TEJO scias preskaŭ nenion pri siaj landaj sekcioj. El impona listo de komisionoj multaj ekzistis nur surpapere. Ankaŭ Pasporta Servo efektive ĉesis aktivi. Tamen Robert Nielsen trovis ankaŭ kelkajn pozitivajn novaĵojn en la jara raporto de TEJO pri 2020, kiu aperis kvar monatojn tro malfrue.

Kiaj estas la stato kaj farto de TEJO? Ĉu ĝi bone progesas kaj reprezentas siajn membrojn aŭ ĉu ĝi stagnas? Por respondi kaj informi, TEJO ĉiujare publikigas la jarraporton, raporton de estraranoj kaj komisiitoj pri ĉio kion TEJO faris dum la jaro. Laŭ la regularo, la jarraporto devas esti sendita al la komitato antaŭ la 31-a de marto, sed kiel dum pasintaj jaroj, ĝi malfruis plurajn monatojn.

Ĉi-jare la fina versio estis sendita nur la 2-an de julio. Ĝi estis aprobita de la komitato sen diskuto dum la komitatkunsido la 31-an de julio. Kiel kutime, ne estis ajna reago al la malfruo, do supozeble venontjare la samo okazos.

Oni sendube pasigis multajn horojn por krei la jarraporton, sed neniu volis diskuti ĝin. Laŭ mia sperto en la komitato, multaj komitatanoj probable eĉ ne legis ĝin. Sen ĉi tiu artikolo, preskaŭ neniu membro legus ĝin.

Unue, necesas klarigi ke TEJO havis du estrarojn en 2020: la mandato de la dua estraro komenciĝis je la 1-a de septembro post elektoj en julio. Por vere prijuĝi TEJO-n, oni devas atenti ne nur tion, kio estas skribita en la raporto, sed ankaŭ tion, kio ne estas skribita.

Estas granda silento de la unua estraro. La solaj fontoj pri la agado de la estraro dum la plejparto de 2020 estas du nunaj estraranoj, kiuj estis ankaŭ en la antaŭa estraro: Feliĉa kaj Karina Oliveira. La silento kaj malapero post la fino de la mandato bone spegulas la silenton dum la mandato.

Kompreneble la pandemio malhelpis aktivadon kaj nuligis renkontiĝojn, sed TEJO daŭrigis sian laboron. La jarraporto ĉefe temas pri raportoj de konferencoj, kunsidoj kaj subvencioj. La raporto agnoskas la gravecon de eksteraj subvencioj: “En 2020 la ĉefaj enspezoj de TEJO venis de subvencioj”.

Ĉu tiu estas la ĉefa agado de TEJO? Reprezenti niajn lingvon kaj movadon ĉe internaciaj konferencoj certe estas grave kaj oni bezonas kunsidojn por organizi ion ajn, sed ĉu tiuj estu la unuaj prioritatoj? Ĉu oni tiom fokusiĝu pri proceduroj anstataŭ la celo? Ĉu la kunsidoj iĝas la celo anstataŭ la vojo al la celo?

La estraro ne estas la sola parto de TEJO, gravas ankaŭ la komisionoj. Teorie, ili estas grupoj en kiuj membroj povas kunlabori por realigi la celojn de la asocio. En 2020 estis iom malklara sistemo de ĉirkaŭ 15 komisionoj, interesgrupoj kaj laborgrupoj, kiu poste estis reordigita al nova strukturo de ok komisionoj kun kelkaj branĉoj.

Malgraŭ la impona listo de komisionoj kaj titoloj, multaj ekzistis nur surpapere. La raporto pri la komisiono pri kongresoj ne provas pliheligi la situacion, sed rekte anoncas: “La komisiono ne funkciis. Neniu montris intereson aliĝi.”

Aliaj grupoj suferis pro la pandemio: “Rilate al la Kovim-19-pandemio, la komisiono pri Moviĝebloj ne ekzistis dum 2020.” Ankaŭ Pasporta Servo efektive ĉesis aktivi: “Tial nenio rimarkinda okazis rilate al Pasporta Servo.”

La raporto montras ke apenaŭ iu komisiono estis aktiva je la komenco de 2020 kaj ĉiuj devis esti efektive refonditaj de la nova estraro je la fino de la jaro. “Post multaj stagnaj jaroj, la branĉo pri kulturo denove ekfunkciis en Septembro 2020.”

Estas kvazaŭ tradicio por komitatkunsidoj de TEJO anonci planojn por la Junaj Amikoj de Esperanto, sed kvankam pasis pluraj jaroj, daŭre ne estas ajna strukturo aŭ komitatano por ili. “Post la halto en la laboro la jaron antaŭe la laboro pri Junaj Amikoj de Esperanto ne multe antaŭeniris. La ĉefa kialo estis, ke la retpaĝo kiu kolektis ilin ne plu funkciis.”

La raportoj de la komisionoj sekvas la saman formon. Antaŭ la nova estraro, nenio okazis. Poste oni kreis telegram-grupon, disdonis titolojn kaj organizis kunsidojn. Sed kiom da homoj partoprenis la kunsidojn? Kutime la komisionoj estas tiel malgrandaj ke ĉiu membro ricevas titolon.

Telegramo estas populara aplikaĵo inter junaj esperantistoj, sed ne ĉiuj uzas ĝin. Tamen, ĝi estas la sola forumo por preskaŭ ĉiu komisiono, do se oni ne havas la aplikaĵon, oni ne povas ricevi informon de la komisionoj. La Telegram-grupoj plejparte havas malpli ol 20 membrojn, sed eĉ en tiuj, preskaŭ ĉiuj mesaĝoj venas de du aŭ tri homoj. Ofte pasas semajnoj aŭ eĉ monatoj sen komento.

La plejparto de la komentoj estas anoncoj kaj reklamoj por renkontiĝoj (kutime sen respondo). Kompreneble, la komisionoj estis novaj je la fino de la jaro, sed kontrolante ilin hodiaŭ, oni ankoraŭ apenaŭ vidas aktivecon.

La komisiono por Landa kaj Faka Agado estas unu el la plej gravaj komisionoj sed suferas pro vakaj postenoj. Ne estas iu Ĝenerala Komisiito por la komisiono aŭ vickomisiito por Eŭropo, malgraŭ ke la plimulto de landaj sekcioj de TEJO baziĝas en Eŭropo.

Estas bona novaĵo en la raporto: unu nova landa sekcio, la Junulara Esperantista de Tanzanio Organizo (JETO) aliĝis. Krome oni trovis kelkajn novajn vickomisiitojn (eĉ du por Afriko, tradicie la plej malforta kontinento por TEJO), kaj KODEJO 2018 (La Kompleta Demandaro por Esperantaj Junularaj Organizoj) aperis, tamen du jarojn malfrue.

Malgraŭ la novaj vickomisiitoj, la parto pri landa agado en Afriko kaj Ameriko en KODEJO estas malplena, kaj estas neniu por raporti pri Eŭropo. Estas iom da informoj pri landa agado en Azio, sed estas nenio pri la stato de la landaj sekcioj kaj iliaj agadoj.

Tio estas, ĉar TEJO scias preskaŭ nenion pri siaj landaj sekcioj. Oni ne scias eĉ kiom da landaj sekcioj TEJO efektive havas. Ĉirkaŭ duono el la landaj sekcioj en la retejo de TEJO efektive ekzistas nur surpapere.

TEJO havas milojn da membroj, do kion ĝi faras por ili? La jarraporto temas pri malgranda grupo de mapli ol 50 homoj, do se vi estas ordinara membro de TEJO, ĉu ĝi gravas al vi? Ĉu la agado iel rilatas al vi?

Certe estas entuziasmaj aktivuloj en TEJO kiuj laboras diligente, sed kiu estas la rezulto de la laboro? Ĉu la kunsidoj estas fruktodona laboro aŭ nur ĉerpado de energio? Al kiu utilas la diskutoj kaj dokumentoj? Se vi ne havas titolon kaj ne estas membro de iu komisiono aŭ komitato, ĉu la laboro de TEJO gravas por vi?

Robert Nielsen

Pli pri la temo:

• La jarraporto de TEJO 2020

UEA devas kapabli mem prizorgi siajn ĉefajn taskojn kaj ne disdoni ilin al eksteruloj. Tion opinias Łukasz Żebrowski, kiu antaŭ preskaŭ unu jaro sendis al la estraro de UEA proponon pri oficejo en Varsovio. Ĝi estas unu el la alternativoj, pri kiuj la komitato de UEA ne estis informita, kiam la estraro prezentis sian planon pri la sorto de la Centra Oficejo.

En aŭgusto 2020, lastmomente antaŭ la komitata kunsido, la estraro de UEA post pli ol duonjara meditado publikigis la tiamajn rekomendojn de la financa komisiono por resanigo de la ekonomio de la asocio. Laŭ tiu dokumento, la leĝa sidejo de UEA restu en Nederlando, sed oni “serioze konsideru” kreon de oficejo aŭ oficejoj en malpli kostaj landoj.

Inter eblaj lokoj estis menciitaj Slovakio (Nitra), Pollando (Bjalistoko) kaj Kroatio (apud Bjelovar). Jam tiam la komisiono konsideris plej praktika la solvon en Slovakio, “pri kiu la diskutoj pli multe progresis (interalie ankaŭ inter la vicprezidanto Fernando Maia kaj Peter Baláž)”.

Reage al tio, en septembro 2020 la konata Varsovia esperantisto Łukasz Żebrowski sendis al la estraro de UEA 14-paĝan, detalan proponon pri oficejo en Varsovio. Laŭ la propono Varsovio bone taŭgus por UEA, ĉar tie eblus relative malmultekoste havigi ejon kaj dungi kompetentan laborforton.

Krome en Varsovio estas relative multaj esperantistoj, la urbo estas facile atingebla el multaj lokoj en la mondo, kaj kiel ĉefurbo en Eŭropa Unio ĝi laŭ Żebrowski estus prestiĝa adreso por internacia organizaĵo kiel UEA. “Tion ne eblas diri pri aliaj konsiderataj lokoj”, li skribas en sia propono.

