La 30-an de aŭgusto, en la aĝo de 93 jaroj, forpasis Marjorie Boulton, unu el la plej ŝatataj Esperantaj verkistoj, honora membro de UEA.

La verkista kariero de Marjorie Boulton komenciĝis en 1949, kiam ŝi havis 25 jarojn, per poemaro en la angla lingvo. Post tio ŝi publikigis tridekon da libroj en plej diversaj ĝenroj. Poemoj, prozo, teatraĵoj, literaturaj studoj en la angla kaj en Esperanto aperis el ŝia plumo, sed ankaŭ amuzaj artikoletoj en Monato. La anglalingva publiko tutmonde konas ŝin kiel seriozan literatur-scienciston, la esperantlingva – same tutmonde – ankaŭ kiel poeton kaj grandan amikon de katoj.

En artikolo aperinta en Libera Folio en 2005 Baldur Ragnarsson skribas: “Marjorie Boulton estas unu el la plej produktivaj kaj ŝatataj verkistoj en la internacia lingvo. Ŝiajn literaturajn verkojn ecigas subtila arto, sincero kaj humanismo. Kaj per siaj edukaj verkoj ŝi scias instrui per idea riĉo kaj amuzi per ĉiam ĉeesta sprito.”

En omaĝa parolado okaze de transdono de la Esperanto-Kulturpremio de Aalen al d-ro Marjorie Boulton en 1998 Baldur Ragnarsson diris:

En sia unua poemo en Esperanto, Marborda ŝtono, verkita en 1951, Marjorie, la poetino, tiam 27-jara junulino, priskribas sian iradon sur marbordo en mizera anima stato, kiel okazas ja ne malofte en junaj vivoj. Ŝi hazarde rimarkas ovoforman ŝtonon inter la rokoj kaj ĝin prenas, la ŝtono viviĝas en ŝia mano, kaj pro ia mistera procezo ŝi sentas strangan bruon de “estonta fido”, de “espero nova”. La juna poetino sentas transformiĝon en sia animo, transformiĝon el mizero al fido, precize tian transformiĝon sur tiu stadio en sia vivo, kiam ŝi decidis fordoni sin al arta kreado en la internacia lingvo, Esperanto.

Tiu transformiĝo portis en si kreskigan forton kiu rapide produktis abundajn kaj variajn fruktojn: kvar jarojn poste aperis ŝia unua poemaro en Esperanto, Kontralte, ampleksanta malpli ol 273 paĝojn da poemoj, poemoj eksterordinaraj en la Esperanta literaturo, poemoj de virineco en la plej profunda senco, poemoj, kiuj vekus furoran reagon eĉ nun, se tiaj aperus en vaste konata nacia lingvo. Pasis ankoraŭ kvar jaroj, tiam sekvis nova poemaro, simple titolita Eroj, ĉi tiu ampleksanta 349 paĝojn da poemoj, poemoj de plua evoluo de la poezia kreopovo de la poetino, poemoj esplorantaj novajn, pli vastajn temojn sur granda skalo. La fido, kiun simbole vekis la magia marborda ŝtono de juneco, ne estis ia efemera iluzio, ĝi pruviĝis la fakta vero mem.

En la lastaj jaroj Marjorie Boulton pro sia alta aĝo kaj pro malsano ne ofte povis viziti Esperanto-aranĝojn. En 2015 ŝi tamen ĉeestis la Universalan Kongreson en Lille, mallonge rakontis pri siaj memoroj al la granda publiko, kiu kolektiĝis en la libroservo, kaj subskribis kelkajn librojn.

Pli da informoj kaj ligiloj al pluraj ŝiaj verkoj troviĝas en la retejo Originala Literaturo Esperanta.

La novan Jarlibron de UEA hantas homoj kaj adresoj, kiuj devus ne troviĝi tie. Reaperas ne nur nomoj de delonge eksaj respondeculoj, sed eĉ forpasintoj. La Jarlibro estis preparita de EU-subvenciata volontulo, ŝajne kontraŭ la reguloj de la volontula programo.

Laŭ la reta Jarlibro de UEA Osmo Buller denove estas la ĝenerala direktoro de la asocio.

La vero kompreneble estas, ke la multjara direktoro Osmo Buller emeritiĝis en majo 2017 kaj ne revenis al la Centra Oficejo. La misinformo pri lia posteno estas unu el multaj eraroj en la reta Jarlibro de UEA. Ĝuste tiu eraro ne aperis en la presita Jarlibro, sed ja multaj aliaj.

La ĝenerala direktoro de UEA restas Veronika Poór. Ŝi do respondecas pri la decido konfidi la redaktadon de la Jarlibro al nesperta volontulo kun tre mankohavaj scioj pri la movado, anstataŭ dungita oficisto, kiel oni faris en antaŭaj jaroj.

La papera Jarlibro de UEA estis liverita al la membroj meze de aŭgusto, kaj baldaŭ aperis amaso da plendoj pri diversspecaj fuŝoj en la enhavo. Ekzemple konkursaĵoj de la Belartaj Konkursoj laŭ la Jarlibro daŭre estu senditaj al la sekretario Michela Lipari, kiu forlasis tiun postenon pasintjare. Kiel prezidanto de la Akademio de Esperanto resurektis Christer Kiselman, kiu demisiis en decembro 2015, kiel Libera Folio tiam rakontis.

