Joop Kiefte estas la nova prezidanto de TEJO. Li estis la sola kandidato kiu sin proponis por la tasko. La nova estraro estis elektita por unujara mandatperiodo dum la IJK en Liptovský Hrádok en Slovakio. Kvin el la naŭ estraranoj estas virinoj, dum UEA havas neniun virinon inter siaj ok estraranoj.

La komitato de TEJO elektis novan estraron kaj faris kelkajn modifojn en sia statuto. Estis ankaŭ propono ŝanĝi la nomon de la organizaĵo, sed tio estis rifuzita. La kunsido estis vive elsendata rete, sed ne plene – okazis paŭzoj en la elsendado “por pli libere diskuti” pri tiklaj aferoj, inter kiuj estis la demando pri tio, kiom da membroj TEJO fakte havas.

Komence de la komitata kunveno Michael Boris Mandirola, kiu mem proponis plurajn ŝanĝojn en la statuto, estis elektita al la voĉdona komisiono. Tio donis al li la privilegion gvidi la voĉdonojn kaj en ĝusta momento tre videble levi ambaŭ manojn por instigi al voĉdono laŭ sia prefero. (Li havis du voĉojn en la kunsido, unu kiel komitatano B kaj unu kiel anstataŭanto por komitatano A de Burundo.)

La eliranta vicprezidanto Francesco Maurelli dum la kunsido aŭdeble komentis:

– La voĉdona komisiono ne devus esti tiom entuziasma, indika kiel voĉdoni.

La elekta komisiono havis problemon trovi kandidaton por prezidanteco ĝis la fino de junio, kiam pasis la limdato. Tial oni ŝovis la limdaton por kandidatiĝoj ĝis la 10-a de julio. En la dua raŭndo por la posteno de prezidanto kandidatiĝis nur Joop Kiefte el Nederlando. La komitato elektis lin per 17 voĉoj, kun 8 kontraŭoj kaj 2 voĉoj nevalidaj, en kiuj oni markis “0” apud lia nomo.

Kiel vicprezidantoj estas elektitaj Mounir Abjiou (Maroko) kaj Hoan Tran – Ĝojo (Vietnamio), kiel ĝenerala sekretario Catherine Neilson (Usono) kaj kiel kasisto Mung Bui – Feliĉa (Vietnamio). La aliaj estraranoj estas: Karina Oliveira (Brazilo), Jung Yuro – Unika (Korea Respubliko), Luis Miguel Obando (Kolombio) kaj Koffitché Koufionou (Togolando). La naŭkapa estraro oficos unu jaron ekde la 1-a de septembro 2019.

La voĉdonado pri Catherine Neilson estis prokrastita, ĉar mankis certa informo pri tio, ĉu ŝi efektive estas individua membro de TEJO. Ŝi diris, ke ŝi ja antaŭ unu semajno aliĝis tra la retejo de UEA, sed ke la retejo iel misfunkciis. Fine la konfirmo pri ŝia membreco estis trovita.

La elektoj forrabis multe da tempo dum la komitata kunsido, ĉar ĉiu kandidato estis detale prezentata kaj poste la surlokaj kandidatoj estis intervjuitaj en formo de debato, en kiu tamen ne povis aktive partopreni la komitato.

En la ĉi-jara IJK la komitatajn laborojn partoprenas nekutime multaj personoj. Se ne ĉeestas komitatano de iu landa sekcio, tiam reprezentas ĝin anstataŭanto. Nur manpleno da sekcioj ne uzis ĉi tiun rajton.

La komitato sendiskute akceptis la ŝanĝojn en la regularo pri kunlaboro inter UEA kaj TEJO. Laŭ la nuna ĝenerala sekretario, Konstanze Schönfeld, oni ne devus dediĉi tro da tempo al ĉi tiu temo, ĉar la afero jam estis traktita de la komitato de UEA kaj oni laŭ ŝi devus fidi tiujn, kiuj laboris pri ĝi en Lahtio.

Sekvis trakto de la proponoj pri ŝanĝoj en la statuto. Laŭ la propono de Mia Nordentoft, unu el la nunaj TEJO-volontuloj en Roterdamo, la komitato ŝanĝis la esprimon “seksa orientiĝo” al “genra orientiĝo” kaj aldonis “genro” ĉie, kie menciiĝas “sekso”, ekzemple: “TEJO kontraŭas diskriminacion rilate al nacieco, raso, sekso, genro, genra orientiĝo, (…)”.

Pli da diskuto vekis aliaj statutaj ŝanĝoj proponitaj de Michael Boris Mandirola. La komitato rifuzis interalie proponitan ŝanĝon de la nomo de la organizaĵo. Laŭ Mandirola la nomo de TEJO en Esperanto devus esti Tutmonda Esperanto-Junulara Organizo, anstataŭ la nuna Tutmonda Esperantista Junulara Organizo. Li argumentis por la nova nomo per merkatiko. Laŭ li estus pli bone por eksteraj rilatoj se la nomo enhavus la vorton Esperanto.

Alia rifuzita propono pri modifo en la statuto rilatis al ŝanĝo de la vorto “raso” al “etno” kaj “haŭtkoloro”. Ankaŭ ĉi tiun proponon faris Mandirola.

– Ne plu ekzistas malsamaj homaj rasoj, li klarigis pli frue en la komitata diskutlisto.

Plia propono rilatis al aŭtomata remembrigo de ĉiu individua membro, kiu eksiĝis per nepago de la kotizo. Laŭ la propono tiuj homoj devus esti aŭtomate membrigitaj kiel Junaj Amikoj de Esperanto “por iel gardi [ilian] ligon kun ni kaj samtempe ni ne perdu ilin en nia membrokvanto”.