Ni petis Łukasz Żebrowski rakonti, kial li opinias sian ideon pli bona ol la nunan planon transdoni centrajn taskojn de UEA al ekstera organizaĵo. Libera Folio volonte rakontos ankaŭ pri aliaj proponoj, kiuj estis senditaj al UEA, se ni ekscios pri ties detaloj.

Libera Folio: Kial via propono estus pli bona por UEA ol tiu nun prezentita?

Łukasz Żebrowski: – UEA, kiel la plej grava Esperanto-organizaĵo, devas kapabli mem realigi siajn taskojn kaj ne subkontrakti ilin al eksteruloj. Sekvante la nun prezentitan vojon oni marĝenigas nian asocion, per kio ĝi iĝos pli kaj pli senutila. UEA fariĝos nur ŝildo super agadoj de aliaj organizoj – kial homoj membriĝu al tia organizaĵo, kiu ne mem faras ion, sed aktivas per la manoj de aliuloj?

– Ankaŭ la patronoj kaj donacantoj preferos sin turni al aliaj organizoj, kies laboro estas por ili pli palpebla. Por ne paroli pri la aktivuloj – ili dediĉos sian limigitan tempon ne al UEA, sed aliaj organizoj. Tiel paŝon post paŝo ĉi tiu vojo kondukos eĉ al plia malfortigo de la asocio. Cetere, necesas diri, ke estas facile fordoni ion, sed kiam oni poste konstatos, ke la decido ne estis trafa, la vojo reen povas esti multe pli malfacila, se entute ebla.

– Laŭ mia propono UEA ne subkontraktus siajn taskojn al aliaj. UEA povus malfermi oficejon en Varsovio, kie ĝi plenumus la ĝisnunajn taskojn, sed je pli moderaj prezoj. Ĉio tamen esence plu apartenus al UEA – kaj la respondeco, kaj la aldona profito kiun ĉi tiu loko povus porti al UEA. Varsovio estas pli oportuna laŭ kelkaj vidpunktoj, ekzemple ĉar ĝi estas pli facile atingebla.

– Tio ebligus ne nur daŭrigi la ĝisnunajn agadojn, sed ankaŭ entrepreni novajn iniciatojn: laŭ mia plano la oficejo iĝus vigla koro de la asocio, en kiu okazus trejnadoj, seminarioj kaj lingvoekzamenoj. Mi kredas, ke UEA bezonas tion, ne nur por limigi la kostojn, sed ankaŭ por montri al la membroj kaj aktivuloj, ke la organizo ne disfalas, sed ĝi havas eblon kaj povon reale kreski. Aldona valoro de la propono estas, ke oni povus realigi tion en loko simbola kaj aparte grava en la historio de la movado.

Ĉu la estraro de UEA serioze konsideris vian proponon?

– Laŭ mi nesufiĉe. Baldaŭ post la ricevo de mia propono, dum mallonga tempo okazis ioma komunikado pri la enhavo kun unu el la estraranoj, sed jam baldaŭ ĝi ĉesis. La sola persono kiu evidente interesiĝis pri la propono estis la ĝenerala direktoro. La estraro neniam respondis al mia preteco profundigi la esplorojn pri la temo, ĝi ankaŭ ne trovis tempon por pli detale priparoli ĝin kun mi.

– Tio estas surpriza kaj bedaŭrinda, konsiderante ke Varsovio estis la dua plej favorata solvo, laŭ tiuj, kun kiuj mi parolis. Malfacilas ne havi la impreson, ke se eĉ la duan plej favoratan solvon oni ne emis analizi, la decido plej verŝajne jam estis farita kaj oni ne konsideris serioze la alternativojn. Ĉu tio estas akceptebla, kiam temas pri serioza decido, kies fruktojn la tuta movado kolektos dum jardekoj?

Kiel rapide eblus realigi vian proponon?

– Ĉar laŭ mia propono UEA konservus siajn tradiciajn taskojn kaj strukturon, ĝi ne estas tiel rapide aplikebla kiel simpla transdono de la tuto al iu alia. Krome, E@I jam antaŭ la publikigo de la raporto moviĝis al nova, pli granda oficejo kun apuda domo por volontuloj – tion Varsovio kompreneble ne havas ĉi-momente, sed se oni sukcesis en Slovakio, mi ne vidus problemon aĉeti aŭ lui taŭgan lokon en Varsovio. En mia propono mi skizis la situacion pri la Varsovia merkato de nemoveblaĵoj kaj prezentis kelkajn eblojn.

– Kompreneble, la realigo de la Varsovia propono ne estus ebla de unu tago al alia kaj necesus unue profundigi miajn esplorojn por elekti la plej taŭgajn solvojn. La tempo por tio ja ne mankis. Se la estraro donus al ĉi tiu propono pli da atento kaj jam antaŭ preskaŭ unu jaro decidus pli serioze konsideri ĝin, eble jam ekzistus kompleta, tuj aplikebla propono, same kiel tio okazis pri E@I. Laŭ mi ankoraŭ ne estas tro malfrue, ĉar se oni dediĉos pli da tempo nun, oni povas elekti solvon kiu longperspektive estus por UEA multe pli bona ol tiu, kiun oni nun emas realigi.

Ĉu vi iel kontaktis kun PEA (la landa asocio de UEA) pri via propono? Se jes, kiel PEA sintenas?

– Mia kontakto kun PEA dume estis nur je neformala nivelo, ĉar ja mankis verda lumo de la UEA-estraro por engaĝi pli da homoj en la aferon. Se aperus interesiĝo UEA-flanke, mia plano estis organizi iom pli grandan teamon (inkluzivante ankaŭ la aktivulojn de PEA kaj PEJ) por esplori kaj detali la proponon.

Pli pri la temo

• La estraro volas vendi la Centran Oficejon
• La komitato pretas vendi la Centran Oficejon
• ”Oni devas savi la Esperantan heredaĵon”
• Financaj rekomendoj perturbis komitatanojn (2020)

La arkivo de UEA kaj unikaj libroj el la biblioteko nepre estu transdonitaj al Vieno por savi ilin por la komunumo kaj la esploristoj. Tion opinias profesoro Pascal Dubourg Glatigny, kiu nun kunorganizas altnivelan serion de seminarioj pri la historio de Esperanto. Dum la unua kunveno en septembro en Berlino oni diskutos la sorton de la havaĵoj de UEA.

Pascal Dubourg Glatigny estas profesoro pri historio ĉe Campus Concordet, nova universitato norde de Parizo, kiu kunigos centon da esplorcentroj el diversaj universitatoj, interalie la tutan Altlernejon por Sociaj Sciencoj (EHESS). Ĝi estas hejmo interalie por la esplorprojekto  Militrakonto pri la historio de esperantistoj en la periodo 1930-1953 kaj por alia esplorprojekto pri la fruaj jaroj de Esperanto.

– Ni krome preparas konservoprojekton pri la vojaĝo de Lucien Péraire (1928-1932), iom kompleksa kaj ambicia el la vidpunkto de ciferecaj kultursciencoj. Paralele al tiuj esplorprojektoj nia celo estas kontribui al komunumo de esplorantoj pri la historio de Esperanto, rakontas Pascal Dubourg Glatigny.

Tiucele oni kreis la publike alireblan dokumentujon HAL-Esperanto historio, kie eblas deponi kompletajn esplortekstojn aŭ bibliografiajn referencojn pri rilataj temoj. La slipoj estas poste rikoltitaj de internaciaj metakatalogoj kaj konsekvence troveblaj en multaj katalogoj de ĉefaj bibliotekoj mondaj.

Lastatempe ankaŭ Javier Alcalde estis gastoprofesoro ĉe EHESS kaj prelegis pri Esperantaj temoj. En proksimaj tagoj en Berlino okazos la unua ero en serio de seminarioj organizataj de EHESS kunlabore kun la universitatoj de Bonn kaj St Andrews por enkonduki studentojn al la historio de Esperanto.

Tuj post la unua seminario Pascal Dubourg Glatigny organizos simpozion por diskuti pli larĝe la signifon de la arkivoj por la historio de Esperanto kaj por prezenti la nunan situacion de iuj gravaj arkivoj. Centra temo certe iĝos la estonta sorto de la biblioteko kaj arkivo de UEA.

Kiel pli frue raportis Libera Folio, la estraro de UEA nun planas transdoni al la Nacia Biblioteko de Aŭstrio la arkivon de la asocio kaj tiujn librojn el la biblioteko de UEA, kiujn la biblioteko en Vieno ne jam havas. Tion Pascal Dubourg Glatigny trovas la plej bona el la eblaj solvoj, kaj tio estas ankaŭ, kion li mem konsilis al UEA:

– Post jardekoj da neglekto de sia historia havaĵo UEA troviĝas antaŭ la muro. Praktike ekzistas tri opcioj kiuj aktuale estas diskutataj. Unue, UEA povus mem konservi la dokumentaron kaj fine starigi profesiajn bibliotekon kaj arkivon. Tiucele ĝi devus dediĉi la tuton de sia malgranda kapitalo kaj rezigni pri aliaj movadaj iniciatoj. Tio signifus ke Esperanto estas afero de la pasinteco kaj ne de la estonteco.

Libera Folio: Ĉu vere la havaĵo estis neglektata? Katalogo mankas, sed oni ja investis por plibonigi la fizikajn kondiĉojn de la biblioteko?

– Ni parolas pri du havaĵoj: la biblioteko kaj la arkivo, kiuj estas en malsimilaj kondiĉoj kaj postulas malsimilan traktadon. Pri la biblioteko mankas ne nur katalogo sed ankaŭ kompleta inventaro. La paperaj dokumentoj bezonas senpolvigon kaj por multaj el ili senacidigon. La arkivo en la subtegmento estas konservata en acidaj kartonoj, malsekeco regas. Iuj el la dokumentoj de antaŭ pli ol 70 jaroj jam ne plu estas legeblaj pro tiuj kondiĉoj.

Do, laŭ vi UEA ne povas mem profesie prizorgi siajn arkivon kaj bibliotekon kaj samtempe plenumi siajn aliajn taskojn. Kiuj estas la aliaj eblaj solvoj, laŭ vi?