Malnovaj nomoj troveblas ankaŭ sub Akademio Literatura de Esperanto, kiu daŭrigas la laboron de la iama Esperantlingva Verkista Asocio: tie plu aperas Lucija Borčić (forpasinta en 2015) kaj Lina Gabrielli (forpasinta en 2016), kiuj kompreneble devis esti forigitaj. Lucija Borčić fakte estis forigita jam en la Jarlibro 2016, sed nun mirinde reviviĝis.

En la komitata diskutlisto de UEA komitatano Amri Wandel el Israelo, prezidanto de Akademio Internacia de la Sciencoj, miras, kial anstataŭ lia nomo aperas tiu de Fabrizio Pennacchietti, kiu jam antaŭ kvin jaroj forlasis la postenon de prezidanto. Kaj tiu ne estas la sola eraro kiun li tuj trovis:

– La redaktoro de Israela Esperantisto en la papera Jarlibro 2017 estas Doron Modan, eksiĝinta antaŭ dek jaroj. La ĉefdelegito de Israelo, Jehoshua Tilleman, cetere plendis, ke pluraj korektoj kiujn li ĝustatempe sendis al la CO ne aperas.

Komitatano Brian Moon listigas pliajn erarojn kaj faras drastan konkludon:

– La dissendita papera Jarlibro 2017 estas neuzebla kiel informfonto pri la nunaj UEA kaj Esperanto-movado. Ŝajnas, ke ĝi estas efektive misokazinta represo de malnova Jarlibro (do de iu jaro antaŭ 2016). Se tio konfirmiĝos, necesos postuli tutan represon de la Jarlibro 2017 kun la ĝustaj informoj – ja je enormaj kostoj ekster la buĝeto, sed tian fuŝon ne eblas lasi.

Libera Folio la 21-an de aŭgusto skribis al la prezidanto de UEA, Mark Fettes, kaj al la ĝenerala direktoro, Veronika Poór, por peti klarigojn pri la afero kaj pri tio, kiel ili planas korekti la fuŝon. Ĝis nun neniu el ili respondis.

En la komitata diskutejo Veronika Poór klarigis, ke kiel la bazon de la papera Jarlibro oni ĉi-jare uzis retan datumaron, kiu devis esti plej ĝisdata – sed ĝi evidente ne estis. Por estonte eviti fuŝojn bezonatas pli da homfortoj, ŝi diras.

– Tial mi ŝatus instigi ĉiujn, por kiuj gravas la Jarlibro kaj havas provlegan sperton sinanonci por helpi pri la provlegado de la sekva Jarlibro.

Se konsideri, ke la kvanto de eraroj en la Jarlibro multobliĝis, kiam ĝin unuafoje redaktis volontulo anstataŭ dungita oficisto, la ideo peti helpon de pliaj volontuloj ne ŝajnas tute memklara. Antaŭaj redaktoroj de la Jarlibro, kiujn Libera Folio kontaktis, anstataŭe opinias ke la Jarlibro devus esti redaktata de sperta oficisto.

– Enŝalti komencanton anstataŭ homon bone orientiĝantan kaj konantan la Movadon, superas ĉiujn nivelojn de absurdo. La Jarlibro estas, tradicie, la plej zorge redaktita produkto de UEA kaj ties plej grava jara dokumento. Ĝi estas kaj dokumento kaj laborilo. Sekve ĝi devas esti tre ĝisdata kaj kiel eble plej senerara, diras eksa redaktoro Francisco Veuthey.

Alia iama redaktoro de la Jarlibro, Francisco Javier Moleón, opinias, ke UEA devus finfine decidi, kiujn servojn UEA volas doni al sia ŝrumpanta membraro, kaj poste asigni por tiuj celoj la necesajn rimedojn:

– UEA ne trompu sin mem: homoj volonte pagas kotizon por bonaj servoj. Se ili ne havas bonajn servojn, ili volonte malpagas. Ĉu la Jarlibro estas fundamenta servo de UEA? Se jes, ĉesu agi, kvazaŭ ĝin kapablus redakti kaj provlegi iu ajn en siaj liberaj horoj, kaj tasku al profesiuloj produkti ĝin. Se ne, bonvolu definitive forigi ĝin kaj ŝparu tempon, monon kaj – eble ne malpli grave – ĝeniĝojn de membroj kaj komitatanoj, kiel okazis ĉi-jare.

Ne estas bona ideo doni tian gravan taskon al volontulo, diras Francisco Javier Moleón:

– Ŝarĝi eĉ brilan volontulon per fundamentaj taskoj de fundamenta servo proksimas al senrespondeco. Nuntempe UEA – asocio pli ol 100 jarojn respektinde aĝa – ŝajnas blinde-palpe serĉi sian vojon en la mondo. Io putras en la ŝtato UEA.

Alia eksa oficisto kaj redaktoro de la Jarlibro, Roy McCoy, same opinias, kaj ĝenerale malentuziasmas pri la ideo uzi volontulojn por bazaj taskoj de la Centra Oficejo:

– Pri la ĝenerala volontula projekto de Veronika (kaj ankaŭ de la Estraro, ĉu ne?), mi povas diri ke ĝi estas eble kiel Zamenhof diris, pri aferoj kiuj komence ŝajnas bonaj en la teorio, sed kiuj poste montriĝas esti neoportunaj en la praktiko. Ioma sperto ja necesas por fari la Jarlibron.

Paweł Fischer-Kotowski redaktis la pasintjaran Jarlibron de UEA kiel dungita oficisto. En la diskutlisto UEA-membroj li daŭrigas la temon:

– Mi havas la impreson ke la intenco en la CO estas anstataŭgi profesiajn oficistojn per volontuloj. La avantaĝoj de tiu solvo estas nur ŝajnaj. Kaj, nature, oni ne povas kulpigi volontulojn pri la fuŝoj – la veran respondecon havas nur la dungitoj. En la kazo de la Jarlibro 2017 la plendoj ne direktiĝu al Roxane Romann, sed al la dungito, kiu decidis ke la taskon faru volontulo.