Kiam unu el la komitatanoj refutis, ke TEJO devus labori por havi pli da membroj anstataŭ mensogi pri la membronombroj, Mandirola tuj faris proceduran proponon pri ĉesigo de la videoelsendado “por pli libere diskuti ĉi tiun temon”, ĉar li “ne volas ke la diskutoj de ĉi tie disaperu”. La komitato akceptis ĉi tiun proponon kaj la viva elsendo estis haltigita.

Simile, la viva elsendo estis paŭzigita kiam unu el la volontuloj plendis pri sia rilato kun oficistoj de UEA en la Centra Oficejo. En la fermita parto de la sesio la komitato akceptis la proponon pri aŭtomata remembrigo de nepagintoj, sed mankis tempo por trakti plurajn aliajn, sekve la komitato havis aldonan sesion ne antaŭe planitan. La aldona sesio ne estis vive elsendata kiel la antaŭaj.

La nova sekretemo kredeble estas inspirita de la komitato de UEA, kiu pasintan semajnon unuafoje dum jardekoj havis plenan fermitan sesion. En tiu okazo en la komitata kunsido de UEA tamen rajtis ĉeesti neniu eksterulo. TEJO aliflanke malŝaltis nur la retan elsendon, sed en la salono sidis nekomitatanoj.

Pli frue la komitato voĉdone decides forigi la malpermeson al la nemembroj eniri dum la komitatkunsido.

Tio signifis, ke ili ne devis atendi ĝis paŭzo por ekpartopreni. Inter la eksteruloj, kiuj do povis ĉeesti ankaŭ la partojn de la kunsido kiuj estis forcenzuritaj el la reta elsendo, troviĝis ankaŭ Giorgio Silfer. La korifeo de la Esperanta Civito dum la kunsido staris en unu flanko de la ĉambro kaj ofte marŝadis tien-reen.

En sia komuniko pri la komitata kunsido de TEJO la Esperanta Civito poste anoncis, ke unuafoje inter la estraranoj de TEJO estas persono kun “Esperanta civitaneco”. Ŝajne temas pri Koffitché Koufionou, kies nomo ofte aperadas en la retejo de la Civito.

La Titaniko de la movado jam longan tempon subakviĝas, sed tio apenaŭ estas kulpo de iuj konkretaj esperantistoj, des malpli de la foririnta UEA-estraro. La ”bona malnova tempo” de la Esperanto-movado estas for, kaj nova tempo pli sukcesa malverŝajne venos, opinias Grigorij Arosev.

La Esperanta mondo en tiu formo, en kiu ni ĝin konis dum la lastaj jardekoj, venas al sia fino, eble eĉ jam venis. La subite akriĝintaj diskutoj pri la sorto de la Jarlibro, Centra Oficejo de UEA, la konvulsia kaj absolute sensenca altigo de la UEA-kotizoj, la komato de TEJO, la morto de plurdekoj da fakaj kaj landaj sekcioj-asocioj — ĉio ĉi estas parto de tutmonda procezo, kiun oni apenaŭ rajtas nomi ”krizo” — ĝi estas kompleta malapero.

Oni devas esti honesta kun si mem: la “bona malnova tempo” de la Esperanto-movado estas for kaj neniam revenos. Ĉu venos nova tempo? Ne nepre ne, tamen surbaze de tio, kion ni konstatas de jaro al jaro, la organizita Esperanto-movado evidentiĝis esti plene nekapabla adaptiĝi al la moderna mondo. Ankaŭ tion oni devas diri sincere kaj klare, ja se estus alie, ankaŭ la situacio estus alia.

Kion certe ne indas fari, tio estas kulpigi la foririntan UEA-estraron kaj ekzemple ties prezidanton Mark Fettes. Li, tre kapabla kaj estimata movadano, malbonŝance por si ekgvidis UEA-n en la plej malbona periodo, kiam iĝis tutklare, ke la antaŭaj modeloj ne funkcias, sed la novaj jen ne ekzistas jen ne estas realigeblaj.

Fettes povus fari multajn aferojn alimaniere, pli bone kaj pli akurate, sed certe li, nur unu homo, ne povis elakvigi la preskaŭ dronintan Titanikon — Titanikon, kiun persiste celis dronigi amaso da homoj. Ĉu iu alia kiel prezidanto povus savi la situacion kaj post la eksprezidantiĝo lasi la asocion en malpli senesperiga stato? Probable, sed ĉiuokaze estus ne esence pli bone.

Laŭ mi, la gvidantoj de la movado ege subtaksis kelkajn minacojn kaj perspektivojn kaj inverse supertaksis kelkajn fenomenojn. La gvidantoj estis multnombraj, tute ne necesas mencii konkretajn nomojn. Praktike respondecas ĉiuj, kiuj rajtis je signifaj decidoj ekde proksimume 1990, kaj ilia strategia blindeco ne permesis al la movado evolui kaj eviti la nunan staton.

Plej grave subtaksita estis la falo de intereso al Esperanto, kio siavice estas kaŭzita de la tutmondiĝo, la fulmrapida evoluo de la interreto kaj la domina disvastiĝo de la angla lingvo.

Nur eta malplimulto rilatas al Esperanto kiel al io kara (mi mem estas el la malplimulto, cetere), kaj ajna aktivado estas signo de ĝuste tia rilato. Sed kiom da esperantistoj aktivas? Miloj en la mondo. Nepre ne dekmiloj. Kiom da vivantaj homoj kun iu ajn sukceso lernis Esperanton? Mejloŝtona demando, sed certe multoble pli ol la kvanto de la aktivantoj.