– Opcio B signifas transdoni la tutan bibliotekon al Vieno. Tiam la duoblaĵoj restos tie en kelo kiel eterne dormanta kolekto. En la nuna periodo, kiam ĉiuj bibliotekoj bremsas la alprenon de novaj dokumentoj pro spacomanko kaj la enormaj kostoj kiujn postulas ilia pritrakto, neniu biblioteko prenas duoblaĵojn. Opcio C signifas transdoni nur tiujn presitajn dokumentojn kiujn Vieno ne posedas.

Evidente variaĵo B praktike ne eblas, kaj laŭ vi la plej bona solvo estas tiu nun proponata de la estraro de UEA. Sed kio okazu al la libroj, kiujn la biblioteko en Vieno ne pretas akcepti?

– Por la duoblaĵoj oni devus serĉi alian hejmon, tio estas alian profesian bibliotekon kiu pretas starigi imponan kolekton de esperantaĵoj. Tio havus sencon laŭ mi kiel eble plej for de Vieno por respondi al la tutmondaj aspiroj de UEA.

Kial ne doni la tutan havaĵon al tiu alia profesia biblioteko, se troveblus tia?

– Ĉar ĉiukaze Vieno jam havas la plej vastan kolekton. Se ni deziras ke iam ajn tiu historio estu esplorata ni bezonas centran lokon kie troviĝas la absolute plej ampleksa kolekto.

La nuna plano estas portempe deponi la duoblaĵojn ie en Slovakio. Tio apenaŭ estas pli bona ol la nuna situacio, ĉu? Pakado kaj transporto riskas difekti la materialon.

– Tio veras, sed eble intertempe estos trovata la dua hejmo. Ja la translokado al Slovakio aŭ alia stokejo ne okazos morgaŭ. UEA havas sian ritmon, kaj tiuj intertraktadoj estas komplikaj, ĉar supozeble ne multas la bibliotekoj en la mondo kiuj pretas investi grandegajn monsumojn por konservi la esperantan heredaĵon.

Multaj kredas, ke transdono aŭ divido de la biblioteko estas kontraŭa al la testamento de Hector Hodler, la fondinto de UEA. Ĉu estas tiel?

– Tia estas la vivo de multaj kolektoj. Ili ofte kunfandiĝas kaj dividiĝas. La unua nukleo de la biblioteko estis efektive persone akirita de Hodler kaj troviĝis en la ĉambroj de UEA kiam li forpasis. Sed en lia testamento temas nur pri pentraĵoj kaj mondonacoj. Poste lia vidvino rezignis pri la kolekto favore al UEA, sen speciala kondiĉo, kiel oni komprenas el la revuo Esperanto en 1920. Ĉe arkivo kiu konservas la postlasaĵon de Hodler ne troviĝas dokumentoj kiuj klarigus iun specifan volon de Hector rilate al la biblioteko.

La unuan fojon kontrakto pri transdono de la biblioteko de UEA al la Internacia Esperanto-Muzeo en Vieno estis subskribita jam en 1936, ankaŭ tiam lige kun financaj problemoj kaj translokiĝo de la oficejo, rakontas Pascal Dubourg Glatigny. Tiam la transdono fine ne okazis pro interna konflikto kiu kondukis al skismo kaj disdividiĝo de la asocio.

– La konflikto ligiĝis al financa sanigo de la asocio iniciatita de prezidanto Bastien, kiu antaŭvidis translokiĝon al Londono. La asocio ne plu havis la monrimedojn por adekvate vivteni la bibliotekon kaj apenaŭ sin mem. Kontrakto estis subskribita kun la biblioteko en Vieno por transdono. Ĝi antaŭvidis interalie, ke la eniro estos senpaga kaj la duoblaĵoj restos je dispono de UEA. Kiel ni scias, “la svisoj” malhelpis jure iun ajn translokiĝon kaj rezultiĝis skismo. Kontaktoj estis tiam prenitaj kun svisaj bibliotekoj, specife kun la Vadiana en Sankt Gallen. Sed evidentiĝis ke neniu krom Vieno havis la motivojn kaj la rimedojn transpreni la havaĵon.

Laŭ Pascal Dubourg Glatigny gravas disponigi la materialojn de la Esperantaj arkivoj al esploristoj, por ke la tuta riĉo de nia heredaĵo estu videbla, kaj por tiel montri, ke Esperanto ne estas simple unu el multegaj sensukcesaj lingvoprojektoj:

– Longe la historiaj studoj restis sub la ŝildo de interlingvistiko. Tio metis Esperanton sur la saman nivelon kiel centoj da planlingvoj, kiuj apenaŭ disvastiĝis ekster la praktiko de sia kreinto. Konsideri Esperanton kiel historian fenomenon komplete inversigas la perspektivon. Ni ne plu parolas pri projekto, sed pri socia, kultura kaj politika realaĵo.

Dezirantoj povas sekvi la Berlinan seminarion kaj la postan simpozion rete. Por tion fari necesas anticipe aliĝi. La seminario estas plurlingva, sen traduko.

Antaŭ semajno la estraro de UEA prezentis al la komitato planon, laŭ kiu la konstruaĵo de la Centra Oficejo en Roterdamo estu vendita por miliono da eŭroj. Alternativoj mankas en la prezentita plano, sed laŭ vicprezidanto Fernando Maia oni plu esploros, ĉu tamen anstataŭ vendi eblos ludoni la konstruaĵon. Laŭ li, la estraro nenion trudas al la komitato.

La ekonomio de UEA estas en malbona stato, kaj por savi ĝin oni urĝe vendu la ĉefsidejon de la asocio. Tiu estis la ĉefa enhavo de la senalternativa agadplano, kiun la estraro prezentis dum la komitata kunsido pasintsabate.

Nun, en intervjuo de Libera Folio, la vicprezidanto de UEA tamen diras, ke la estraro planas plu esplori, ĉu eblos ludoni la konstruaĵon anstataŭ vendi ĝin.

Libera Folio:  Kial urĝas ĝuste nun vendi la oficejan domon? UEA ja fakte ne havis deficiton pasintjare, sed male enspezis multe pli ol ĝi enspezis?

Fernando Maia: – La aludita urĝeco estas por la tuta plano por financa resanigo, ne specife por la vendo de la oficeja domo. Tiu vendo cetere ne estas findecidita. Kiel informite en la plej lasta komitatkunsido, plenume al la instrukcioj de la Komitato la estraro ankoraŭ deziras havi takson de arkitektoj pri kiom kostus renovigo por ebligi ludonon anstataŭ vendo (en ĝia nuna stato ne facile eblus luigi la domon, kaj ŝanĝoj por daŭripoveco kaj alireblo bezonatas). Okazigi tiucelan viziton de arkitektoj ankoraŭ ne eblis pro la pandemio, sed la teamo strebas al tio. Diversajn eblojn oni ankoraŭ diskutas pri la oficeja domo, sed la sola konkreta raportaĵo estis la informita aĉetpropono.

– Pri la pozitiva rezulto de la pasinta jaro, tio eblis pro kelkaj kialoj. Mi kredas, ke Libera Folio mem atentigis pri tio, ke la rezulto estas parte pro la ŝtata subvencio pro la pandemio, kiu – ni esperas – ne bezonos ripetiĝi en la venontaj jaroj. Alia parto estas pro la ĉiutaga, senĉesa laborado de homoj, kiuj kunlaboras por varbi aliĝojn kaj donacojn al UEA, je la nivelo de memofero. Kvankam la varbteamo sukcesas teni la membraron stabila kaj sukcesas allogi pli da donacoj, cetere strategie direktitaj ĉefe al la ĝenerala kaso, tio ne spegulas daŭripovan situacion. Do la financa situacio de UEA restas sufiĉe defia.

– Libera Folio, se mi bone memoras, jam esprimis sin pri tio, ke donacoj ne plu iras ĉefe al la Fondaĵoj. Se ni do deziras redukti la bezonon pri donacoj al la ĝenerala kaso favore al la fondaĵoj, do same ni devas daŭre revizii la administradon de niaj financoj kaj rimedoj. Ju pli UEA restas en la nuna stato, des malpli ni sukcesas diversigi nian agadon pro la financaj baroj.

Se ja necesas vendi la oficejan domon, kial oni ne serĉas aĉetanton en la malferma merkato? Kiel oni alikaze scias, ke ne eblas ricevi pli da mono? Kaj kiel entute la firmao kiu proponis aĉeti la domon, eksciis, ke ĝi estas aĉetebla?

– Kiel dirite, oni ne findecidis pri vendo kaj, se jes, pri tio, kiel ĝi okazos. La informo pri aĉeteblo certe cirkulis pro tio, ke ni invitis al la domo makleristojn por havi profesiajn eksterajn taksadojn pri la domo, tamen tio mem ne devus esti surpriza: jam plurfoje komercaj firmaoj esprimis sian interesiĝon pri aĉeto de la domo. Tio ne estas novaĵo.

Vi diras, ke oni ne findecidis pri la vendo. Sed ĉu do la estraro havas alian proponon? La agadplano enhavas neniun alternativon.

– Ĝuste, ĉar ni ne havas konkretajn informojn por ion alian proponi. Sed la alternativo, kiel informite, estas anstataŭ vendi, la tuton ludoni. La esploroj devas progresi pri tio, por ke la fina decido de la asocio estu plene bazita sur esploroj, ne sur bontrovoj.

Kial la estraro do ne pli zorge esploris ekzemple la proponon transloki la oficejon al Varsovio? Por tiu celo ĝi ja havis preskaŭ tutan jaron je sia dispono.

– Estas tute ne vere, ke la estraro havis preskaŭ tutan jaron je sia dispono. Krom la malĝusta tempokalkulo, certe tio ne estis la sola afero, kiu devis okupi la estraron dum la periodo.

Sed tiu propono estis sendita al la estraro la 13-an de septembro 2020. Ĉu ne de tiam pasis preskaŭ tuta jaro?