Roxane Romann, kiu redaktis la ĉi-jaran Jarlibron, estas volontulo de TEJO kadre de la Eŭropa Volontula Servo (EVS), programo subvenciata de EU. Laŭ la reguloj de EVS tiaj volontuloj ne rajtas transpreni taskojn de dungitoj. Se montriĝus, ke UEA kaj TEJO ne observas la regulojn, la asocioj povas perdi la rajton uzi EVS-volontulojn.

Ĉar la Jarlibo en antaŭaj jaroj estis redaktita de dungitaj oficistoj, sed ĉi-jare de EVS-volontulo, ŝajnas ke UEA efektive malobservis la regulojn.

Libera Folio demandis al Mark Fettes kaj Veronika Poór, kion la asocio respondos, se EVS demandos al UEA, ĉu EVS-volontuloj estis aŭ estos uzataj por labortaskoj antaŭe faritaj de dungitoj. Ĝis nun neniu el ili reagis.

Resumante siajn atingojn kiel prezidanto de TEJO, Michael Boris Mandirola akcentas la gravecon de la sendependiĝo de la asocio, sed bedaŭras la daŭrantan konflikton kun UEA. Laŭ li, UEA devus ŝanĝi ĝeneralan direktoron. 

Ĉiam eblas fari pli bone, sed mi ĝenerale kontentas je la rezultoj de nia lasta TEJO-estrara mandato.

Mi kredas ke ni portis TEJO-n al historiaj atingoj, malgraŭ malgranda estraro, interna opozicio kaj problemoj kun la Ĝeneralaj Direktoroj. Ni ankaŭ realigis profundajn ŝanĝojn kiuj ne faciligis nian ĉiutagan laboron, sed kreis pli bonajn kondiĉojn por tiuj kiuj sekvos nin.

Post jardekoj da diskutoj kaj plurfojaj streboj, ni sukcesis plenumi la juran memstariĝon de TEJO danke al la kunlaboro kaj la subteno de la Estraroj kaj Komitatoj de TEJO kaj UEA. La jura memstariĝo tamen estis la ĉefparto de pli grava ampleksa struktura reformo kiu, interalie, altigis la aĝlimon je 6 jaroj, kreis novan kategorion por senpaga membreco kaj starigis limon je du mandatoj.

Mi konsideris tion la ĉefa prioritato de nia mandato kaj mi ĝojas ke ni sukcesis reformi nian organizon. Mi komprenas ke la ŝanĝoj ne estis unuanimaj kaj kaŭzis fortan reziston de kelkaj homoj; mi pretis surpreni la respondecon je tiuj dividaj elpaŝoj por lasi heredaĵon kiu helpas sekurigi nian situacion pri eksteraj rilatoj kaj subvencioj kaj pli bone labori por atingi niajn celojn.

Alia grava atingo estas la kreo de trejnistaro en TEJO, samkiel ĝin havas aliaj junularaj organizoj kiel AEGEE kaj BEST.

Ni havis projekton pri trejnado de trejnistoj pasintjare, kiu kreis unuan generacion da TEJO-trejnistoj kiuj edukiĝis kun trejnistoj el BEST kiel transdoni konojn kaj kapablojn per neformala edukado. Dua seminario pri tio okazis ĉi-jare ekster la TEJO-rondoj, kaj tria denove fare de TEJO kadre de la Afrik-Eŭropa Junulara Kapabligo dum la IJF. Mi volas aparte danki Karinan Makosa, kiu iĝis komisiito pri aktivula trejnado komence de 2017 kaj kiu gvidis la fruan disvolviĝon de nia trejnistaro en la ĵusaj kernaj monatoj.

Danke al tio ni havas kelkdekon da junaj esperantistoj kiuj pretas transdoni siajn diversfakajn kompetentojn, kaj mi pensas ke longperspektive tio helpos al kvalita aktivula trejnado kaj ĝenerale al kresko de la nivelo de nia agado.

Trie, dum la lastaj du jaroj, TEJO ricevis rekorde multe da subvencioj, kaj tio ebligis kreskon de nia stabo ekde 1 volontulo je la komenco de nia mandato (kvankam oficisto kaj dua volontulo jam tiam estis planataj) al 5 plentempaj volontuloj kaj 5 oficistoj (el kiuj 1 plentempa). Evidente ni ne povus havi nian agadon je la nuna nivelo sen ilia altnivela diversfaka kontribuo. Aliflanke nun estas defio kiel plej efike mastrumi la kreskintan stabon kaj pluakiradi sufiĉe da subvencioj por daŭripovigi ĝin.

Krome mi tre ĝojas je du historiaj sukcesoj en tradiciaj agadoj de TEJO: la papera reapero de Pasporta Servo kaj la unua IJK en Afriko. Mi persone estis malpli engaĝita en tiuj kampoj, kaj aparte en Pasporta Servo; tiuj atingoj estus neimageblaj sen la granda laboro de niaj stabanoj (ĉefe Baptiste Darthenay kaj Eszter Besenyei pri PS, Łukasz Żebrowksi, Pierre Vittet kaj Feriel Djenidi pri la IJK), krom de la respondecaj TEJO-estraranoj (Ĵuliana Evandro kaj Arina Osipova) kaj de multaj aliaj teamanoj.

