵo de UEA, kaj E@I prizorgos nur la mendojn kaj ekspedon.

E@I ĝis la publikigo de ĉi tiu artikolo ne respondis al demandoj de Libera Folio pri la planata transpreno de la libroservo.

Libera Folio: Ĉu estas decido pri la sorto de la restanta (ĉefa) parto de la Biblioteko Hector Hodler? Kie oni metos la librojn, kiam la domo estos vendita?

La Estraro kaj Ĝenerala Direktoro: ”La Biblioteko Hector Hodler daŭre troviĝas en Roterdamo. Por ĝi la Estraro serĉadas novan hejmon, kiu povos akcepti la tutan kolekton kaj prizorgi ĝin laŭ la plej bonaj kondiĉoj.”

La respondo de la estraro enhavas neniun novan informon pri la sorto de la biblioteko. Tamen laŭ informoj de Libera Folio el aliaj fontoj, efektive okazas intertraktado kun grava eŭropa biblioteko, kiu pretas transpreni la kolekton kaj plu prizorgi ĝin. La plano transdoni la bibliotekon al E@I en Slovakio ŝajne ne plu estas aktuala.

Libera Folio: Ĉu oni plu planas vendi la domon? Ĉu oni havas aĉetanton, kaj ĉu plu validas la pli frue diskonigita prezopropono?

La Estraro kaj Ĝenerala Direktoro: ”La domo kie dum ses jardekoj estis la Centra Oficejo – en Nieuwe Binnenweg 176 – estas ofertata por vendo, sed ankoraŭ ne estas trovita aĉetanto por la prezo postulata. Jen via ŝanco, se vi deziras aĉeti ĝin aŭ konas potencialan aĉetanton! UEA plu funkcios jure en Roterdamo, el sia alia domo samstrata.”

La lasta respondo de la estraro konfirmas la fakton, ke mankas aĉetanto por la domo. La demando estas, ĉu ”La Estraro kaj Ĝenerala Direktoro” serioze supozas, ke tia aĉetanto troveblas inter la komitatanoj aŭ la legantoj de la retpoŝta listo ”UEA-membroj”.

Plia defio de UEA, ne rekte ligita kun la planata vendo de la domo, estas la sorto de la nova retejo kaj la administra sistemo Akso.

En la decembra kunsido la komitato de UEA neatendite kaj kontraŭ la volo de la estraro akceptis modifon de la buĝeto, laŭ kiu UEA en 2023 uzu pliajn 18 000 eŭrojn por certigi la pretiĝon kaj ekfunkcion de la reteja projekto.

Spite la komitatan decidon, la estraro de UEA laŭ informoj de Libera Folio daŭre hezitas, ĉu efektive indas investi pli da mono en la multjaran projekton. TEJO, kiu kontrakte devontigis sin finfari la projekton, aliflanke ne plu havas monon kaj evidente preferus jam liberiĝi de la tuta afero.

Tial, se UEA decidus ne pagi por plua programada laboro, ekzistas la risko, ke la sistemo neniam povos esti lanĉita, kaj la ĝisnunaj investoj restos vanaj.

Kroma surprizo komence de la nova jaro estas, ke daŭre mankas decido pri la Universala Kongreso de la sekva jaro.

Tiel ne okazis de jardekoj – nun la temo de la diskutoj devus jam esti, kie okazu la UK en la jaro 2025. Tamen daŭre mankas interkonsento pri tio, ĉu efektive la Universala Kongreso en 2024 okazu en Tanzanio.

Kontraŭ tia elekto leviĝis protestoj, precipe pro zorgoj pri sekureco de samseksemuloj, ĉar samseksemo estas punenda krimo laŭ la leĝoj de la lando. Tial decido por Tanzanio laŭ la kritikantoj malrespektus unu el la longe aplikitaj kriterioj de UEA pri taŭgeco de kongreslando.

En novembro 2022 okazis malferma reta renkontiĝo kun Fernando Maia pri la UK-planoj por 2024. Dum la kunsido reprezentantoj de Ligo de Samseksamaj Geesperantistoj atentigis pri la riskoj. Jam pli frue LSG oficiale petis al UEA, ke oni ne okazigu Universalan Kongreson en lando, kie GLAT-uloj riskas enprizonigon.