– Tiu kalkulo estas kvazaŭ ni devus prezenti la raporton ankoraŭ venontmonate. Kiel informite, la estraro komencis konstrui la raporton jam en aprilo. Kaj ne nur Varsovio estis centro de niaj diskutoj. Samkiel Varsovio, aliaj tre bonaj ebloj alvenis al ni, tiel ke estas tre malprecize aserti ke la estraro havis preskaŭ jaron por trakti pri Varsovio, ĉar ni devis trakti kun pluraj homoj kaj dividis la taskojn por povi ĉion trakti egale. Alia afero estas ke por la estraro unu semajno valoras kiel jaro, des pli unu monato. Se vi diras, ke la estraro havis 10 monatojn, dum ĝi havis 9 monatojn – ekzemple – sciu, ke unu monato por ni estas tempo por multon fari. Tial la aserto fariĝas des pli neadekvata, ĉar la temposento por la deĵoro en UEA ne estas tia, kian oni sugestas per tia aserto.

– Mi entute ne volas taksi publike la diversajn proponojn, kiuj naskiĝis de la esploroj faritaj de la ĝenerala direktoro kaj de la estraro, mi ne trovas tion adekvata. Sed pro tio, ke la propono veninta por Varsovio fariĝis publika, mi povas diri, ke ĝi, kvankam plene analizinda, ne reprezentis la deziron restrukturi la laborfakojn al nova funkcimaniero. Ĝia esenco estas cetere simila al tiu de aliaj proponoj, kaj ne estis io aparta, kiu devus igi la estraron preferi Varsovion al aliaj proponoj. Ĝi cetere ne estis la sola propono el Pollando.

– Pri unu afero gravas konscii: la estraro analizis tre interesajn proponojn laŭ la potencialoj kaj la nuna raporto ne signifas, ke la ampleksa scio akirita de tiuj esploroj ne povos doni fruktojn en iom pli longa perspektivo. Nun, ĉar okazis la publikigo de la raporto, la estraro komencas organizi respondojn al diversaj grupoj, almenaŭ por danki, sed ankaŭ por teni la interŝanĝojn kaj doni novajn panoramojn, se tio montriĝos taŭga kaj ebla. Tio jam estis parto de la agadplano.

Kial la agadplano estis prezentita al la komitato nur kelkajn horojn antaŭ la sabata kunsido?

– La estraro entute ne estas kontenta, ke ni ne sukcesis liveri la raporton almenaŭ unu semajnon antaŭ la menciita kunsido, kiel originale planite. La estraro komencis labori pri la raporto en aprilo, en tre simila strukturo kiel la lasta publika versio. De tiam oni ankoraŭ devis esplori kaj taksi plurajn aspektojn, forresumi neutilajn informojn kaj garantii la kvaliton de ĉiuj informoj apartaj kaj kiel tuto. Survoje amaso da paralelaj taskoj malhelpis fokusiĝi nur pri ĝi.

– Krom tio diversaj homoj estis invititaj kontribui, ĉefe el la estraro kaj komisiono pri financo, teamo de almenaŭ 13 homoj, sed ankaŭ kelkaj komisiitoj, kio igas malsimpla la kunordigon de la redaktado. La malfruo de la livero estis interna temo en la estraro. Fine tamen ĝi estis informa raporto. Kiam ni devis ekspliki tion, tio ne signifis, ke ni volas trudi la planon, kiu cetere plene sekvas la decidojn de la komitato, tamen tio simple signifis, ke ni ne postulas de la Komitato voĉdonon surbaze de tutnova dokumento. Se la komitato kiel tuto komprenos, ke novaj instrukcioj kaj decidoj necesas, estos tute normale agadi laŭ ili.

Pli pri la temo

• La estraro volas vendi la Centran Oficejon
• La komitato pretas vendi la Centran Oficejon
• La agadplano de la estraro (en la retejo de UEA)

Antaŭ kvar jaroj aperis populara komputila ludo, kiu kaŝe instruas Esperanton. En la ludo la lingvo nomiĝas Juliamo. Nun aperis la sekva parto en la serio, unue japane kaj poste angle. Esperanto plu havas gravan rolon en la ludo – kaj daŭre ne nomiĝas Esperanto.

En 2017 aperis la unua, japanlingva versio de komputila ludo, kiu instruas Esperanton per animea rakonto. En 2019 aperis angla versio, kun la titolo The Expression: Amrilato. Pri ĝi raportis Libera Folio.

Pro la sukceso de la ludo, oni tradukis ankaŭ la sekvan ludon al la angla kaj eldonis ĝin en julio 2021, kun la titolo Distant Memoraĵo. Ni intervjuis la teamon ĉe MangaGamer, kiu laboris pri ambaŭ ludoj: Michael Hogan, tradukisto, Tania Jensen, redaktoro kaj J-MENT, lud-designisto kaj verkisto.

Libera Folio: Kiel vi priskribus la novan ludon?

Michael Hogan: – Memoraĵo estas vivosekca mola romantiko, kun plia fokusiĝo al profundigo de la protagonistoj kaj iliaj rilatoj, kompare kun la antaŭa ludo. Restas gravaj la temoj de komunikado kaj kiel spertoj formas la  vidpunktojn de personoj.

Tania Jensen: – Se la koro de Amrilato estis la strebado lerni kiel adaptiĝi en fremda lando kaj sin esprimi per fremda lingvo, Memoraĵo estas memorigo pri tio, ke eĉ kiam oni eksentas sin komforte en nova lingvo, restas multaj obstakloj por transiri al plena interkompreniĝo. Kompreneble tiuj obstakloj ne estas nevenkeblaj! Memoraĵo temas pri la triumfo de interkompreniĝo, eĉ en problemaj situacioj, kaj pri la graveco eliri el sia komfortzono por pliriĉigi sian vivon.

Kiel la ludo uzas Esperanton? Ĉu ĝi instruas Esperanton samkiel la unua ludo faris?

Michael Hogan: – Ankoraŭ estas iuj edukadaj partoj en Memoraĵo, sed estas multe malpli da fokusiĝo al lingvolernado kompare al Amrilato. La uzo de Esperanto sentiĝas pli flanka en ĉi tiu parto, la fokusiĝo estas malpli je la lingvo kaj pli je tio, kiel lingvo povas esti barilo al esprimi sian internan memon.

Tania Jensen: – Dum ja restas sufiĉe da Esperanto, mi ne dirus ke ĉi tiu estas edukada titolo kiel estis The Expression: Amrilato. Memoraĵo tenas vian manon multe malpli ol Amrilato faris. Se la unua ludo estis pri la lingvo mem, Memoraĵo montras la mondon kaj homojn ĉirkaŭantajn kaj ĉirkaŭitajn de la lingvo.

J-MENT: Ĉar mi supozas ke la ludanto jam spertis The Expression: Amrilato, la enahavo de ĉi tiu ludo estas pli fokusita al la “Alternativa Mondo”. Mi tranĉis la studadon al la baza minimumo kaj fokusiĝis al la rakontoj de la roluloj, ekzemple Kanako, kiu havis nur flankan rolon en la unua ludo kiel “iu kiu parolas nur la lingvon de la alternativa mondo”. Ĉar Kanako ne estas amikema, ŝi uzas la alternativan lingvon al Rin senhezite. Se vi povas kompreni ŝiajn vortojn en la lingvo ”Juliamo” sen vortaro, tio signifas, ke vi tre bone lernis Esperanton.

Ĉu estis defioj pri la uzo de Esperanto? Ĉu estis defioj uzi tri lingvojn?

Michael Hogan: – Estis iuj defioj, kiam ŝerco aŭ miskompreno inter la roluloj temas pri la fonetika simileco inter Esperanta vorto kaj japana vorto. Tiaj aferoj kutime bezonas kreajn solvojn, aŭ se ne eblas tiajn trovi, necesas traduki la japanan laŭvorte kun piednoto de la originala vorto, por montri al ludantoj la similecon.

Tania Jensen: – Estis multaj! Aldone al tio, kion diris Michael, por traduki el la japana al la angla oni krome bezonas referencon al Esperanto por kompreni iujn nuancojn, ekzemple pri la uzado de pluraloj, kiuj ne vere ekzistas en la japana. Esperanto, tamen, estas tute alia besto, kaj iam la nuanco en la japana kaj Esperanto estas malsamaj. Tiuj postulis ĉefnivelajn decidojn pri nia angla traduko.

J-MENT: – Je la komenco de la rakonto, estas bona miksaĵo de lingvoj, ĉar Ruka kaj Rei estas tiuj, kiuj komunikas kun Rin, per la lingvo de la ludanto kaj per la alternativa lingvo. Dum la progreso de la rakonto, Esperanto estas uzata pli ofte, sed ne ĉiam. Mi esperas ke oni spertos ĝin kiel “historion, kiu okazis pro la intermikso de lingvoj.”

Kia vi trovis la reagon de la esperantista komunumo al la unua ludo? Ĉu tiu influis kiel vi uzis la lingvon en la nova ludo?

J-MENT: – Kiam la ludo aperis, ĝi estis aprezata de la japana esperantista komunumo. Kelkaj scivolaj esperantistoj aĉetis la ludon. Iuj entuziasmaj ŝatantoj provis lerni Esperanton kaj faris ekzamenon. La kreintoj kaj ludantoj estis invititaj al Esperanto-renkontiĝoj. Iuj esperantistoj venis por saluti la kreintojn ĉe renkontiĝoj por ŝatantoj. Eĉ kvar jarojn post la eldono de la ludo en Japanio, ankoraŭ estas tiaj renkontoj inter esperantistoj kaj ludantoj. Ĉar ĉi tio okazis dum la evoluigado de la ludo, tre altnivela Esperanto aperas en ĝi.

Ĉu vi planas iel plu interagi kun la Esperanta komunumo?

J-MENT: Informoj pri la ludo jam aperis en komunikoj de UEA, do eblas por aliaj aranĝoj okazi. Estus amuze, se ni povus fari ion kun UEA.

La nova ludo estas aĉetebla ĉe Steam.

Robert Nielsen

La komitato de UEA en sabato senproteste ricevis la planon de la estraro, laŭ kiu la Centra Oficejo estos malplenigita kaj vendita. La biblioteko Hector Hodler estos dividita inter Aŭstria Nacia Biblioteko kaj deponejo en Slovakio, kaj gravaj funkcioj de la asocio estos transdonitaj al la organizaĵo E@I same en Slovakio.