Pri la neatingitaj celoj: certe la rilato kun UEA estas por mi granda bedaŭro. La jura sendependiĝo ne celis rompon, kaj mi bedaŭras ke ni ne sukcesis taŭge enkadrigi la rolon de la Ĝenerala Direktoro: ĉiu provo tion fari rezultis en akrigo de la konflikto, almenaŭ ĝis la UK. Tiu konflikto cetere forprenis nekredeblan amason da tempo almenaŭ de la prezidantoj kaj de la Ĝenerala Direktoro, tempon kiun ni ĉiuj povus uzi pli fruktodone por la agadoj de niaj organizoj anstataŭ batali pri unuhoma superregemo.

Ankaŭ kadre de eksteraj rilatoj, fako kiu ĉiam estis prioritato por mi persone, mi bedaŭras je nia nesukceso en la KonsilKonsilio pri Junularo de la Konsilio de Eŭropo.

Tie Veronika Poór estis, neatendite sukcese, elektita en 2015, sed ne enposteniĝis pro la nomumo kiel ĜD; tio certe ne estis pozitiva afero. Ŝi estis anstataŭita de Oleksandra “Saŝa” Kovyazina, kiu plej sindediĉis sed ne havis la antaŭan sperton de Veronika. Krome pro manko de oficisto faka pri eksteraj rilatoj, ni ne sukcesis taŭge subteni Saŝan en ŝia laboro kaj poste en la kampanjo por ŝia reelektiĝo. Rezulte unuflanke ni ne sukcesis sufiĉe profitigi tiun postenon, kun la rilataj kontaktoj kaj oportunoj, al nia movado, kaj aliflanke ni ne sukcesis elektigi Saŝan por dua mandato.

Fine mi bedaŭras la malfruon kun kiu ni komencis labori pri Junaj Amikoj de Esperanto.

Malgraŭ ilia starigo pasintjare en julio, ni atendis la ritmojn de UEA por kunlabori pri la temo. Tio estis eraro, ĉar ni havis disponeblan oficistan laborforton dum la pasinta aŭtuno, sed nur ĉi-somere ni vere aktive kaj intense ekkolektis ilin, kaj ni eĉ ne havas ankoraŭ konkretajn planojn pri la komunikfluo kaj la strategio por ilin inspiri kaj engaĝi.

De jen defio por la nova Estraro: ni komencis kolekti Junajn Amikojn de Esperanto, gejunulojn kiuj deklaris sian intereson kaj subtenon al nia afero. Necesas nun varti ilin en taŭga komunikfluo kaj daŭrigi kaj intensigi ilian kolektadon.

Tio tamen ne estas la nura defio. La financoj tre traktendas, ja ni havas nek buĝeton por la kuranta jaro nek financan raporton pri la pasinta (kiu kredinde montriĝos tre deficita); laboro abundas por la nova kasisto. Aliflanke necesas ne perdi la fokuson pri subvencioj, por havi sufiĉan enspezon.

Mi esperas ankaŭ ke TEJO nun povos iom pli fokusiĝi al la kreo, kreskigo kaj disvolvigo de siaj landaj sekcioj. Ja ni bezonas pli da engaĝo ankaŭ landnivele por membrara kresko, por partneraj subvencioj kaj eĉ por eksteraj rilatoj, kaj por tio necesas ke niaj landaj sekcioj ekzistu kaj ke ili ne lamu.

Rilate al UEA, la plej esperinda afero estas ŝanĝo de Ĝenerala Direktoro, kies problemeco vaste transiras la rilatojn inter TEJO kaj UEA. Tamen mi timas ke povus necesi ankoraŭ monatoj, aŭ eĉ jaroj, ĝis la Estraro de UEA decide konsciiĝos je tiu neceso.

Dume TEJO kaj UEA ne devas resti en konstanta batalo. Necesas trovi interkonsentojn por reciproka fruktodona kunlaboro kiel dum la laborgrupo dum UK. Ja kaj en TEJO kaj en UEA estas homoj kiuj komprenas la gravecon de tiu rilato kaj celas trovi solvojn; mi esperas ke la diskutoj tiel daŭros kun la sama fokuso.

Michael Boris Mandirola

(Prezidanto de TEJO 2015–2017)

Ĵaŭde la 17-an de aŭgusto anoncis sian demision Tobiasz Kaźmierski, kiu dum preskaŭ naŭ jaroj laboris en la Centra Oficejo de UEA. En letero al la estraro li esprimis malkontenton pri la nuna evoluo de la asocio. Ne klaras, ĉu UEA intencas dungi novan oficiston por anstataŭigi lin.

Tobiasz Kaźmierski diskonigis sian demision en Facebook. Al demandoj de Libera Folio li respondis, ke li ne volas publike komenti la aferon. Li laboros ĉe UEA ankoraŭ unu monaton.

La demisia letero de Tobiasz Kaźmierski ne klarigas liajn motivojn, rakontas la prezidanto de UEA, Mark Fettes, al Libera Folio:

– Tobiasz ne prezentis hodiaŭ iajn motivojn por sia demisio, li simple anoncis ĝin. Tamen antaŭ kelkaj tagoj li sendis leteron al la Estraro en kiu li esprimis malkonsenton pri kelkaj niaj decidoj kaj malkontenton pri la nuna evoluo de UEA. Se li volas mem publike esprimi tiujn kritikojn, li evidente rajtas, sed la letero estis celita al la Estraro kaj mi ne kredas ke mi povas nun diri pli pri ĝi. Ni estas dankemaj pro la kontribuoj de Tobiasz en la lastaj naŭ jaroj, kaj ni bondeziras al li por la sekvonta stadio en lia vivo.