Plejpartego de la eventualaj konantoj de Esperanto rilatas al la lingvo tre utilece: se oni povas atingi siajn celojn (tramonda komunikado, akirado de informoj, vojaĝoj) pli facile ne lernante la novan strangan lingvon kaj ne profundiĝante en ties kulturon, kial lerni ĝin? La samo rilatas al la jamaj esperantistoj, kun la precizigo ke oni ne volas daŭrigi la uzadon de la lingvo se oni ne vidas realan utilon de tio. Espereble neniu el la racie pensantaj movadanoj kredas ke nun povas serioze temi pri lingva egaleco kaj neŭtraleco kaj ke iu (escepte de eventuale kelkaj individuoj) povas ekardi pri Esperanto pro la menciitaj plene ĥimeraj celoj. Do, la falo de la intereso pri Esperanto estis simple neevitebla, sed oni subtaksis tion.

La neglektado de la interreto estas plia doloro. La nuntempa stato estas hontinda: ni havas nur kelkajn funkciantajn servojn por la tuta Esperanto-mondo, apenaŭ eĉ kelkdekojn. Pri la “nova retejo de UEA” oni eĉ ne plu ŝercas: la afero jam delonge ne estas ridinda. Sendube iam ni havos ĝin, sed ĝi same sendube je la tago de sia apero jam estos eksmoda (ni esperu almenaŭ ke la servoj funkcios).

Per kio oni povas allogi homojn lerni Esperanton? Per pratempaj libroj? Per malaktualiĝintaj servoj? Per bombastaj sloganoj? Ne! Nur per modernaj retaj servoj, kiuj devas esti liverataj rapide, kvalite kaj kun plaĉa aspekto. Tiaj servoj povus ebligi gajni monon, tamen oni devas investi monon en la projektojn, sed unue — generi ideojn kaj priparoli ilin en eksperta rondo. Estas la jaro 2019. Kiujn taskojn, krom la plej bazaj, havas la nova estraro de UEA? Terminologio. Aktivula maturigo. Scienca kaj faka agadoj. Ĝemelaj urboj.

Kie estas estrarano pri interreto? Pri kontaktoj kun mondaj gigantaj konzernoj, kiujn oni eble povus interesigi pri Esperanto? Pri bitigo de la arkivoj de UEA? Mankas. Mankas. Mankas. Ĉu vere ĝemelaj urboj estas pli gravaj?

La junulara movado estas en multe pli danĝera situacio, kaj la disfalo de la antaŭa konsisto de la TEJO-estraro estas en si mem jam diagnozo. En ĵusa teksto ĉe Libera Folio oni povas legi jenon: ”Junuloj ne povas plani sian vivon du jarojn antaŭen, kaj tial ne emas akcepti sindevigon por tiel longa tempo”. Tuj aperas demando: ĉu nun la vivo tiom forte malfaciliĝis? Kial pli frue tio (planado de vivo du jarojn antaŭen) estis ebla, kiam estis multe malpli da komunikrimedoj kaj entute malpli da ebloj por aktivado, kaj ne plu eblas nun?

Ne pensu ke mi oldule suspiras pri la “tempoj de nia juneco” — tute ne. Sed estas ja fakto: pli frue TEJO-prezidantoj kaj aliaj estraranoj ne nur estis elektataj por du jaroj, sed nemalofte ankaŭ restis por dua mandatperiodo. Nun tio restas nur revo. Kial? Verŝajne estas malpli da respondeco antaŭ la movado. Sed eĉ pli verŝajne — simple ne sufiĉas la homaj rimedoj, ne estas sufiĉe da novaj kaj junaj esperantistoj en la mondo. Mian supozon pri la kialoj legu sube.

Sed ĉio supre menciita ne estas la plej granda malfeliĉo. La plej granda estas la manko de rezulto. Iu ajn aktivado de esperantistoj jam delonge havas preskaŭ nulan efikon, ofte la efiko estas eĉ minusa. Oni juĝu laŭ la rezulto(j), nur tio estas la sola objektiva kriterio. Ĉiuspeca agado de esperantistoj estas direktita internen, ne eksteren. En nia okazo tio estas signo de nepra degradiĝo, kiu frue aŭ malfrue eksentiĝos.

Kio venos? Laŭ mi, nenio bona. UEA daŭre pli kaj pli malgrandiĝos kaj perdos pli kaj pli da membroj, sed neniam (almenaŭ dum nia vivo) oficiale malfondiĝos. TEJO plej verŝajne jam baldaŭ ekzistos nur surpapere. Agado en la unuopaj landoj poiome ĉesos, eble post paro da jardekoj, sed ĉesos. Malaktiviĝo de la landaj kaj fakaj asocioj estas sekvo de la samo: oni ne vidas progreson, ne vidas celon kaj pro tio malaktiviĝas.

Plej facile estus komenti mian tekston per la vortoj ”Ba, estas pesimisma deliro”. Sed se vi ion tian skribos, mi petas ankaŭ plej konkrete klarigi, kio povas esti bazo por pli optimisma rigardo en la estonton.

Grigorij Arosev

Artikoloj en la rubriko “Vidpunkto” reprezentas nur la opinion de la verkinto kaj ne de la tuta redakcio de Libera Folio. La redakcio daŭre bonvenigas artikolojn por la rubriko “Vidpunkto” pri ajnaj temoj rilataj al la Esperanto-movado.

La Titaniko de la movado jam longan tempon subakviĝas, sed tio apenaŭ estas kulpo de iuj konkretaj esperantistoj, des malpli de la foririnta UEA-estraro. La ”bona malnova tempo” de la Esperanto-movado estas for, kaj nova tempo pli sukcesa malverŝajne venos, opinias Grigorij Arosev.

La Esperanta mondo en tiu formo, en kiu ni ĝin konis dum la lastaj jardekoj, venas al sia fino, eble eĉ jam venis. La subite akriĝintaj diskutoj pri la sorto de la Jarlibro, Centra Oficejo de UEA, la konvulsia kaj absolute sensenca altigo de la UEA-kotizoj, la komato de TEJO, la morto de plurdekoj da fakaj kaj landaj sekcioj-asocioj — ĉio ĉi estas parto de tutmonda procezo, kiun oni apenaŭ rajtas nomi ”krizo” — ĝi estas kompleta malapero.