La sabata trihora kunsido de la komitato de UEA faris neniujn formalajn decidojn, sed la reagoj de la komitatanoj al la 14-paĝa sekreta plano de la estraro montris, ke la ĉefsidejo de la asocio en Nieuwe Binnenweg povos esti vendita sen fortaj protestoj flanke de la komitato. Laŭ la estraro eĉ ne estos bezonata komitata decido pri la proponataj drastaj paŝoj – ĉio asertite okazas ene de la kompetento de la estraro kaj ĝenerala direktoro.

La plej gravaj punktoj sur la tagordo estis la prezento de raporto pri la agadplano de la estraro por la financa resanigo de la asocio kaj la aprobo de la buĝeto por la venonta jaro. La proponata buĝeto por 2022 estas preskaŭ senŝanĝa kopio de la ĉi-jara buĝeto, sed ĝi ne estis pritraktita pro tempomanko. Krome iuj komitatanoj esprimis dubojn, ĉu entute indas pritrakti buĝetproponon, kiu tute ne konsideras la enormajn ŝanĝojn proponatajn de la estraro.

Pro malbona preparado la komitato ne sukcesis aprobi novan landan asocion (Tanzanio) nek novan fakan asocion (Esperanto kaj libera scio). Ankaŭ proponita nova membro de la financa komisiono ne povis esti aprobita, ĉar ne estis observitaj la postuloj de la elekta regularo.

La ĉefa temo de la kunsido evidente iĝis la plano de la estraro por plu draste redukti la Centran Oficejon en Roterdamo, vendante la konstruaĵon por iom pli ol unu miliono da eŭroj. La sidejo de la asocio laŭ la plano estonte troviĝu en eksa frizejo, kie estas loko por maksimume kvar laborantoj, dum la historia biblioteko Hector Hodler estu dividita inter Internacia Esperanto-Muzeo en Vieno kaj luota deponejo en Slovakio.

Ĝuste la sorto de la biblioteko vekis plej multajn reagojn inter la komitatanoj. Rob Moerbeek, emerita multjara oficisto (interalie bibliotekisto) de UEA kaj komitatano A por LIBE, forte malŝatis la penson, ke la unika kolekto, kiu principe enhavas ĉion iam presitan en Esperanto, nun estos dividita:

– Mia timo estas, ke ĉar la muzeo jam havas preskaŭ ĉiujn librojn kiujn ni havas en Roterdamo, oni elprenos tiujn elementojn kiujn ili mem ne havos kaj la reston baptos duoblaĵoj. Do ni devas zorgi ke en nia kontrakto estu kondiĉite, ke la kolekto restu integra parto kun la nomo Biblioteko Hector Hodler. Do ĝi devus resti tuteca, ne dispartigita. Tion ni ŝuldas al la fondinto de UEA.

La respondeca estrarano Orlando Raola ne konsentis:

– Pri la bezono havi ĉion kune mi vere mi ne scias kiel kompreni tion. Estos bone por ni trovi pli utilan lokon por tiu parto de la biblioteko Hodler, kiun Vieno ne transprenos. Ni ne demetos la nomon Hector Hodler, sed tiuj libroj kaj revuoj povos esti pli utilaj en alia loko, eble eĉ alia mondoparto, se ekzempleroj jam estas en Vieno. Estas komprenebla afero ke ili ne volas transpreni duoblaĵojn, kaj mi vere ne vidas la problemon.

La kongresa fako kaj la libroservo laŭ la plano de la estraro estos transdonitaj al la prizorgo de la entrepreno E@I (Edukado ĉe Interreto) en Slovakio. Tio signifas, ke la posteno de konstanta kongresa sekretario ĉe UEA (ekde 2003 Clay Magalhães) estos malfondita, kaj same malaperos la posteno de la prizorganto de la libroservo, kiam la nuna partatempa respondeculo Ionel Oneţ emeritiĝos. Li respondecis pri la fako ekde 2002.

Tia solvo laŭ vicprezidanto Fernando Maia estos ekonomie pli favora al UEA, pro malpli altaj administraj kostoj, sed krome alportos aliajn avantaĝojn:

– Se ni movas la kongresan fakon ekster Nederlandon tio estas laŭ nia percepto ŝanco por restrukturigi ĝin. Ni proponas ke ne plu unu homo sola zorgu pri ĝi en la posteno de KKS, sed profesia grupo povu organizi la eventon kiel normale okazas. Ni identigis, ke la plej taŭga grupo por tion fari estas Edukado ĉe Interreto en Slovakio. Ili havas plurajn kvalitojn kiuj montras tiujn kapablojn.

La Universalaj Kongresoj restos kongresoj de UEA, sed anstataŭ mem organizi ilin, UEA kontraktos kun E@I kiu respondecu pri la praktika aranĝado, Maia klarigis.

– Granda avantaĝo estas, ke ili jam organizas plurajn Esperanto-eventojn, do la kongresa fako de UEA povus reprezentiĝi en tiuj aranĝoj.

Osmo Buller, antaŭa ĝenerala direktoro de UEA kaj komitatano B, demandis, ĉu UEA planas transdoni al E@I la libroservon kaj la kongresan fakon por ĉiam aŭ ĉu tamen la kontraktoj estos tempe limigitaj. Krome li esprimis dubon pri tio, ĉu E@I sukcesos bone negoci kun grandaj kongresejoj.

– Se pri la praktika funkciigo de la kongreso kaj ĝia administrado kaj ĉio respondecas ekstera instanco, ĉu tiu tiam faros kontrakton? Almenaŭ grandaj kongresejoj ne pretos fari kontrakton kun E@I, kiu estas tro malgranda, dum UEA estas fidinda, konata kliento en la kongresa mondo.

Se aliflanke ankaŭ estonte la kontraktojn kun kongresejoj kaj turismaj firmaoj subskribos UEA, la asocio plu havos grandan respondecon, atentigis Buller:

– Tiam UEA devas ankaŭ povi sekvi en la praktiko, ke la ekstera instanco bone plenumas ĉiujn kondiĉojn kaj respektas limdatojn, kaj ankaŭ ke la gajno el vendo de hotelaj kaj ekskursaj servoj venas centprocente en la kongresan kason, kaj ke ne okazu iuj manipuladoj tie favore al la ekstera instanco.

Vicprezidanto Fernando Maia respondis, ke UEA ne intencas permanente transdoni iujn fakojn al E@I, sed ke temas pri tempe limigitaj kontraktoj, kiujn oni kaze de neceso povos ĉesigi. Samtempe li akcentis, ke pro la financa situacio de UEA nepras rapide entrepreni decidajn paŝojn:

– Kiam temas pri la tempoplano, ni daŭre havas financajn defiojn en la asocio. Ni ne faras ĉi tiun decidon pro personaj preferoj, pro kapricoj aŭ kio ajn. Nia asocio trapasas malfacilajn tempojn.

Komitatano Dennis Keefe demandis, kial ne aperas en la raporto alternativoj, se tiaj ja estis esploritaj:

– Mi vidas ekzemple “libroservo ĉe E@I”, sed ĉu ne estas alia alternativo? Kiam oni faras alternativan analizon en financoj, oni kalkulas la venontajn enspezojn kaj elspezojn, fiksajn kaj nefiksajn kostojn. Se mi havas tion antaŭ miaj okuloj, mi povas pli bone analizi. Estus iomete pli bone havi pli da informoj.

Laŭ Maia aliaj alternativoj ja estis esploritaj, sed ili estis malpli bonaj, mankis loko por ili en la raporto, kaj ĉiukaze estus malafable publike kritiki ilin:

– Kelkaj skribis, ke la raporto estas longa kaj alvenis nur lastatempe. Sed se ni raportus ĉion, kion ni faris, vi certe ricevus 50-paĝan raporton. Ni esploris ĉe multaj grupoj, sed efektive neniu krom E@I proponis bonan planon, ili tuj disponigos al ni homfortojn. Aliaj havis proponojn, kiuj postulus de ni grandan investon de tempo. Sed ni estas deficita asocio, ni ne povas doni al ni eĉ pli da tempo por alternativoj kaj digestado, ni perdus monon dum ni serĉas perfektajn solvojn.

En majo la estraro tamen fieris pri tio, ke la asocio en 2020 ne plu havis deficiton, sed male la enspezoj (antaŭ kreo de rezervoj) superis elspezojn je 41 354,15 eŭroj. Konsiderante tion, la aserto pri nepra urĝo vendi la domon ŝajnas troigita.

Kiam temas pri la vendo de la Centra Oficejo, la estraro laŭ Maia unue esploris la eblon ripari kaj luigi partojn de la domo aŭ la tutan domon, sed tio pro diversaj kialoj montriĝis malfacila kaj temporaba. Samtempe ne havas sencon konservi konstruaĵon kun tro da spaco, Maia diris:

– Nuntempe malmulte da homoj laboras en la oficejo. Ni planas movi la kongresan fakon, la libroservon kaj la bibliotekon. Ne sencos teni la domon kiel ĝi estas nun. Iom ĝustatempe venis neatendite tiu propono pri aĉeto. Ni ne serĉis pri tio, temas pri komerca grupo kiu alvenas al Roterdamo kaj deziras aĉeti nemoveblaĵojn pro movo el Britio.

La firmao anoncis sian pretecon aĉeti ambaŭ domojn de UEA (Centran Oficejon kaj Volontulan domon) por 1,425 milionoj da eŭroj, aŭ nur la Centran Oficejon por 1,07 milionoj da eŭroj.

– Ni tuj kontaktis la komisionon pri financo, kiu taskis la direktoron mendi takson de profesia makleristo. Tiu konfirmis, ke se ni vendus por sumo super miliono da eŭroj, tio estos tre favora al UEA. Ni denove traktis kun la komisiono pri financo, kiu rekomendas vendi la oficejan domon laŭ tiu propono. Do, tiu estas grava movo por la asocio, ni konscias pri tio, kaj ni bonvenigas opiniojn pri la afero, sed ni ne prezentas tion leĝere, estis multe da konsideroj rilate la eblojn ĉirkaŭ tio.

Ne tute klaras, kial estas pli bone vendi la domon al unu spontanee aperinta aĉetanto ol esplori en la libera merkato, ĉu troveblus pli bonaj ofertoj.