Eblus suspekti, ke la demisio rilatas al la multaj lastatempaj raportoj pri kunlaborproblemoj en la Centra Oficejo, kiuj aperis post la enposteniĝo de nova ĝenerala direktoro, Veronika Poór. Tion opinias almenaŭ la antaŭa prezidanto de TEJO, Michael Boris Mandirola:

– Mi forte supozas ke temas pri malakcepto plulabori sub la gvidado de la nuna ĝenerala direktoro, ne ricevinte kontentigan respondon de la estraro al la kurantaj problemoj tiurilataj.

En la adiaŭa teksto, kiun Tobiasz Kaźmierski publikigis en Facebook, li dankas ĉiujn kolegojn kaj kunlaborantojn, kaj poste aldonas: “Mi esperas, ke la gvidantaro ne neglektos trovi taŭgan posteulon mian.”

Tio sonas, kvazaŭ la anstataŭigo de foriranta oficisto estus ne tute certa. La buĝeta situacio de UEA estas tre streĉita, kaj oni povas suspekti ke la gvidantoj de la asocio nun volos ŝpari monon ankaŭ en la Centra Oficejo.

Mark Fettes ne volis tuj diri, ĉu UEA planas dungi novan kongresan asistanton:

– Pri la eventuala dungo de nova oficisto nia Estraro devos konsiliĝi kun la Ĝenerala Direktoro kaj ankaŭ kun la Kongresa Sekretario, kies ĉefa helpanto estis Tobiasz. Klare ni devas certigi ke la esencaj laboroj estas plu farataj; krome rolas diversaj aliaj konsideroj, interalie la financa situacio. Siatempe (en 2008) oni dungis Tobiasz surbaze de argumentoj, ke li helpos produkti pliajn enspezojn, sed tiuj esperoj ne realiĝis laŭ mia scio. Ni devas rigardi la nunajn cirkonstancojn kaj realisme taksi la bezonojn kaj la eblojn.

Fettes atentigas, ke UEA nun troviĝas meze de teknika renovigo, sekve de kiu la asocio ekhavos novan datumbazon, novan retejon, kaj novan financan-admininstran programaron por prizorgi la membrojn kaj la kontojn.

– Dungante novan homon, ni devas pensi pri la antaŭvidata evoluo de la laborŝarĝo en la Oficejo, kiu certe iom ŝanĝiĝos pro tiuj teknikaj plibonigoj.

La antaŭa ĝenerala direktoro de UEA, Osmo Buller, kontraŭas la ideon ke UEA ŝparu monon per malgrandigo de la stabo en la Centra Oficejo.

– La plej danĝera vojo, kiun la estraro kaj la ĝenerala direktoro nun povus ekiri, estus plua malfortigo de la profesia stabo en la CO. Kun mia 26-jara sperto en la CO mi forte kontraŭus tion en la komitato, sed espereble tio ne estos necesa.

Libera Folio: Sed UEA ja havas konstantan kongresan sekretarion, kiu tuttempe okupiĝas pri la kongresoj. Ĉu tio vere ne sufiĉas?

– La kongresa administrado estas tiel ampleksa tasko, ke la KKS sola ne sufiĉas por plenumi ĝin. Dua dungito en la kongresa fako estas la plej sekura solvo. Portempan volontulon oni devus ĉiufoje trejni, kio ŝarĝus ne nur KKS sed ankaŭ aliajn oficistojn. Por tio la stabo jam estas tro minimuma kaj iuj eroj de la laboro eĉ ne povus esti lasitaj al portempa volontulo. Por trejni novan dungiton la jamaj kolegoj estus pli motivitaj, eĉ se dume ilia propra laboro suferus, ĉar ili scius, ke tio necesus nur en la komenco.

Sed se la asocio ja devas ŝpari monon, ĉu ne estus nature ŝpari ĝuste en la salajrokostoj, kiu estas la plej granda elspezo de la buĝeto?

– Eblas, ke pro la nunaj deficitoj la estraro eĉ iom panike serĉas manierojn ŝpari kaj povas havi fortan tenton tranĉi en salajrokostoj. Ne dungi novan kongresan asistanton tamen estus mallongvide, ĉar tio subfosus bonan plenumadon de unu el la ĉefaj servoj de UEA kun multaj plendoj kiel rezulto. Ĉiukaze oni ja ankaŭ ŝparus, ĉar anstataŭanto de longtempa dungito komencas kun konsiderinde malpli alta salajro.

Libera Folio petis komenton ankaŭ de la nuna ĝenerala direktoro, Veronika Poór. Ŝi tamen ne respondis ĝis nun.

La nova prezidanto de TEJO volas pligrandigi la membronombron de la asocio kaj fortigi ĝiajn financojn, li diras en intervjuo de Libera Folio. Li estas la unua prezidanto de TEJO, kies mandatperiodo daŭros nur unu jaron.

Libera Folio: Kiajn planojn vi havas por via mandatperiodo?

Enric Baltasar: – Ni ekorganiziĝas kaj baldaŭ havos la unuan RetEstrarKunsidon. Por iri samdirekte mi proponos estrarajn prioritatojn, kiuj estas plialtigo de la membraro, plibonigo de la financa situacio kaj pliigo de engaĝiĝo, en ĉi tiu ordo.

Ĉu vi mem jam havas iajn ideojn pri tio, kiel eblus pliigi la membronombron de TEJO? Kiajn paŝojn vi volus entrepreni por plibonigi la financan situacion de la asocio?