Oni devas esti honesta kun si mem: la “bona malnova tempo” de la Esperanto-movado estas for kaj neniam revenos. Ĉu venos nova tempo? Ne nepre ne, tamen surbaze de tio, kion ni konstatas de jaro al jaro, la organizita Esperanto-movado evidentiĝis esti plene nekapabla adaptiĝi al la moderna mondo. Ankaŭ tion oni devas diri sincere kaj klare, ja se estus alie, ankaŭ la situacio estus alia.

Kion certe ne indas fari, tio estas kulpigi la foririntan UEA-estraron kaj ekzemple ties prezidanton Mark Fettes. Li, tre kapabla kaj estimata movadano, malbonŝance por si ekgvidis UEAn en la plej malbona periodo, kiam iĝis tutklare, ke la antaŭaj modeloj ne funkcias, sed la novaj jen ne ekzistas jen ne estas realigeblaj.

Fettes povus fari multajn aferojn alimaniere, pli bone kaj pli akurate, sed certe li, nur unu homo, ne povis elakvigi la preskaŭ dronintan Titanikon — Titanikon, kiun persiste celis dronigi amaso da homoj. Ĉu iu alia kiel prezidanto povus savi la situacion kaj post la eksprezidantiĝo lasi la asocion en malpli senesperiga stato? Probable, sed ĉiuokaze estus ne esence pli bone.

Laŭ mi, la gvidantoj de la movado ege subtaksis kelkajn minacojn kaj perspektivojn kaj inverse supertaksis kelkajn fenomenojn. La gvidantoj estis multnombraj, tute ne necesas mencii konkretajn nomojn. Praktike respondecas ĉiuj, kiuj rajtis je signifaj decidoj ekde proksimume 1990, kaj ilia strategia blindeco ne permesis al la movado evolui kaj eviti la nunan staton.

Plej grave subtaksita estis la falo de intereso al Esperanto, kio siavice estas kaŭzita de la tutmondiĝo, la fulmrapida evoluo de la interreto kaj la domina disvastiĝo de la angla lingvo.

Nur eta malplimulto rilatas al Esperanto kiel al io kara (mi mem estas el la malplimulto, cetere), kaj ajna aktivado estas signo de ĝuste tia rilato. Sed kiom da esperantistoj aktivas? Miloj en la mondo. Nepre ne dekmiloj. Kiom da vivantaj homoj kun iu ajn sukceso lernis Esperanton? Mejloŝtona demando, sed certe multoble pli ol la kvanto de la aktivantoj.

Plejpartego de la eventualaj konantoj de Esperanto rilatas al la lingvo tre utilece: se oni povas atingi siajn celojn (tramonda komunikado, akirado de informoj, vojaĝoj) pli facile ne lernante la novan strangan lingvon kaj ne profundiĝante en ties kulturon, kial lerni ĝin? La samo rilatas al la jamaj esperantistoj, kun la precizigo ke oni ne volas daŭrigi la uzadon de la lingvo se oni ne vidas realan utilon de tio. Espereble neniu el la racie pensantaj movadanoj kredas ke nun povas serioze temi pri lingva egaleco kaj neŭtraleco kaj ke iu (escepte de eventuale kelkaj individuoj) povas ekardi pri Esperanto pro la menciitaj plene ĥimeraj celoj. Do, la falo de la intereso pri Esperanto estis simple neevitebla, sed oni subtaksis tion.

La neglektado de la interreto estas plia doloro. La nuntempa stato estas hontinda: ni havas nur kelkajn funkciantajn servojn por la tuta E-mondo, apenaŭ eĉ kelkdekojn. Pri la “nova retejo de UEA” oni eĉ ne plu ŝercas: la afero jam delonge ne estas ridinda. Sendube iam ni havos ĝin, sed ĝi same sendube je la tago de sia apero jam estos eksmoda (ni esperu almenaŭ ke la servoj funkcios).

Per kio oni povas allogi homojn lerni Esperanton? Per pratempaj libroj? Per malaktualiĝintaj servoj? Per bombastaj sloganoj? Ne! Nur per modernaj retaj servoj, kiuj devas esti liverataj rapide, kvalite kaj kun plaĉa aspekto. Tiaj servoj povus ebligi gajni monon, tamen oni devas investi monon en la projektojn, sed unue — generi ideojn kaj priparoli ilin en eksperta rondo. Estas la jaro 2019. Kiujn taskojn, krom la plej bazaj, havas la nova estraro de UEA? Terminologio. Aktivula maturigo. Scienca kaj faka agadoj. Ĝemelaj urboj.

Kie estas estrarano pri interreto? Pri kontaktoj kun mondaj gigantaj konzernoj, kiujn oni eble povus interesigi pri Esperanto? Pri bitigo de la arkivoj de UEA? Mankas. Mankas. Mankas. Ĉu vere ĝemelaj urboj estas pli gravaj?

La junulara movado estas en multe pli danĝera situacio, kaj la disfalo de la antaŭa konsisto de la TEJO-estraro estas en si mem jam diagnozo. En ĵusa teksto ĉe Libera Folio oni povas legi jenon: ”Junuloj ne povas plani sian vivon du jarojn antaŭen, kaj tial ne emas akcepti sindevigon por tiel longa tempo”. Tuj aperas demando: ĉu nun la vivo tiom forte malfaciliĝis? Kial pli frue tio (planado de vivo du jarojn antaŭen) estis ebla, kiam estis multe malpli da komunikrimedoj kaj entute malpli da ebloj por aktivado, kaj ne plu eblas nun?