Se la Centra Oficejo estos vendita, la oficiala sidejo de UEA plu povos resti en Roterdamo. Tiukaze ĝi troviĝos en la eksa frizejo en la teretaĝo de la Volontula domo en Nieuwe Binnenweg 430. Tie laŭ ĝenerala direktoro Martin Schäffer povas samtempe labori maksimume kvar homoj. Ĉar li mem ne laboras en Roterdamo, post transdono de la libroservo kaj kongresa fako al ekstera firmao UEA tamen efektive havos nur unu dungiton en Roterdamo.

La komitato grumblis iom pli ol kutime dum la sabata kunsido, sed konsiderante la drastecon de la propono, kiu krome estis transdonita al la komitato tute lastmomente, la kvanto de kritiko estis neglektinda.

Rubén Luis Sánchez, komitatano A por Argentino, demandis kiel la komitato traktu la proponojn prezentitajn en la laborplano de la estraro:

– La dokumento estas longa, ĉu eblas dividi la dokumenton en diversaj gravaj eroj kaj voĉdoni venontan monaton pere de la retsistemo de UEA?

Fernando Maia klarigis, ke tio ne estos bezonata:

– Tiu ĉi dokumento ne estas por voĉdonado. Ĉio kion ni faras, okazas sub la kompetento de la estraro kaj ĝenerala direktoro. Respondecas la ĝenerala direktoro, kiu havas memstarecon zorgi pri kontraktoj kun laboristoj kaj restrukturigi la fakojn. Same la estraro respondecas pri kongresoj kaj administrado, do ne estas bezono, ke la komitato voĉdonu pri tio. Kompreneble la komitato estas pli ol bonvena komenti tion, kaj la estraro estas pli ol malferma respondi, klarigi, kaj eĉ readaptiĝi, sed ne necesas fakte okazigi voĉdonadon pri la afero.

Eĉ se efektive la estraro kaj ĝenerala direktoro formale havas la rajton vendi posedaĵojn de la asocio aŭ fari alian drastajn decidojn, la komitato ja estas la supera organo de la asocio.

Laŭ la statuto, la komitato interalie “ekzamenas la financojn de la Asocio” kaj “decidas pri la agado de la Estraro”. Aldone, la komitato havas la rajton en ajna momento eksigi estraranojn. Se la komitato tion dezirus, ĝi do sendube havus la povon haltigi aŭ eĉ eksigi la estraron.

Tamen nenio indikas, ke en la komitato troveblus forta opozicio kontraŭ la novaj proponoj de la estraro. Ĉiuj kritikaj vidpunktoj prezentitaj dum la sabata kunsido estis sufiĉe mildaj kaj temis pri unuopaj detaloj.

Estrarano Orlando Raola opiniis, ke tute ne necesus kunvoki plian komitatan kunsidon por findiskuti la sorton de la Centra Oficejo kaj aprobi la buĝeton por 2022.

– Dum la centjara historio de nia asocio kaj komitato, la komitato kunsidis unufoje jare dum la UK… Mia kompreno estas, ke la aferoj, pri kiuj la komitato povas informiĝi per legado de longa dokumento povas poste esti voĉdonataj per reta sistemo sen bezono de novaj kunsidoj. Ni jam kunsidis trihore, dufoje. Kial ni devas havi tiun nefineblan kunsidon? Tio en la historio neniam estis bezonata.

Tamen la majoritato de la komitatanoj deziris havi plian kunsidon, kaj ĝi okazos la 18-an de septembro. Tiam sendube la komitato post iom pli da grumblado laŭ sia kutimo akceptos la proponon de la estraro, kiu markos la finon de la Centra Oficejo kaj de la biblioteko Hector Hodler.

La  ”Raporto pri agadplano de la Estraro surbaze de la rekomendoj subtenataj de la Komitato por la financa resanigo de UEA” estis deklarita konfidenca ĝis ĝia pritrakto en la komitato. Ĉar tiu pritrakto nun okazis, kaj ĉar la dokumento tamen ne aperis en la retejo de UEA, Libera Folio disponigas la plenan tekston de la raporto.

Pli pri la temo:

• La estraro volas vendi la Centran Oficejon (2021)
• Financaj rekomendoj perturbis komitatanojn (2020)
• Financa plano tro timigis la estraron de UEA (2020)
• Kvin oficistoj de UEA trafitaj de la reduktoj (2019)
• Neniuj maldungoj en la Centra Oficejo (2011)

La estraro de UEA volas fermi kaj vendi la sidejon de la asocio en Nieuwe Binnenweg. En Roterdamo restu nur la administra kaj financa fakoj, kiuj funkciu en eksa frizejo en la Volontula domo. La propono estis prezentita en 14-paĝa sekreta dokumento, sendita al la komitatanoj de UEA nur kelkajn horojn antaŭ la sabata kunsido de la komitato.

Diskutoj pri la sorto de la Centra Oficejo en Roterdamo aperadas de multaj jaroj, precipe post kiam la estraro de UEA decidis draste redukti la kvanton de oficistoj por ŝpari monon. En aŭgusto 2020 la prezidanto de UEA, Duncan Charters, tamen diris, ke nun ne estas oportuna momento vendi la domon.

Dum la pasinta jaro la situacio ŝajne ŝanĝiĝis. La estraro intertempe sondis ĉe makleristoj, kiom da mono oni povus ricevi por la domo en Nieuwe Binnenweg 176, kiu estas la ĉefsidejo de UEA ekde la jaro 1962. La asocio ricevis oferton de 1 075 000 eŭroj por nur la Centra Oficejo, kaj oferton de 1 425 000 eŭroj por la Centra Oficejo kaj la tiel nomata Volontula domo, aĉetita antaŭ kelkaj jaroj investocele.

En ampleksa dokumento sendita al la komitatanoj nur kelkajn horojn antaŭ la komenco de la sabata komitata kunsido la estraro proponas, ke la konstruaĵo estu vendita kaj la libroservo transdonita al la organizaĵo E@I en Slovakio.

Krome E@I laŭ la propono transprenu ankaŭ la kongresan fakon de UEA. Tia solvo ŝajne estas preparata jam de longe, ĉar jam en marto E@I laŭ informoj de Libera Folio komencis translokiĝon al nova, multe pli granda ejo.

Tiam disvastiĝis famoj, ke ĝuste E@I transprenos iujn funkciojn de la Centra Oficejo, sed respondeculoj ne respondis al demando de Libera Folio. La fakto de la translokiĝo estis konfirmita en julio.

Kiel ĉefsidejo de UEA post la vendo de la domo en Nieuwe Binnenweg laŭ la propono funkciu la teretaĝo de la Volontula domo, kie antaŭe troviĝis frizejo. Tie povus funkcii la administra kaj financa fakoj de UEA.

La fermo de la ĝisnuna ĉefsidejo de UEA signifus, ke krom la libroservo ankaŭ la ampleksaj historiaj arkivoj de la asocio kaj la gravega biblioteko Hodler devus trovi novan hejmon. Tiucele UEA preparis kontrakton kun Aŭstria Nacia Biblioteko, kadre de kiu funkcias la Internacia Esperanto-Muzeo en Vieno (IEMW).

Por surloke analizi la fizikan volumenon de materialoj, la direktoro de IEMW vizitos la Centran Oficejon jam fine de aŭgusto, la estraro informas en la sekreta dokumento.

Male ol aliaj komitataj dokumentoj, la 14-paĝa propono pri la vendo de la Centra Oficejo ne estis publike afiŝita en la komitata teko en la retejo de UEA. Anstataŭe ĝi estis konfidence sendita al la komitatanoj, kaj oni aparte atentigis, ke ĝi ne estu konigita al eksteruloj antaŭ la komitata kunsido.

La sekreteco laŭ ĝenerala sekretario Aleks Kadar necesis, por ke “ĉiuj komitatanoj havu tempon kaj okazon mem legi, sen risko, ke la informiĝo okazas pere de ekstera instanco.” Tamen la komitatanoj evidente en ajna okazo ne ricevis tempon mem en profundiĝi en la proponon, ĉar ĝi estis diskonigita tute lastmomente.

La malfruon kritikis pluraj komitatanoj jam antaŭ la kunsido.

– Mi esperas, ke oni ne interparolas pri nova dokumento antaŭ ol la Komitatanoj havos tempon legi ĝin, pripensi ĝin, fari kalkulojn, skribis komitatano Dennis Keefe.

Li tuj ricevis subtenon de Michela Lipari, Renato Corsetti kaj Osmo Buller. Ĉi-lasta skribis:

– Mi tute konsentas kun Dennis. Tio, kio denove okazis, estas maldemokratia kaj malrespekta al la Komitato, des pli ĉar la ĉefa dokumento (14-paĝa!) temas pri drasta ŝanĝo en la vivo de nia Asocio. Mi ankaŭ ne akceptas, ke tiu finosorta dokumento estas ankoraŭ sekreta. Ĝi estu tuj publikigita. La decido pri la ricevitaj dokumentoj estu prokrastita almenaŭ unu monaton.

Komitatano Ileana Schrøder opiniis, ke tuta monato tamen ne estas bezonata por pritaksi la novajn proponojn.

Prezidanto Duncan Charters konsentis, ke la dokumentoj ja aperis tro malfrue.

– La laboro kompili ĉiujn dokumentojn estis aparte grandega kaj elĉerpa ĉi-foje pro diversaj aldonaj studoj kaj situacioj, kaj ni devis tion parte dividi inter ni kaj kompreneble la Ĝenerala Direktoro. Tamen ni decidis ke estus plej bone ĉion kompletigi antaŭ la Komitatkunsido por ke neniu el tiuj atendataj dokumentoj manku pro prokrasto.

En la komitata listo Charters skribis, ke la komitato mem decidu, kio estas traktebla dum la sabata kunsido, kaj kio restu por “alia eventuala kunsido kaj/aŭ reta diskutado/voĉdonado”. Tamen jam dum la kunsido mem evidentiĝis, ke laŭ la estraro tute ne necesas decido de la komitato pri la vendo de la Centra Oficejo.

Tion klarigis vicprezidanto Fernando Maia:

– Tiu ĉi dokumento ne estas por voĉdonado. Ĉio kion ni faras, okazas sub la kompetento de la estraro kaj ĝenerala direktoro. Respondecas la ĝenerala direktoro, kiu havas memstarecon zorgi pri kontraktoj kun laboristoj kaj restrukturigi la fakojn. Ankaŭ la estraro respondecas pri kongresoj kaj administrado, do ne estas bezono, ke la komitato voĉdonu pri tio.