– Ni havas diversajn ideojn pri la menciitaj prioritatoj, interalie aŭtomata sendo de asoci-enkondukaj mesaĝoj al novaj membroj, negocmodelo “freemium” (kelkaj enhavoj estu nur por membroj) kaj ellaborado de gravaj financaj dokumentoj. La ekfunkciado de la nova estraro estas kerna por la starigo kaj plenumo de prioritatoj, do mi fokusiĝas nun pri tio.

Laŭ viaj esperoj, kiel evoluos la rilatoj kun UEA?

– Dum kelkaj tagoj de la IJK okazis laborgrupo pri la rilatoj UEA-TEJO, en kiu mi partoprenis, kaj kies mesaĝo al la Komitato legeblas rete. Cele al pli efika uzado de nia tempo por la movado, mi esperas je respekto de la regularo de kunlaboro inter UEA kaj TEJO, pli da regularigo por doni malpli da spaco al unukapaj povoj, analizado pri kio okazas en la Centra Oficejo, kaj orientiĝo al solvobazita aliro. Mi esperas ke baldaŭ la diskutoj kun UEA povos transiri al fakta kunlaborado en plej diversaj agadkampoj.

Ĉu laŭ vi estas racie, ke la estraro nun oficas nur unu jaron?

– La argumentoj por la ŝanĝo enkondukita ĉi-jare estas la racia taŭgigo de la ofictempo al la vivo de junuloj, pli facila eniro de nova talento, eblo ke pli da funkciantaj homoj reestos en la estraro anstataŭ sperti elĉerpiĝon, dum tiuj kiuj ne funkcias malaperos (kontinueco), diversfaka atento en la laboro kaj gvidado, konstanta evaluado de la laboro kaj direkto de la organizo, malfaciligi tro longan gvidadon de sama homo en junulara organizo, kaj devigi nin okupiĝi pli pri kelkaj ŝanĝoj kiujn ni bezonas: plibonigi niajn sci-transdonadon, sistemigon kaj engaĝiĝon.

Kiel vi mem voĉdonis, kiam oni decidis pri la mallongigo de la mandatperiodo?

– Kvankam eble estintus pli bone fari pli formalan pristudadon, mi estis unu el la homoj kiuj proponis eksperimenti kun tiu ŝanĝo. Se iu havas alternativajn ideojn, ĉiam bonvenas novaj proponoj, kiel ekzemple unu oficjaron plus iom da tempo post la elektiĝo por pli bona enpostenigo, kio tamen jam okazas sen reguloj pri tio.

Kion vi povas diri pri la strategia plano de TEJO 2014-2017?

– Ni estas en procezo krei novan laborplanon, kaj parto de la transiro al la sekva laborplano estas prikonsideri la nunan, kion ni faros komitatliste.

Preskaŭ nenio el la Strategia Laborplano de UEA estas realigita. La asocio ne sukcesis eĉ ellabori novan planon. Paweł Fischer-Kotowski demandas sin, ĉu Mark Fettes ankoraŭ havos tempon pruvi sian taŭgecon por la prezidant-posteno.

Fabrício Valle, la unua el la viceto da redaktoroj elektitaj de la Fettes-estraro(j), sur la kovrilo de sia unua numero de Esperanto demandis: “UEA… UEA… UEA… Kien vi iros?”. La demando restas aktuala ankaŭ nun, kiam la revuo aperas ĝustatempe kaj malhavas tian filozofiuman karakteron. La respondo tamen daŭre mankas.

Ankoraŭ kelkajn semajnojn antaŭ la kongreso en Seulo, kiam la prezidanto sendis al la komitatanoj estraran kaj financan raportojn, li deklaris: “(…) ni poste sendos plurajn aldonajn labordokumentojn, i.a. pri modernigo de la kotizsistemo, pli travideblaj manieroj trakti la buĝeton, kaj proponojn pri nova Strategia Plano kaj Laborplano.”

El tio venis nur la skizo por diskuto pri la nova kotizosistemo kaj la malklara rearanĝo de la buĝeta propono. Nenio pri la strategiaj dokumentoj. Same nenio pri la pliaj ŝanĝoj en la Statuto, promesitaj ankoraŭ en Nitro.

Sed plej okulfrapa estas la manko de la “Strategia Plano kaj Laborplano”. La periodo de la ĝisnuna, kiu antaŭ kvar jaroj rolis kiel elektoprogramo de la Fettes-teamo, ĵus finiĝis kaj mankas novaj direktoj por la asocio.

Ĉu mi riproĉas la estraron pri la manko? Neniel. Sufiĉas foliumi la Strategian Laborplanon 2013–2017 por kompreni, ke tiu dokumento ne estas multe pli ol nura peco da papero kun presitaj literoj. Eventuale tuta fasko da papero.

Finfine, la amplekso de la plano devus nun roli iel avantaĝe al la estraro: el tiom longa listo da farendaĵoj estas pli facile elskrapi tion aŭ jenon por diri: nu, io tamen estas realigita. Sed ne. Apud la lastjara akuta financa deficito (reale 86.700 eŭroj – ni memoru kaj daŭre memorigu!) regas la “agada deficito” kiun tiom volis eviti la estraranoj.

Unu el la grandaj planoj estis starigo de la nova retejo por kiu la komitato disponigis en 2013 harhirtigan sumon de 100 mil eŭroj. La estraro disponis pri ĉio: la povo, la financaj rimedoj, en la lasta jaro eĉ plene subigita ĝenerala direktoro. Nenio helpis.