Ne pensu ke mi oldule suspiras pri la “tempoj de nia juneco” — tute ne. Sed estas ja fakto: pli frue TEJO-prezidantoj kaj aliaj estraranoj ne nur estis elektataj por du jaroj, sed nemalofte ankaŭ restis por dua mandatperiodo. Nun tio restas nur revo. Kial? Verŝajne estas malpli da respondeco antaŭ la movado. Sed eĉ pli verŝajne — simple ne sufiĉas la homaj rimedoj, ne estas sufiĉe da novaj kaj junaj esperantistoj en la mondo. Mian supozon pri la kialoj legu sube.

Sed ĉio supre menciita ne estas la plej granda malfeliĉo. La plej granda estas la manko de rezulto. Iu ajn aktivado de esperantistoj jam delonge havas preskaŭ nulan efikon, ofte la efiko estas eĉ minusa. Oni juĝu laŭ la rezulto(j), nur tio estas la sola objektiva kriterio. Ĉiuspeca agado de esperantistoj estas direktita internen, ne eksteren. En nia okazo tio estas signo de nepra degradiĝo, kiu frue aŭ malfrue eksentiĝos.

Kio venos? Laŭ mi, nenio bona. UEA daŭre pli kaj pli malgrandiĝos kaj perdos pli kaj pli da membroj, sed neniam (almenaŭ dum nia vivo) oficiale malfondiĝos. TEJO plej verŝajne jam baldaŭ ekzistos nur surpapere. Agado en la unuopaj landoj poiome ĉesos, eble post paro da jardekoj, sed ĉesos. Malaktiviĝo de la landaj kaj fakaj asocioj estas sekvo de la samo: oni ne vidas progreson, ne vidas celon kaj pro tio malaktiviĝas.

Plej facile estus komenti mian tekston per la vortoj ”Ba, estas pesimisma deliro”. Sed se vi ion tian skribos, mi petas ankaŭ plej konkrete klarigi, kio povas esti bazo por pli optimisma rigardo en la estonton.

Grigorij Arosev

Artikoloj en la rubriko “Vidpunkto” reprezentas nur la opinion de la verkinto kaj ne de la tuta redakcio de Libera Folio. La redakcio daŭre bonvenigas artikolojn por la rubriko “Vidpunkto” pri ajnaj temoj rilataj al la Esperanto-movado.

La komitato de UEA en Lahtio diskutis la proponojn de Mark Fettes pri pliaj drastaj tranĉoj en la Centra Oficejo, sed postulis pli profundan analizon antaŭ ol fari konkretajn decidojn. La buĝeto por 2020 kun planata deficito de 63.000 eŭroj estis aprobita senŝanĝe.

La raporto de la eliranta prezidanto pri la financa situacio de UEA kaj pri drastaj paŝoj laŭ li bezonataj por savi la asocion estis unu el la ĉefaj temoj dum la kunsido de la komitato de UEA en lundo. La temo estis traktita en fermita kunsido de la komitato, kiu daŭris du horojn.

Al la fermita kunsido, laŭ propono de komitatano Ans Bakker, sed kontraŭ la deziro de Mark Fettes, estis invititaj ankaŭ la du oficistoj kiuj ankoraŭ laboras en la Centra Oficejo kaj estas rekte tuŝataj de la tranĉoj deciditaj de la estraro pli frue ĉi-jare. Laŭ la propono de Ans Bakker ili devis rakonti pri la efikoj de la tranĉoj al la funkciado de la oficejo kaj ilia persona laborsituacio.

Fermitaj kunsidoj de la komitato de UEA estas ekstreme malofta okazaĵo. Pasintfoje tia kunsido kredeble okazis iam dum la prezidanteco de Ivo Lapenna.

Post la fermita parto de la kunsido la komitato formale notis ricevon de la raporto pri evoluvojoj de UEA, sed postulis pli profundan analizon antaŭ ol pluiri kun la proponataj paŝoj. Laŭ la komita decido necesas pli da alternativoj kaj analizo de iliaj konsekvencoj. Tiun laboron faros la komisiono pri financo, kiun gvidos komitatano Renato Corsetti.

Fordonaci la bibliotekon, fermi la libroservon, luigi la domon en Roterdamo kaj movi la reduktitan oficejon al malpli kosta lando estas kelkaj el la paŝoj kiujn la raporto de Mark Fettes proponas por solvi la financajn problemojn de la asocio. Laŭ Corsetti la financa komisiono nun planas kolekti kaj trastudi proponojn de ĉiuj membroj rilate la raporton:

– La komitato donis la taskon al la financa komisiono en la daŭro de ses monatoj pretigi konkretan plann kun alternativoj kaj kostoj rilate al la punktoj tuŝitaj en la raporto de la antaŭa prezidanto. Certe ni ekiros de la proponoj de Mark, sed ankaŭ novaj proponoj estas akcepteblaj.

Konkretaj dedicoj pri pliaj tranĉoj do estos faritaj plej frue en januaro 2020. Renato Corsetti supozas ke la realigo de iuj el la decidoj povos komenciĝi jam en 2020.

– Laŭ mia nuna ideo la paŝoj proponitaj de Mark estas bezonataj, sed la realigo certe postulos iom da tempo. Mi ĝojus, se ĉiuj povus esti realigataj en la daŭro de du-tri jaroj. Certe oni komencos en 2020, sed kelkaj el ili, ekzemple nova loko por la Biblioteko Hodler bezonos tempon.

La buĝeto por la jaro 2020 estis aprobita senŝanĝe en la vendreda komitata kunsido. La buĝeto antaŭvidas deficiton de proksimume 63.000 eŭroj. La buĝetita deficito por la jaro 2019 estas iom pli ol 141.000 eŭroj.