Pri la komitata kunsido Libera Folio raportos en aparta artikolo. La kunsido spekteblas en la ĉi-suba reta elsendo.

La estraro de UEA volas fermi kaj vendi la sidejon de la asocio en Nieuwe Binnenweg. En Roterdamo restu nur la administra kaj financa fakoj, kiuj funkciu en eksa frizejo en la Volontula domo. La propono estis prezentita en 14-paĝa sekreta dokumento, sendita al la komitatanoj de UEA nur kelkajn horojn antaŭ la sabata kunsido de la komitato.

Diskutoj pri la sorto de la Centra Oficejo en Roterdamo aperadas de multaj jaroj, precipe post kiam la estraro de UEA decidis draste redukti la kvanton de oficistoj por ŝpari monon. En aŭgusto 2020 la prezidanto de UEA, Duncan Charters, tamen diris, ke nun ne estas oportuna momento vendi la domon.

Dum la pasinta jaro la situacio ŝajne ŝanĝiĝis. La estraro intertempe sondis ĉe makleristoj, kiom da mono oni povus ricevi por la domo en Nieuwe Binnenweg 176, kiu estas la ĉefsidejo de UEA ekde la jaro 1962. La asocio ricevis oferton de 1 075 000 eŭroj por nur la Centra Oficejo, kaj oferton de 1 425 000 eŭroj por la Centra Oficejo kaj la tiel nomata Volontula domo, aĉetita antaŭ kelkaj jaroj investocele.

En ampleksa dokumento sendita al la komitatanoj nur kelkajn horojn antaŭ la komenco de la sabata komitata kunsido la estraro proponas, ke la konstruaĵo estu vendita kaj la libroservo transdonita al la organizaĵo E@I en Slovakio.

Krome E@I laŭ la propono transprenu ankaŭ la kongresan fakon de UEA. Tia solvo ŝajne estas preparata jam de longe, ĉar jam en marto E@I laŭ informoj de Libera Folio komencis translokiĝon al nova, multe pli granda ejo.

Tiam disvastiĝis famoj, ke ĝuste E@I transprenos iujn funkciojn de la Centra Oficejo, sed respondeculoj ne respondis al demando de Libera Folio. La fakto de la translokiĝo estis konfirmita en julio.

Kiel ĉefsidejo de UEA post la vendo de la domo en Nieuwe Binnenweg laŭ la propono funkciu la teretaĝo de la Volontula domo, kie antaŭe troviĝis frizejo. Tie povus funkcii la administra kaj financa fakoj de UEA.

La fermo de la ĝisnuna ĉefsidejo de UEA signifus, ke krom la libroservo ankaŭ la ampleksaj historiaj arkivoj de la asocio kaj la gravega biblioteko Hodler devus trovi novan hejmon. Tiucele UEA preparis kontrakton kun Aŭstria Nacia Biblioteko, kadre de kiu funkcias la Internacia Esperanto-Muzeo en Vieno (IEMW).

Por surloke analizi la fizikan volumenon de materialoj, la direktoro de IEMW vizitos la Centran Oficejon jam fine de aŭgusto, la estraro informas en la sekreta dokumento.

Male ol aliaj komitataj dokumentoj, la 14-paĝa propono pri la vendo de la Centra Oficejo ne estis publike afiŝita en la komitata teko en la retejo de UEA. Anstataŭe ĝi estis konfidence sendita al la komitatanoj, kaj oni aparte atentigis, ke ĝi ne estu konigita al eksteruloj antaŭ la komitata kunsido.

La sekreteco laŭ ĝenerala sekretario Aleks Kadar necesis, por ke “ĉiuj komitatanoj havu tempon kaj okazon mem legi, sen risko, ke la informiĝo okazas pere de ekstera instanco.” Tamen la komitatanoj evidente en ajna okazo ne ricevis tempon mem en profundiĝi en la proponon, ĉar ĝi estis diskonigita tute lastmomente.

La malfruon kritikis pluraj komitatanoj jam antaŭ la kunsido.

– Mi esperas, ke oni ne interparolas pri nova dokumento antaŭ ol la Komitatanoj havos tempon legi ĝin, pripensi ĝin, fari kalkulojn, skribis komitatano Dennis Keefe.

Li tuj ricevis subtenon de Michela Lipari, Renato Corsetti kaj Osmo Buller. Ĉi-lasta skribis:

– Mi tute konsentas kun Dennis. Tio, kio denove okazis, estas maldemokratia kaj malrespekta al la Komitato, des pli ĉar la ĉefa dokumento (14-paĝa!) temas pri drasta ŝanĝo en la vivo de nia Asocio. Mi ankaŭ ne akceptas, ke tiu finosorta dokumento estas ankoraŭ sekreta. Ĝi estu tuj publikigita. La decido pri la ricevitaj dokumentoj estu prokrastita almenaŭ unu monaton.

Komitatano Ileana Schrøder opiniis, ke tuta monato tamen ne estas bezonata por pritaksi la novajn proponojn.

Prezidanto Duncan Charters konsentis, ke la dokumentoj ja aperis tro malfrue.

– La laboro kompili ĉiujn dokumentojn estis aparte grandega kaj elĉerpa ĉi-foje pro diversaj aldonaj studoj kaj situacioj, kaj ni devis tion parte dividi inter ni kaj kompreneble la Ĝenerala Direktoro. Tamen ni decidis ke estus plej bone ĉion kompletigi antaŭ la Komitatkunsido por ke neniu el tiuj atendataj dokumentoj manku pro prokrasto.

La dokumento estas prezentata dum la komitata kunsido de UEA dum sabato.

TEJO havas 5 000 membrojn, laŭ nova takso. La plej granda membrokategorio estas ”eksaj individuaj membroj”. Multaj ne scias, ke ili membras, kaj multaj ne scipovas Esperanton. Nur kvin landaj sekcioj sendis plenajn informojn pri asociaj membroj.

Dum multaj jaroj TEJO ne volis aŭ povis publikigi informojn pri tio, kiom da membroj ĝi efektive havas. Sed finfine, dum la ĵusa komitata kunsido, Rogier Huurman, estrarano kaj baldaŭa nova ĝenerala sekretario, prezentis raporton de la laborgrupo pri membronombro.

Laŭ tiu takso TEJO nun havas proksimume kvin mil membrojn, sed preciza nombro daŭre ne haveblas. La plej granda membrokategorio, iom surprize, estas ”eksaj individuaj membroj”. Homoj, kiuj ne renovigas sian membrecon, nun estas aŭtomate aligataj al la asocio en la kategorio ”Junaj amikoj de Esperanto”, se ili plu estas TEJO-aĝaj.

Oni kolektis ”junajn amikojn” per la retejo Esperanto.net kaj persone dum eventoj, ĉefe du grandaj aranĝoj kadre de Eŭropa Unio en 2016 kaj 2018. Laŭ informoj donitaj dum la komitata kunsido, oni ial ne plu kolektas ”junajn amikojn” per la retejo, kiu cetere dum longa tempo misfunkciis. Tamen la koncerna formularo nun ja alireblas.

Kvankam oni kreis la kategorion ”junaj amikoj” jam en 2016, TEJO neniam sukcesis krei kontakton kun tiuj ”membroj”. Dum la komitatkunsido en 2018 oni asertis, ke ne eblas kontakti la ”junajn amikojn” pro problemoj rilataj al ĜDPR.

Ekde tiam estraroj kelkfoje anoncis planojn por solvi la aferon, sed sen sukceso. Oni eĉ kreis apartan postenon de komitatano C por reprezenti la ”junajn amikojn” en la komitato, sed oni ne sukcesis okazigi voĉdonadon pri tiu posteno dum la pasintaj kvin jaroj, ĉar ne eblis kontakti la “junajn amikojn”.

Estas dubinde, ĉu la plejparto de la ”junaj amikoj” entute scias, ke ili estas konsiderataj membroj de TEJO, kaj ĉu tiu membreco signifas ion ajn al ili. Ĉar la kategorio estas por homoj kiuj interesiĝas pri Esperanto, sed ne scipovas la lingvon, por kontakti ilin necesus traduki ĉiun mesaĝon al kelkdek lingvoj.

Tamen inter la ”junaj amikoj” estas ankaŭ homoj, kiuj ja scias Esperanton. En 2019, la komitato decidis, ke ĉiu individua membro de TEJO kies membreco eksvalidiĝas, aŭtomate iĝos ”juna amiko” kaj tiel restos membro, se ne estos eksplicita peto pri eksmembriĝo.

La ”junaj amikoj” ne pagas kotizojn. Aliflanke la kotizoj ĝenerale estas marĝena afero en la buĝeto de TEJO. Laŭ la buĝeto por 2020, nur 3 procentoj el la enspezoj de TEJO venas de membrokotizoj. Preskaŭ la tuta cetero venas de subvencioj.

Komitatano B Michael Boris Mandirola citis analizon de antaŭ kelkaj jaroj de Stefan McGill, tiama vicprezidanto de UEA, kiu eltrovis ke ĉiujare ĉirkaŭ duono de la membraro de TEJO estas nova. Tial la granda kvanto de eks-membroj laŭ Mandirola ne estas surprizo. Laŭ li la raportita nombro de la aligitaj membroj estas vere fidinda, ĉar UEA atente prizorgas la kalkulon. Tamen la ciferoj por la asociaj membroj kaj la Junaj amikoj de Esperanto ne estas same fidindaj.

Albert Stalin Garrido, la estrarano pri landa kaj faka agado, informis ke oni ankoraŭ ne scias kiom da asociaj membroj TEJO havas, ĉar malpli ol duono de la landaj sekcioj respondis al petoj de TEJO. Landaj sekcioj ofte ne ĝisdatigas sian membroliston kaj havas neformalan strukturon kun multaj nepagantaj membroj.