La retejo uea.org ŝanĝis nur la fasadon – laŭ la skemo ellaborita ankoraŭ antaŭ la Fettes-erao. Kaj krom tio ni ricevis abundeton da mortnaskitaj retejetoj: aktivulo.net, esperanto.center, esperanto.net aŭ revuoesperanto.org. Neniu plu povas orientiĝi inter tiuj paĝoj, sed ne indas eĉ provi – laŭ aspekto, sed precipe laŭ enhavo, ili ne estas interesaj kaj kreas nur falsan impreson de abundo.

Sed kio pri aliaj planoj? Kio pri Tutmonda Inform-Reto, Nitobe-raporto, tutmonda inform-kampanjo pri lingva-kultura diverseco? Kio pri la reta kurso e125? (Intertempe nia lingvo jam 130-jariĝis!) Kio pri la reta kurso pri terminologio? Kio pri la modernigo de la Delegita Reto, la libroserva vendokampanjo? Kaj fine, kio pri la ĉiujara 10%-a kresko de la membronombroj? Mi demandas nur pri kelkaj elektitaj eroj, la tuta strategio konsistas en 36 paĝoj!

Antaŭ ol akcepti novan strategion, la komitato devus postuli de la estraro detalan raporton pri la plenumo de ĉiu unuopa celo el la Strategia Laborplano 2013–2017.

Se iu plano ne povis esti realigita, ni devas koni la kialojn – ĉu bremsis la financoj, ĉu manko de laborfortoj en la CO, ĉu kulpas la estraro kiu okupiĝis pri marĝenaj, neplanitaj aferoj (ŝanĝo de la Statuto, sendependigo de TEJO – ve, kiom da tempo kaj atento tio rabis!)?

Aŭ eble la Strategia Laborplano estis tro fantazia, kiel iuj atentigis jam en 2013? Ĉiel ajn, sen detala analizo pri la ĝisnuna strategio, mankas bazo por decido pri la nova dokumento.

Por ŝpari la tempon, estus pli facile ĝisdatigi la jarnumerojn kaj fine ekzorgi pri la realigo de la planoj jam faritaj.

Same kiel Barack Obama, la prezidanto de Usono, kiu ricevis la Nobel-premion pri paco antaŭ ol atingi ion ajn, en 2013 Mark Fettes estis elektita la Esperantisto de la Jaro. Tio estis kvazaŭ fido-kredito por la revolucio kiun li tiom entuziasme aŭguris almenaŭ ekde 2012.

Li havas ankoraŭ du jarojn, en kiuj li povas pruvi sian taŭgecon por la posteno. En 2019 la komitato kunvenos en Lahtio por elekti novan prezidanton – laŭ art. 34 de la Statuto post la dua oficperiodo Fettes devos retiriĝi el la posteno.

La tempo komencas elĉerpiĝi, Mark!

Paweł Fischer-Kotowski

La teksto aperis samtempe en la blogo parenteze.net.

Malfrue merkrede vespere la komitato de TEJO elektis novan estraron de la asocio por la venonta jaro. Kiel prezidanto estis elektita Enric Baltasar, kies oficiala nomo estas Pau Codina.

La elekta komisiono de TEJO rekomendis, ke la komitato elektu naŭmembran estraron, por eviti ke malmultaj estraranoj havu tro da taskoj. Laŭ la elekta komisiono en la lasta estraro la estraranoj estis “superŝarĝitaj”.

La komitato de TEJO ja grandigis la estraron iom, sed ne tiom – la nova estraro havas sep anojn, du pli ol la antaŭa.

Kiel prezidanton la elekta komisiono rekomendis Enric Baltasar el Hispanio, la antaŭan estraranon pri merkatiko, kunlaborado pri informado kun UEA kaj landa agado. Tiun rekomendon la komitato sekvis.

Por la posteno de kasisto la komitato, same laŭ la rekomendo de la elekta komisiono, elektis Bui Mung el Vjetnamio.

Al la posteno de ĝenerala sekretario ne estis elektita Carlos Pesquera, kiel rekomendis la elekta komisiono, sed Hoan Tran (Ĝojo) el Vjetnamio. Pesquera kaj la antaŭa ĝenerala sekretario Arina Osipova, kiun la elekta komisiono rekomendis por la posteno de estrarano pri kongresoj, tute ne estis elektitaj.

Kiel unua vicprezidanto estis elektita Konstanze Schönfeld (Tuŝka) el Germanio. Ŝin la elekta komisiono rekomendis kiel estraranon pri subvencioj.

Kiel dua vicprezidanto estis elektita Francesco Maurelli. Li laŭ la dokumentoj de la elekta komisiono loĝas en Germanio kaj estis rekomendita por la posteno de estrarano kun respondeco pri eksteraj rilatoj kaj rilatoj kun UEA.

Kiel ordinaraj estraranoj estis elektitaj Charlotte Scherping Larsson el Germanio kaj Doniben Jiménez Jaramillo el Kolombio.

Kvar el la sep novaj estraranoj de TEJO ĉeestis en la IJK en Aneho. Neniu afrikano kandidatis al la estraro, kiu estis elektita dum la unua afrika IJK. La oficperiodo de la estraranoj de TEJO nun estas nur unu jaro.

Jam komenciĝis la unua Internacia Junulara Kongreso en Afriko. En Aneho TEJO elektos novan estraron kaj plu diskutos la problemajn rilatojn kun UEA. La kondiĉoj en la kongresejo estas simplaj.

La unua IJK en Afriko okazas helpe de projekta subvencio de EU, sed sen kunlaboro de la lokaj landaj organizaĵoj de TEJO kaj UEA, kies rilatoj kun la gvidorganoj de UEA estas problemaj.