En la rubriko “movada evoluigo”, same kiel ĉi-jare, la sola planita elspezo temas pri prizorgado de la retejoj de UEA. Por tiu celo estas buĝetitaj 3.200 eŭroj.

Por la Jarlibro estas buĝetita nenio. La presita Jarlibro estis nuligita per decido de la komitato en Lisbono pasintjare, sed tiam oni promesis, ke oni anstataŭe plibonigos la retan Jarlibron. Tio tamen apenaŭ eblas sen financado, des pli kiam oni draste tranĉas la laborfortojn en la Centra Oficejo.

La kosto de la oficistaro estas buĝetita je proksimume 168.000 eŭroj, el kio la malnetaj salajroj estas 125.000 eŭroj. La salajrokosto estas tranĉita je 43 procentoj kompare kun la nuna jaro. En la rubriko “oficistaro” la sola buĝetero kiun oni ne tranĉis estas “kafo, teo, lakto”. Por tio oni daŭre buĝetas 100 eŭrojn, do iom pli ol dek cendojn tage por ĉiu oficisto.

Kontraŭ la akcepto de la buĝeto voĉdonis Ileana Schrøder kaj Rob Moerbeek, pro deklarita solidareco kun la oficistoj. Aldone Osmo Buller anoncis, ke li voĉdonus kontraŭ la buĝeto, se li ne devus foriri por kunsido pri postkongresa ekskurso kiun li gvidos. Laŭ Buller la buĝeto estas “farita en la spirito de la ĝisnuna financa politiko, kiu baziĝas sur tendencaj informoj”.

Neniuj formalaj ŝanĝoproponoj estis faritaj. Sin detenis naŭ komitatanoj, sed la buĝeto estis aprobita per klara majoritato.

Surbaze de la esploro fare de la ĝisnuna vicprezidanto Stefan MacGill, la komitato ricevis proponon pri eksigo de du aliĝintaj landaj asocioj, kiuj ĉesis plenumi la kondiĉojn. Ili ne plu aktivas kaj ne donas esperon pri reaktiviĝo. Temas pri Kotdivuara Esperanto-Asocio kaj Malta Esperanto-Grupo. La eksigon de tiu unua priprotestis Jérémie Sabiyumva, novelektita estrarano de UEA.

– Se ni nuligos ĝian membrecon, ni perdos fidon ne nur de esperantistoj en ĉi tiu lando, sed ankaŭ en aliaj. Tio damaĝus niajn rilatojn.

Post ioma diskuto la komitato decidis eksigi nur la landan asocion de Malto, malgraŭ rekomendo de la Afrika Komisiono de UEA.

– Mi pli fidas al Jérémie ol al la Afrika Komisiono, diris Renato Corsetti.

Ĵaŭde posttagmeze en Lahtio okazis la tradicia programero “Centra Oficejo respondas”. Pro la lastatempaj tranĉoj okazintaj en la oficejo la respondantaj oficistoj de la CO tamen estis nur du, kaj demandoj temis interalie pri tio, kiu post la maldungo de la purigisto purigas la necesejojn.

“CO respondas” estas unu el la kutimaj kongresaj programeroj, kiuj allogas multajn partoprenantojn. Ne alie estis ĉi-foje, kvankam sur la podio sidis nur la kasisto kaj konstanta kongresa sekretario.

Apud ili staris la ĝenerala direktoro, kiu iom amare komencis la kunvenon:

– La nomo de ĉi tiu programero estas malĝusta. Ĝi nomiĝas “CO respondas”, sed nun devus esti “La resto de la CO respondas”, ĉar la situacio pri nia laboristaro estas malbona.

Laŭ lia takso UEA momente havas malpli da financaj rimedoj, kio estas kaŭzita de membroperdoj, precipe inter la iamaj membroj-abonantoj. Krome, la asocio formanĝas sian kapitolon, kio kaŭzas ke la rentoj kaj gajnoj el investoj estas malpli kaj malpli grandaj.

Du laborantoj en la CO estas jam maldungitaj, al iuj aliaj oni limigas la laborhorojn kaj salajron. Efektive restas en la oficejo nun nur kvar dungitoj de UEA, el kiuj nur unu, la konstanta kongresa sekretario, laboros plentempe. La ĝenerala direktoro mem nur de tempo al tempo laboras en la oficejo.

Martin Schäffer certigis ke okazis analizoj kaj oni pripensis kiel organizi la laboron de la oficejo en la estonteco. Okazas plibonigoj kaj plurajn taskojn oni ne plu devas plenumi, ekzemple pri la sendado de invitleteroj kiu nun okazas per la interreto.

Li diris tamen, ke la tuta afero estas granda defio por la oficistoj.

Inter la kongresanoj kuradis nova estrarano, Jérémie Sabiyumva, kiu portis mikrofonon al ĉiu, kiu ricevis parolrajton.

Demandoj temis interalie pri tio, kial UEA ne vendas elektronikajn librojn, kaj ĉu oficistoj pretus translokiĝi, se oni movus la oficejon al alia loko.

El tiuj du demandoj neniu ricevis aparte klaran respondon. Unu el la ĉeestintaj oficistoj tamen demandis sin laŭte, ĉu la celo de ŝanĝo de la lando ne estus ĝuste liberiĝi de la oficistoj.

Post vico de demandoj estis tuŝita ankaŭ la temo pri maldungo de purigisto. Granda kaj malnova domo, en kiu troviĝas la oficejo, postulas profesian purigadon, oni atentigis.

– Ankaŭ mi purigas la necesejon, kiam mi estas en la CO. Kredu min, kvankam mi estas viro, mi scias purigi necesejon, replikis Schäffer.