La nuna ĝenerala sekretario, Konstanze Schönfeld, raportis ke TEJO havas kompletajn datumojn nur pri kvin landaj sekcioj (Brazilo, Ĉeĥio, Katalunio, Nederlando, Slovakio). Ŝi agnoskis, ke iuj homoj membras en pluraj asocioj kaj tial povis esti kalkulitaj pli ol unufoje. Oni laŭ ŝi strebas forstreki duoblaĵojn, sed ne ĉiam sukcesas.

Ankaŭ la nunan takson pri la membrokvanto TEJO ne volas publike diskonigi ekster Esperantujo. La ĉefa kialo ŝajne estas la membreco de TEJO en Forumo Junulara Eŭropa. Membreco en tiu organizo helpas al TEJO ricevi subvenciojn, sed por plu resti membro, TEJO principe devus havi minimume kvin mil membrojn en Eŭropo.

Dum la komitata kunsido oni konstatis ankaŭ, ke la individuaj membroj nun ne estas taŭge reprezentataj en la supera organo de la asocio. Kvankam 872 individuaj membroj devus esti reprezentataj de ok komitatanoj B, nuntempe estas nur tri komitatanoj B, ĉar elektoj ne okazis dum la pasinta jaro.

Rogier Huurman anoncis, ke li baldaŭ lanĉos alvokon por kandidatoj. Li krome diris ke li planas daŭrigi la funkciadon de la laborgrupo pri memebronombro dum sia mandato kaj sendi ĝisdatigon ĉiumonate pri la membronombro.

Dum la lastaj tagoj estis krome finitaj la elektoj al la sekva estraro de TEJO. Inès Kahin kaj Albert Stalin Garrido estis elektitaj kiel vicprezidantoj de TEJO. Valentin Ceretto-Bergerat, Matheus Arantes Pacheco, Uriel Gurdiàn kaj Alexandre Raymond estis elektitaj kiel senoficaj estraranoj. Eks-prezidanto Joop Kiefte estis la sola kandidato ne elektita.

Pli frue Libera Folio raportis, ke Léon Kamenický estas elektita kiel la nova prezidanto de TEJO. Veronika Venislovas estis elektita kiel kasisto kaj Rogier Huurman kiel ĝenerala sekretario. Cyprien Guiya, kiu estis forpelita de IJK 2018 pro seksĝenado al alia partoprenanto, retiris sian kandidatiĝon.

Robert Nielsen

Membrokategorioj laŭ la statuto de TEJO:

1. La individuaj membroj estas:
   1. la individuaj membroj de UEA, kiuj aĝas ne pli ol 35 jarojn je la komenco de la jaro.
2. La aligitaj membroj estas:
   1. la aligitaj membroj de UEA, kiuj aĝas ne pli ol 35 jarojn je la komenco de la jaro.
3. La asociaj membroj estas la membroj de la unuopaj landaj aŭ fakaj sekcioj:
   1. kiuj aĝas ĝis inkluzive 35 jarojn je la komenco de la jaro;
   2. kiuj ne estas individuaj aŭ aligitaj membroj; kaj
   3. por kiuj la koncerna landa aŭ faka sekcio pagis kotizon egalan al la kotizo por aligita membreco de UEA.
4. La Junaj Amikoj de Esperanto estas membroj:
   1. kiuj aĝas ĝis inkluzive 35 jarojn je la komenco de la jaro;
   2. kiuj ne estas individuaj, asociaj aŭ aligitaj membroj; kaj
      1. deklaras sian volon iĝi juna amiko de Esperanto; aŭ
      2. estas membroj de la unuopaj landaj aŭ fakaj asocioj por kiuj:
         1. la koncerna landa aŭ faka sekcio ne pagas kotizon al TEJO
         2. la koncerna landa aŭ faka sekcio ne ricevas kotizon; aŭ
         3. estis individua membro, sed la membreco eksvalidiĝis pro nepagado de kotizo sen eksplicita peto je eksmembriĝo
5. La membreco estas persona kaj ne transdonebla.
6. La membreco finiĝas:
   1. Je komenco de nova jaro, post kiam eksvalidiĝas unu el la kondiĉoj kiuj difinas membrecon;
   2. Post peto de la membro;
   3. Je morto de la membro.
7. La Estraro havas la registron de la nomo kaj adresoj de ĉiuj individuaj membroj, de ĉiuj Junaj Amikoj de Esperanto kaj de ĉiuj landaj kaj fakaj sekcioj.

Pli pri la temo

• Ĉu TEJO havas 25.000 membrojn?
• TEJO: La esploro de EU ne havos konsekvencojn
• TEJO donos ”proksimuman informon” pri la nekonata membronombro de la asocio

Léon Kamenický estas elektita kiel la nova prezidanto de TEJO. Veronika Venislovas estis elektita kiel kasisto kaj Rogier Huurman kiel Ĝenerala Sekretario. Cyprien Guiya, kiu estis forpelita de IJK 2018 pro seksĝenado al alia partoprenanto, retiris sian kandidatiĝon.

Ĉiu el la tri elektitoj estis la sola kandidato por la koncerna posteno. Kamenický kaj Venislovas ricevis po 27 porajn voĉojn kaj neniun blankan balotilon.

La nova prezidanto, Léon Kamenický, komentis sian elektiĝon al Libera Folio:

– Nun mi havas monaton por plani mian estraran jaron, kaj mi honeste antaŭĝojas kunlabori kun la aliaj estraranoj kiel ekzemple la ĵuselektita Ĝenerala Sekretario Roĉjo kaj nova Kasistino Veronika. Mi esperas ke ni povus daŭrigi en la bona laboro de la pasinta Estraro kaj mi aparte ŝatus okupiĝi pri la kampoj de Eksteraj Rilatoj, EU-subvencioj kaj rilatoj kun UEA.

La nova kasisto Veronika Venislovas dankas la komitataton pro la esprimita fido, kaj esperas, ke ŝi povos plenumi ĉies atendojn:

– Mi ĝojatendas ekkunlabori kun Feliĉa por certigi glatan transdonon de konoj kaj garantii kontinuecon de la ofico. Mi ŝatus ankaŭ gratuli al miaj jam elektitaj kunestraranoj, Léon kaj Roĉjo, mi antaŭĝojas kunlaboron kun ili.

Rogier Huurman ricevis 26 porajn voĉojn kaj unu blankan balotilon. Li jene rakontis al Libera Folio pri siaj planoj:

– Unuavice mi zorgos pri la esencaj taskoj de ĝenerala sekretario, do ĝustatempa okazigo de voĉdonoj, anoncoj kaj kunsidoj, kaj pri bona dokumentado de ĉio. Specife en la eliranta estraro ni nun komencas krei instrukciojn pri ĉiu rolo en la estraro, kaj mi ŝatus vidi vastigon de tiu projekto, por helpi glatan funkciadon de TEJO-estraro ankaŭ en malpli fortaj periodoj.”

La mandatperiodo de la la nova estraro komenciĝos je la 1-a de septembro kaj daŭros por unu jaro.

TEJO starigas tri novajn laborgrupojn pri Daŭripoveco, Egaleco kaj Membronombro. TEJO ne oficiale publikigas kiom da membroj ĝi havas kaj la celo de la laborgrupo estas “ellabori strategion por kreskigi la membronombron kaj trovi manieron mastrumi la datumojn.” En la komitatkunsido en Januaro 2020 la komitato petis ke la estraro prezentu planon kiel kreskigi la kvanton de membroj, ne estas klare pri kio okazis progreso dum la pasintaj 18 monatoj.

Retiris sian kandidatiĝon Cyprien Guiya, komitatano A por Benino. Tiu informo ne estis anoncita publike, sed tion eblas konkludi laŭ nova versio de la raporto de Elekta Komisiono, kiu estis preskaŭ la sama kiel la unua versio, krom ke ĉiu mencio de Cyprien malaperis kaj la aldono de la frazo “alia kandidato rezignis pro polemiko en la Komitata Listo.”

Antaŭ la publikigo de la koncerna artikolo en Libera Folio, venis nur unu komento en la komitata retlisto pri la kandidatiĝo de Cyprien, de komisiito Ana Ribeiro. Poste, Marko Konijnenberg, komitatano A por Nederlando, esprimis sian subtenon por Ana kaj skribis:

“Gravas agnoski erarojn kaj gravas rebonvenigi tiujn homojn kiuj plene agnoskis ilin. Sed, ĉu refoje elekti al la Estraro? Kion tio montrus al la mondo, al niaj membroj, al tiu kuraĝa knabino kiu malsilentis dum nia IJK en Badajoz en 2018?”

Vicprezidanto Carlos Pesquera Alonso, respondis: “Mi devas esprimi mian malkonsenton, ĉar mi vidas grandan mankon de kohereco en viaj vortoj.” Li opinias ke se oni rebonvenigas Cyprien al la movado, li rajtu aliĝi al la estraro. Se li ne rajtas esti en la estraro, li ne estu en la movado, io alia laŭ li estas “hipokrita pozicio”.

Querino Neto, komitatano Ĉ, atentigis ke en simila situacio “la respondo de la Komitato antaŭ same malbona konduto (ĉu pli grava, ĉu malpli grava, mi ne scias) de alia(j) aktivulo(j) de TEJO, estis simple nula” kaj “Se ni nur vigle kaj fervore kontraŭstaras Cyprien kaj ne la aliajn kiuj same kondutis, ĉu vere ni estas koheraj?”

La aludo temas pri Luis Obando, estrarano kiu pardonpetis dum komitatkunsido en Januaro 2020 pro seksĝenado al aktivulinoj. Lia eksigo estis proponita sed la komitato voĉdonis kontraŭ tio kaj li restis estrarano ĝis la fino de la mandato. Obando lastatempe estis premiita de UEA kiel ”elstara aganto”.

Hans Becklin, komitatano Ĉ kaj membro de la Elekta Komisiono, skribis ke “Egaleco postulas, ke ni iom post iom rebonvenigu homojn, kiuj pardonpetas kaj pentas pri siaj agoj, sed tio laŭ mi okazu gute anstataŭ torente.”

En mardo la komitato voĉdonas por elekti du vicprezidantojn el kvar kandidatoj: Albert Stalin Tancinco Garrido, Inès Kahin, Joop Kiefte, Valentin Ceretto-Bergerat. La voĉdonado pri la aliaj estraranoj komenciĝos en merkredo.

Robert Nielsen