Ankaŭ la rilatoj inter TEJO kaj UEA mem daŭre ne estas tute glataj, kvankam la problemoj estis amplekse diskutitaj en speciala laborgrupo en la Universala Kongreso en Seulo.

Laŭ Michael Boris Mandirola, la prezidanto de TEJO, la diskutoj en Seulo estis “solv-orientitaj”.

– Ni koncentriĝis pri konkretaj temoj al kiuj ja eblas trovi solvon se oni volas, ekzemple pri la loĝado de la TEJO-volontuloj, la ideo je komuna kondutkodo por la volontuloj kaj la labora kunlaboro de TEJO en kelkaj administraj taskoj kiel la librotenado. Certe la ĉeesto de diversaj komitatanoj kiuj ne estis rekte enplektitaj en la pli fruaj diskutoj helpis al progreso. Restas demandosigno pri kiom ili estos efektive aplikataj en la CO.

Konkreta problemo, kiu laŭ Mandirola plu kaŭzas problemojn ankaŭ ĉirkaŭ la organizado de la nuna IJK en Afriko, estas la malhelpoj pri transpagoj el la konto de TEJO ĉe UEA.

– Malgraŭ ke la pasintjara Regularo pri Kunlaboro per amenda voĉdono forigis la aprobendon de Ĝenerala Direktoro por ke la financa fako efektivigu pagopeton de TEJO sub 16.000 €, la Ĝenerala Direktoro instrukciis la oficistojn ne efektivigi la pagopetojn (tiesdire super iu limo) sen ŝia aprobo kaj nun antaŭ IJK jam de kelkaj tagoj staras netraktita peto ŝovi monon de la UEA-konto al la banko-konto de TEJO kiun ni mem mastrumas kaj de kiu ni povas elpreni monon, kio tre gravas kaze je urĝo dum la Afrika IJK.  Bonŝance kaj ege dankinde Fondaĵo Esperanto ĵus pruntis al ni momente tiun monon, kiun TEJO havas sed ne povas aliri, tiel protektante la sukcesan disvolviĝon de la Afrika IJK.

Nek la ĝenerala direktoro de UEA, nek ĝia prezidanto respondis al demando de Libera Folio pri la temo.

La rilatoj kun UEA kaj ĝia ĝenerala direktoro estas unu el la ĉefaj punktoj en la tagordo de la komitato de TEJO, kies unua kunsido en Aneho okazas en lundo. Poste la komitato elektos novan estraron por la asocio. Tiu elekto laŭ Michael Boris Mandirola kredeble okazos en merkredo aŭ ĵaŭdo.

La elekta komisiono de TEJO en siaj rekomendoj al la komitato “forte proponas 9-kapan estraron, por eviti akumulado de taskoj en la manoj de malmultaj homoj: tio estis pruvita en la lasta estraro, kie la estraranoj estis superŝarĝitaj”.

Por la posteno de prezidanto kandidatas Enric Baltasar (Pau Codina), kiu pli frue laboris en la teamo de la nova retejo de UEA, sed forlasis ĝin pro kunlaborproblemoj kun la ĝenerala direktoro de la asocio.

Inter la kandidatoj al la estraro estas ankaŭ Francesco Maurelli, la posedanto de la entrepreno Kosmo, kiu gajnas monon perante al TEJO EU-subvenciojn. TEJO krome ĵus faris novan kunlaboran kontrakton kun la firmao, kio aktualigas la demandon pri intereskonflikto.

La nun okazanta IJK en Togolando ja estas parte financata helpe de tia subvencio, kadre de la projekto AEJK (Afrika-Eŭropa Junulara Kunlaboro).

Unu el la partneroj de la projekto, Itala Esperantista Junularo, ĵus dissendis dulingvan protestleteron (en la itala kaj en Esperanto) pri mankohava komunikado kun TEJO dum la preparlaboroj de la kongreso. “TEJO mokas siajn Landajn Sekciojn kaj uzas ilin kiel propran monujon”, asertas la anonima letero, sendita el la retadreso de IEJ.

Laŭ la letero de IEJ, la preparlaboroj okazis en malbona etoso kaj sen adekvata planado: “Nur antaŭ kelkaj semajnoj de la komenco de la IJK kaj nur per kelkaj retmesaĝoj, TEJO komunikis ke la mono por repagi vojaĝ-kaj -partoprenkostojn al IJK kaj reen por la seminarianoj estis nesufiĉaj, verŝajne pro ripetitaj eraroj en la kalkulo de la buĝeto.”

Ankaŭ la programo de la kongreso laŭ IEJ estas malbone planita, laŭ la letero: “Por la unua IJK en Afriko ne estas akceptebla proponi programerojn kiel “kundancadoj” kaj “kiel ne esti introvertita”, kiuj estas kutima maniero por plenigi temposkemon dum malgrandaj lokaj eventoj.”

Inter la anoncitaj partneroj de la projekto estis ankaŭ Unuiĝo Togolanda por Esperanto (UTE), kiu tamen per oficiala letero sendita al la respondeca EU-instanco jam en januaro postulis, ke ĝi estu forstrekita el la listo. Laŭ UTE, la nomo de la asocio estis uzita senpermese fare de ĝia antaŭa prezidanto.

La unua afrika IJK okazas en lerneja konstruaĵo en la urbeto Aneho, 50 kilometrojn oriente de la ĉefurbo de Togolando, Lomeo. La kondiĉoj en la lernejo estas simplaj. Interalie mankas varma akvo, retligo kaj eĉ elektraj kontaktingoj en la dormoĉambroj.