La nomoj de la premiitoj en la Belartaj Konkursoj de UEA estis diskonigitaj en Lahtio en ĵaŭdo. La kvanto da partoprenintaj verkoj estis rekorda: estis alsenditaj 171 verkoj el ĉiuj kontinentoj krom Antarkto. Tamen ne en ĉiuj branĉoj oni trovis verkon kiu laŭ la juĝantoj meritus la unuan premion.

Jen la rezultoj:

BRANĈO PROZO: partoprenis 31 verkoj de 22 aŭtoroj el 15 landoj (3 el Azio, 2 el Ameriko, 10 el Eŭropo).

Juĝkomisiono: Giulio Cappa, Tim Westover, Trevor Steele.

Tria premio: en egaleco al la verkoj “Fanjo”, de Ewa Grochowska el Francio, kaj “La plej granda tragedio”, de Ariel Bonkorpa el Britio.

Dua premio: al la verko “Venko de tempo”, de Christopher Lewis el Britio.

Unua premio: al la verko “La blua arbaro”, de Jesper Lykke Jacobsen el Francio.

SUBBRANĈO MIKRONOVELO: partoprenis 49 verkoj de 30 aŭtoroj el 19 landoj (2 el Oceanio, 6 el Azio, 16 el Ameriko, 25 el Eŭropo).

Juĝkomisiono: Giulio Cappa, Tim Westover, Trevor Steele.

Unua premio, premio Paula Adúriz: al la verko “Verŝajne”, de Christian Rivière el Francio.

La juĝkomisiono trovas menciindaj jenajn verkojn:

“Ŝafoj”, de Edmund Grimley el Britio, kaj “Teror-rakonto”, de Paulo Sergio Viana el Brazilo.

Jen la premiita verko:

Verŝajne

Miaj gepatroj arigis en si ĉiujn homajn kvalitojn. Ili kvazaŭ simbioze kompletiĝis. Objektive, oni almenaŭ rekonu, ke la evidentan senzorgecon de mia patro kompensis la konata memfido kaj efektiva fidindo de mia patrino.

La someron antaŭ mia naskiĝjaro mia patro maltrafis la starton de alloga krozado, en kiu mia patrino estis pasaĝero. Kun sia valizo en mano kaj memriproĉoj en la okuloj li korŝire konstatis, ke la ŝipo jam nereteneble foriras al la oceano.

Kiel konfirmis poste miaj du pliaĝaj gefratoj, se nia patro ne havus tiun fuŝan inklinon maltrafi jen ŝipon, jen nokto-trajnon, jen aviadilon, n i  v e r ŝ a j n e  e s t u s  n a s k i t a j.

BRANĈO TEATRAĴO: patroprenis 4 verkoj de 4 aŭtoroj el 4 landoj.

Juĝkomisiono: Wera Blanke, Serĝo Sir’, Giuliano Turone.

Tria premio: al la verko “Tutkorajn bondezirojn malŝlosajn”, de Grupo de Esperantistoj de Francilio 2018-2019 el Francio.

La dua premio kaj la unua premio ne estis aljuĝitaj.

SUBBRANĈO MONOLOGO AŬ SKEĈO: partoprenis 6 verkoj de 4 aŭtoroj el 4 landoj.

Juĝkomisiono: Wera Blanke, Serĝo Sir’, Giuliano Turone.

Unua premio, premio María Cuevas: al la verko “Maldikigi vortaregojn!”, de Roman Dobrzyński el Pollando.

La juĝkomisiono trovas menciindaj jenajn verkojn:

“Konfeso de murdunto”, de Asocio Esperanto-Grenoble el Francio, kaj “La tuta mondo estas teatro”, de Tatjana Auderskaja el Ukrainio.

BRANĈO ESEO: partoprenis 9 verkoj de 7 aŭtoroj el 7 landoj.

Juĝkomisiono: Gotoo Hitoshi, Antonio Valén, Giridhar Rao.

Dua premio: al la eseo “Stereotipaj komparoj en Esperanto”, verkita de Suso Moinhos el Hispanio.
Unua premio, premio Luigi Minnaja: al la eseo “Kodado en ‘La kato en la sako’, de Mason Stuttard”, verkita ankaŭ de Suso Moinhos el Hispanio.

INFANLIBRO DE LA JARO: partoprenis 5 infanlibroj de 5 eldonejoj el 5 landoj.

Juĝkomisiono: Edmund Grimley Evans, Ricardo Albert Reyna, James Rezende Piton

La premio ne estis aljuĝita.

BRANĈO POEZIO: Partoprenis 67 verkoj de 35 aŭtoroj el 22 landoj (12 el Azio, 1 el Afriko, 17 el Ameriko, 34 el Eŭropo).

Juĝkomisiono: Krys Williams, Ĵak Le Puil, István Ertl.

Honoraj mencioj: al la poemoj “Knabo dum rifuĝado”, de Yida Wei (Vejdo) el Ĉinio, kaj “Revoluciulo”, de Tatjana Auderskaja el Ukrainio.

Tria premio: al la poemo “Tor fiŝkaptas”, de Evgenij Georgiev el Kazaĥio.

Dua premio: al la poemo “Terra Incognita”, de Evgenij Georgiev el Kazaĥio.

La unua premio ne estis aljuĝita.

Laŭ gazetara komuniko de UEA.

Duan fojon en la historio de Pokalo Zamenhof la esperantista futbalteamo gajnis en ludo kontraŭ loka teamo. Cento da spektantoj apogis la ludantojn per kantoj kaj krioj, kvankam la futbalado tempe koliziis kun aliaj publiklogaj programeroj.

Post salutvorto fare de la Ĝenerala Sekretario de UEA, Aleks Kadar, apoganto de TEFA ekde la unua matĉo en Bonaero en 2014, aŭdiĝis la himnoj de Finnlando kaj de Esperanto. La internacia Esperanto-teamo de TEFA, Tutmonda Esperanto-Futbala Asocio, en Lahtio ludis sian plej belan ludon ĝis nun.

La moderna historio de esperantista futbalo komenciĝis dum la Universala Kongreso en Bonaero 2014. Unuafoje oni ludis pri la Pokalo Zamenhof en Lillo 2015, kaj unuafoje la esperantista teamo gajnis en Seulo 2017.

En Lisbono la esperantista teamo malgajnis, sed la ludo en Lahtio estis granda sukceso. Neniam antaŭe la Esperanto-Selektitaro faris tiom da goloj. Neniam antaŭe estis tiom da virinoj en la teamo. La kvanto de virinoj estis 4, kaj la fina rezulto: 5-2. La kontraŭuloj ĉi-foje venis el la loka Lahtia teamo Tiinan Tiikerit.

Lunde, marde, merkrede trejnis la esperantista teamo. La plej multaj ludantoj estis varbitaj surloke komence de la kongreso.

Specialan dankon al Zdravka Boytcheva kaj Jimmy Stryhn Meyer, kiuj liveris kvin ludantojn al la teamo. La aliaj ludantoj venas el: Finnlando, Brazilo, Belgio, Pollando, Svislando.

La ĉielo kontribuis la sukcesan vesperon per birdlakta vetero.

Ĉeestis cento da spektantoj – kutima spektantaro. Povus esti pli, sed la ludo konkurencis komence kun la UK-programo, interalie la ḱomitata forumo pri komunumo, kaj fine kun la urba akcepto.

La verda publiko apogis la teamon per kantoj, krioj, ondoj. Finfine eblas uzi la ĝisostan ŝercesprimon: venis la Finna Venko. “Historia momento” estis esprimo ofte uzita dum kaj post la matĉo.

Gratulon al la trejnisto Juan Pablo Alvarez kaj al la la prezidantino de TEFA, Leticia Doormann.

Jen promesplena kaj vojmontra sukceso por la nova Estraro de UEA, elektita en Lahtio!

TEFA denove ludos, kun aliaj ludantoj, dum la IJK en Slovakio post unu semajno. Sukceson al TEFA!

La ludo spekteblas en la Facebook-paĝo de TEFA.

Aleks Kadar

Unu el la plej prestiĝaj gazetoj de Nederlando nun rakontas pri la financaj problemoj de UEA kaj uzas la Esperantan vorton “bankroto” en sia titolo. Laŭ Osmo Buller UEA nepre ne estas minacata de bankroto, sed la eliranta estraro kreis tian etoson. “Mi teruriĝas pensante, ke ĉi tiun artikolon oni legos ankaŭ en la bankoj de UEA.”

“Bankroto minacas la Esperanto-movadon”, skribas la prestiĝa nederlanda taga gazeto Trouw en artikolo aperinta en la reto dimanĉe vespere.

“En Esperanto ĝi nomiĝas ‘bankroto’. La bankrotiĝo ankoraŭ ne okazis, sed la Esperanto-movado baraktas kun financaj problemoj. Tiuj estas tiel seriozaj, ke oni eble devos rezigni pri la ĉefa oficejo en Roterdamo”, la teksto komenciĝas.

En la artikolo estas intervjuita Martin Schäffer, la ĝenerala direktoro de Universala Esperanto-Asocio.

– Estas financaj problemoj, sed ne temas pri bankrotiĝo. Ni esploros alternativojn por solvi la problemon, Schäffer diras laŭ la gazeto.

La artikolo plu rakontas, ke la Esperanto-movado ĉi-semajne kongresas en Lahtio en Finnlando, kie nova estraro estos elektita, kaj eble aperos indikoj pri tio, en kiu direkto oni serĉu la solvojn. Martin Schäffer laŭ la gazeto konfirmas, ke unu el la alternativoj efektive estas forlasi Roterdamon kaj malfermi oficejon en malpli kosta loko.

Estas intervjuata ankaŭ profesoro Marc van Oostendorp, kiu naskiĝis en Roterdamo kaj rakontas ke li “ŝatis” viziti la Centran Oficejon tie.

– Se la Centra Oficejo devos esti fermita pro financaj problemoj, tio estos bato. Kompreneble la movado aĝiĝas, de longa tempo oni sentas nostalgian etoson, sed Esperanto estas lingvistike interesa, kaj nek vi nek mi spertos la morton de ĝia lasta uzanto.

Estas intervjuita ankaŭ profesoro Federico Gobbo ĉe la Universitato de Amsterdamo, kiu atentigas ke dum la organizita movado krizas kaj membronombroj falas, Esperanto disvastiĝas en interreto.

Estas rimarkinde, ke la sesjara periodo de Mark Fettes kiel gvidanto de UEA komenciĝis per lanĉo de Strategia Plano kun imponaj celoj, sed en ĝiaj lastaj tagoj unu el la plej prestiĝaj ĵurnaloj de Nederlando resumas la situacion de UEA per la vorto “bankroto”.

La antaŭa ĝenerala direktoro de UEA, Osmo Buller, asertas ke la panika etoso grandparte estas kaŭzita de la nun eliranta estraro:

– UEA nepre ne estas minacata de bankroto. La lasta estraro nur kreis tian etoson, kaj mi teruriĝas pensante, ke ĉi tiun artikolon oni legos ankaŭ en la bankoj de UEA. Temas pri granda malpropagando de UEA, kiu jam subfosis sian prestiĝon inter esperantistoj. Tio kaŭzis malkreskantan membriĝemon kaj aliĝemon al UK. Nun tio iĝis konata ankaŭ ekster Esperantujo, kie ĝi fariĝis malpropagando de Esperanto ĝenerale.

La komitato de UEA traktos la financajn problemojn de la asocio en fermita kunsido lunde posttagmeze.